หนีรัก...สุดปลายฟ้า

หน้าจอคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊ค ถูกเปิดค้างเอาไว้ ตั้งแต่เช้าจนตอนนี้เวลาบ่ายคล้อย หญิงสาวกดรีเฟรชซ้ำๆเพื่อ รอผลประกาศเรียกบรรจุครูผู้ช่วย อย่างใจจดใจจ่อ ศิริลนภา นั่งจ้องตาไม่กะพริบเมื่อดาวน์โหลดไฟล์รายชื่อได้สำเร็จ ดวงตาคู่สวยกวาดตามองไล่ไปทีละบรรทัด รายชื่อหลายสิบคนผ่านดวงตาของเธอ กระทั่งนิ้วชี้เรียวนิ่งไม่ยอมเลื่อนเมาส์ เธอแทบหยุดลมหายใจ ทันทีเห็นรายชื่อตัวเองปรากฏบนหน้าจอคอม   "เย้ๆๆๆๆๆๆ เรียกถึงแล้วๆๆๆๆ" ร่างบางกระโดดดีใจจนเนื้อเต้น น้ำตาซึม ถ้าตอนนี้มีพศิกรอยู่ด้วยเธอต้องกระโดดกอดแล้วดีใจไปกับเขาแน่ๆ พศิกรแฟนหนุ่มของหญิงสาวเพิ่งได้ไปบรรจุครูอยู่ต่างจังหวัดทางภาคเหนือ ตั้งแต่เรียนจบ เธอกับเขาต่างก็ไปสอบด้วยกันหวังได้ทำงานใกล้ชิดกันแต่ชายหนุ่มสอบได้ลำดับต้นๆจึงได้บรรจุก่อนในรอบแรก ส่วนศิริลนภายังต้องรอเรียกในรอบถัดไป ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง เธอจะได้อยู่ใกล้กับแฟนแล้ว ศิริลนภาดีใจจนพูดไม่ออก เธอรีบจองตั๋วเครื่องบินเพื่อจะได้เดินทางไปเซอร์ไพรส์เขาทันที ตั้งแต่พศิกรไปบรรจุอยู่ต่างจังหวัดเขาก็ไม่ค่อยโทรหาเธอ นานๆจะโทรมาหาซึ่งมีแต่ศิริลนภาเท่านั้นที่เป็นฝ่ายโทรหาเขามาโดยตลอด บางครั้งก็อดน้อยใจไม่ได้ ทั้งๆโรงเรียนที่เขาเลือกไปนั้นอยู่ในตัวเมืองไม่ได้อยู่ในพื้นที่ห่างไกลสักนิดเดียว เมื่อ 2 ปีที่แล้ว "กร วันนี้วันเกิดกร ศิมีของขวัญให้" หญิงสาวยื่นกล่องของขวัญให้แฟนหนุ่ม พศิกรคลี่ยิ้มยื่นมือรับไว้ แล้วแกะกล่องของขวัญออกมา เขาชูสร้อยข้อมือถักด้วยด้ายญี่ปุ่นสีชมพูอ่อนขึ้นมา "ขอบคุณนะศิ" พศิกรส่งยิ้มมุมปาก แล้วยืนสร้อยข้อมือถักให้หญิงสาว "ใส่ให้หน่อยสิ" ศิริลนภารับมาแล้วค่อยๆบรรจงสวมใส่ให้แฟนหนุ่ม "วันนี้เราไปกินข้าวด้วยกันนะ กร" "เอ่อ โทษทีนะศิ คือว่ากรต้องไปกินข้าว กับเพื่อนสมัย ม.ปลาย ไม่ได้เจอกันนานแล้วด้วย ศิไปด้วยกันไหม" เขารีบบอกแฟนสาว เพราะมัวแต่สนใจกลุ่มเพื่อนสมัยเรียน ม.