9.
“ท่านพ่อ!!” วังลี่จูโพล่งถาม
บิดานั่งงียบมาตลอดท่าง สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล
“หุบปาก!!” วังไฉ่เหมินตวาดลั่น
“ข้านิ่งนอนใจแบบท่านพ่อมิได้ดอก ข้ากลัว” วังลี่จูเถียงทันควัน
วังไฉ่เหมินพ่นลมหายใจออกมาทางจมูกแรงๆ ตวัดสายตามองผ่านหน้าบุตรสาวแล้วก็พูดเสียงแหบแห้ง “จะให้ข้าตะโกนดังๆ หรือไง คอของข้าพาดอยู่บนคมดาบ จะตายวันตายพรุ่งยังมิรู้ได้”
“ร้ายแรงถึงขั้นนั้นเลยรึเจ้าคะ” วังลี่จูกลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ
“ให้ร้ายขุนนางโดยไม่มีมูลความผิด เจ้าคิดว่าโทษมันน้อยหรือไง!!” วังไฉ่เหมินตะโกนลั่น “ข้าไม่ควรเชื่อเจ้าตั้งแต่แรกเลย”
“ท่านพ่อโทษว่าเป็นความผิดของข้ารึ!!”
“เพราะเจ้านั่นแหละ จะเป็นใครได้อีก” วังไฉ่เหมินหันมาตะคอกใส่ซ้ำ
“ท่านพ่อควรโทษตัวเองก่อนที่จะโยนความผิดนั่นให้กับข้า หากท่านพ่อไม่รับสินบนจากจวนพ่อค้าพวกนั้น จุดจบของท่านก็ไม่ต้องลงเอยแบบนี้”
“อย่าปากดีไปหน่อยเลย หากข้าไม่รับสินบน เจ้าเ