ปลาย จนลืมนัดสำคัญที่เขาให้ไว้กับแฟนสาว "อ่อ ไม่เป็นไร กรไปเถอะ" ศิริลนภาฝืนยิ้ม พศิกรไม่ค่อยให้ความสำคัญกับเธอเลย ทั้งๆที่สัญญากันไว้แล้ว นี่วันสำคัญของเขาแท้ๆน่าจะอยู่ฉลองด้วยกัน "งั้นกรไปก่อนนะ ไว้เจอกัน" พศิกรส่งยิ้มแล้วเดินไปอีกทางหนึ่งปล่อยให้แฟนสาวมองตามหลังอย่างไม่ละสายตา ปีนี้วันเกิดของเธอ เขายังลืมเลย บางครั้งอดคิดไม่ได้ว่าทุกวันนี้เธอกับเขายังเป็นแฟนกันอยู่หรือเปล่า  ศิริลนภาเดินคอตกกลับหอพักเพียงลำพังด้วยความเคยชิน อีกไม่กี่เดือนก็จะเรียนจบแล้วเธอไม่ควรคิดมากกับเรื่องไม่เป็นเรื่องเช่นนี้ ศิริลนภาคบกับพศิกรเรื่อยมาจนกระทั่งเรียนจบ หากความสัมพันธ์ทั้งคู่ยังคงเป็นแบบนี้ต่อไป พศิกรไม่ค่อยให้ความสำคัญกับเธอมากเท่าไหร่ เขามักให้ความสำคัญกับเพื่อนรอบข้างเสียมากกว่า ส่วนศิริลนภายังคงคบกับชายหนุ่มและเป็นฝ่ายเอาอกเอาใจแฟนหนุ่มมาโดยตลอด ปัจจุบัน ศิริลนภารอคอยมาถึงวันนี้ ร่างบางเดินเข้าไปนั่งตามหมายเลขปรากฏบนตั๋ว โชคดีเธอนั่งติดริมหน้าต่าง ดวงตาคู่สวยมองออกไปข้างนอกรู้สึกตื่นเต้น อีกหนึ่งชั่วโมงเธอก็จะได้เจอพศิกรแล้ว เช้านี้พศิกรในเสื้อยืดกางเกงยีนเดินออกจากบ้านพัก ขับรถยนต์ไปยังหอพักแห่งหนึ่ง แม้วันนี้เป็นวันหยุดหากเขารีบออกจากบ้านแต่เช้า เพราะนัดกับมัทนีนักศึกษาฝึกสอนเอาไว้ "พี่กร มานานแล้วเหรอคะ" หญิงสาวในชุดสีหวานเดินตรงเข้ามา ยิ้มหวานกระชากใจชายหนุ่ม "ไม่นานจ๊ะ พี่เพิ่งมาถึงเอง" พศิกรตอบเสียงหวาน เดินเข้ามาจับมือพาไปที่รถ วันนี้เธอสวยเป็นพิเศษสวยบาดใจเสียจริงๆ  ไม่นานรถยนต์ก็ขับเคลื่อนออกไปอย่างรวดเร็ว ศิริลนภาเดินออกมาจากผู้โดยสารขาเข้า เธอมองหารถรับจ้าง หญิงสาวเหมารถไปส่งยังบ้านพักของเขาตามที่เขาเคยบอกไว้เมื่อครั้งก่อน บนถนนรถกำลังติดไฟแดง ดวงตาคู่สวยบังเอิญเห็นรถยนต์ของเขา เธอจำได้แม่นหัวใจดวงน้อยเต้นแรงทำตัวไม่ถูก  ก่อนหัวใจดวงน้อยชาวาบเมื่อเห็นผู้หญิงนั่งมากับเขาด้วย ดูเขารักใคร่และเอาอกเอาใจต่างจากเธอที่เป็นฝ่ายดูแลและเอาใจใส่เขามาโดยตลอด "ลุงคะ เหมาทั้งวันลุงคิดเท่าไหร่คะ" "1,500 บาทครับผม "ได้ค่ะ ตามรถคันนั้นไป ตามไปทุกที่เลยนะคะ" ศิริลนภาฝืนใจบอกออกไป แม้ข้างในเจ็บปวดจนแทบแทบไม่มีแรงเปล่งเสียงเลยสักนิด "ได้ครับผม" ลุงคนขับรถรีบขับรถตามคำสั่งของเธอทันที พศิกรพามัทนีไปเที่ยวห้าง ทานข้าว พูดคุยหยอกล้อกระหนุงหนิง "พี่กร มัทอยากกินไอศกรีมค่ะ" หญิงสาวออดอ้อนขอชายหนุ่ม “ได้เลยครับ เดี๋ยวพี่ไปซื้อมาให้นะ”พศิกรยกมือลูบผมหญิงสาวเบาๆ ลุกขึ้นเดินไปซื้อมาให้ "มาแล้วจ้า น้องมัท" ไม่ถึงสิบนาทีเขาเดินกลับมาพร้อมไอศกรีม สองถ้วย นั่งกินกันอย่างมีความสุข ภาพทั้งหมดอยู่ในสายตาของศิริลนภาทำให้นึกถึงเมื่อครั้งก่อน "กร ศิอยากกินไอศกรีมจังเลย" หญิงสาวออดอ้อนแฟนหนุ่มเพราะอยากมีโมเม้นท์หวานๆเหมือนคู่อื่นบ้าง "น่ากินดีนะ แต่กรยังอิ่มอยู่เลย ถ้าศิอยากกินก็ไปซื้อได้เลยนะ เดี๋ยวกรยืนรอ" ว่าแล้วเขาก็หยิบเงินยื่นให้และเดินไปนั่งเก้าอี้กดโทรศัพท์เล่น ศิริลนภาจำใจรับเงินเดินไปซื้อไอศกรีมกินเพียงลำพัง ต่างจากตอนนี้อย่างสิ้นเชิง ทั้งสองยังคงหยอกล้อกินไอศกรีมกัน มีความสุขเหมือนโลกทั้งใบมีเพียงแค่สองคน หัวใจดวงน้อยเจ็บปวดแทบขาดใจ ความอิจฉาแล่นเข้ามาพร้อมๆกับความเสียใจ ที่ผ่านมาเขาไม่เคยใส่ใจดูแลเธอเหมือนผู้หญิงคนนั้นเลย หลังจากทั้งคู่กินไอศกรีมเสร็จแล้ว มัทนีควงแขนชายหนุ่มเดินเข้าไปในโรงภาพยนตร์เพื่อดูหนังต่อ   ศิริลนภานั่งมองตามสองคนนั้นอย่างเจ็บปวด ในอกตอนนี้มีแต่ความเจ็บเข้ามาระลอกแล้วระลอกเล่ามือบางกำแน่น ร่างบางสั่นสะท้านไปทั้งตัว เธออยากตรงเข้าไปถามให้มันรู้แล้วรู้รอด แต่ก็ทำไม่ได้เพราะสติอันน้อยนิดยังคงหลงเหลืออยู่ สั่งให้อดทนดูทั้งสองมีความสุขกันต่อไป "กร ศิอยากดูหนังเรื่องนี้จังเลย" "หนังตลก กรไม่ชอบดู ดูไม่รู้เรื่องยังไม่ทันไรคนในโรงก็หัวเราะกันแล้ว ดูเรื่องอื่นเถอะ" "เรื่องนี้ไหม" เธอชี้โปสเตอร์หนังอีกเรื่องให้เขาดู "กร ไม่ชอบแนวดราม่ามันเครียด" ชายหนุ่มเอ่ยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ "แล้วกรอยากดูเรื่องอะไรละ" หญิงสาวถามออกไปน้ำเสียงงอนๆ "กรไม่ชอบดูหนังในโรงนี่ งั้นเราไปกินข้าวกันเถอะ ป่ะ" พศิกรรู้ว่าแฟนสาวเริ่มไม่พอใจจึงเปลี่ยนเรื่องรีบอ้อนจูงมือพาไปกินข้าวแทน ไม่เหมือนตอนนี้เลย เธอกำลังนั่งรอเขากับผู้หญิงอีกคนหน้าโรงภาพยนตร์ ทั้งๆคำพูดของเขายังดังก้องในโสตประสาท ‘กรไม่ชอบดูหนังในโรงนี่ กรไม่ชอบดูหนังในโรงนี่ กรไม่ชอบดูหนังในโรงนี่’ ก้อนสะอื้นจุกอยู่ในอกเธอฝืนไม่ให้น้ำตาไหล มันปวดกลางอกแทบหายใจไม่ออก ข่มอารมณ์สะเทือนใจเอาไว้ ‘ฉันจะมานั่งร้องไห้ตรงนี้ไม่ได้’ เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมง พศิกรเดินออกมากับมัทนี นักศึกษาสาวฝึกสอนคนเดิม ร่างบางลุกเดินตามห่างๆ ทั้งสองเดินตรงออกมายังลานจอดรถ ไม่นานรถก็ขับเคลื่อนออกไป "ลุงคะขับตามไปเลยค่ะ" ศิริลนภาบอกอย่างรีบร้อน ลุงคนขับรถรีบขับไปอย่างรวดเร็ว "น้องมัท อยากไปเที่ยวบ้านพี่เหรอ" "ใช่ค่ะ พี่กร มัทอยากไปนอน......เล่นบ้านพี่กรค่ะ" หญิงสาวส่งสายตายั่วยวนชายหนุ่มก่อนใช้ฝ่ามือบางลูบตรงเป้ากางเกงอย่างช้าๆ "ใจเย็นสิครับ น้องมัท อีกไม่กี่นาทีก็ถึงบ้านพี่แล้ว" เขาใช้สายตาโลมเลียหน้าอกหน้าใจหญิงสาวเช่นกัน รถยนต์ขับมุ่งไป ไม่สนใจรถที่กำลังตามอยู่ข้างหลัง ศิริลนภานั่งคิดทบทวนกับตัวเอง ที่ผ่านมามันคืออะไร เขากับเธอเป็นแฟนกันได้ยังไงกันทั้งที่เขาไม่เคยให้ความสำคัญและไม่เคยใส่ใจเธอเหมือนผู้หญิงคนนั้นเลย แค่เศษเสี้ยวเธอยังไม่เคยได้รับจากเขาเลยสักนิด รถยนต์จอดหน้าบ้านพักของเขา พศิกรเช่าบ้านหลังนี้เนื่องจากเขามีสิทธิ์เบิกค่าเช่าบ้านตามสวัสดิการของข้าราชการ อีกด้านหนึ่ง "ลุงรอตรงนี้ก่อนนะคะ" พูดเสร็จ ร่างบางลงจากรถแล้วค่อยๆเดินไปยังบ้านพักของเขา พศิกรโอบเอวมัทนีเข้าไปในบ้าน ไม่ทันได้ล็อกประตูมัทนีรีบจู่โจมเขาจนไม่ทันตั้งตัว ริมฝีปากบางอมชมพูด้วยลิปสติกทาบลงบนริมฝีปากชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว พศิกรตกใจเมื่อถูกผู้หญิงเป็นฝ่ายจู่โจมก่อน เขารีบเอาคืนด้วยการใช้ฝ่ามือหนากอบกุมทรวงอกจนล้นมือ บีบเคล้น จนเธอร้องคราง ซี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด มัทนีใช้ฝ่ามือเลื่อนลงลูบเป้ากางเกงบ้างรู้สึกถึงบางอย่างกำลังตื่นตัว ชายหนุ่มดันร่างบางนอนลงโซฟาก่อนใช้ลำตัวคร่อมทับบนกายสาว ภาพทั้งสองนัวเนียกันอย่างถึงพริกถึงขิงอยู่ในสายตาของเธอหมดแล้ว ร่างบางยืนนิ่งอึ้ง หัวใจกำลังถูกกระสุนปืนหลายสิบนัดพุ่งเข้าตัวเธอจนร่างกายชาวาบแทบไม่รู้สึก ศิริลนภาตัดสินใจเดินตรงเข้าไปเปิดประตูแล้วปิดมันจนเกิดเสียงดัง ปัง ร่างกึ่งเปลือยเปล่าสะดุ้งหันมองตามเสียง พศิกรอึ้งและตกใจสุดขีด จนทำอะไรไม่ถูก "ศิ ศิมาทำไมไม่บอก กร" ร่างสูงเด้งตัวออกจากกายสาวราวกับเป็นของร้อน "ต้องบอกด้วยเหรอ กร ศิทำอะไร กรเคยสนใจบ้างไหม" ร่างบางยืนตัวสั่น กำหมัดแน่นระงับความโกรธเอาไว้ "แฟนพี่กรเหรอคะ" มัทนี ทำหน้าเหลอหลา ลุกขึ้นยืนรีบจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย "ใช่ ฉันเป็นแฟน กร แต่เธอโชคดีนะ ฉันเป็นแฟนเขาแท้ๆ เขาไม่เคยสนใจฉันเท่าเธอมาก่อนเลย"        ศิริลนภาเอ่ยเสียงสั่นสบตามองหญิงสาวอีกคน ทั้งเสียใจแล้วก็อิจฉาที่เธอได้รับความรักความเอาใจใส่มากกว่าคนที่ขึ้นชื่อว่าแฟนเสียอีก "พูดอะไร พอเถอะศิ" พศิกรเดินตรงเข้ามากุมมือไว้ "หรือว่าไม่จริงละ ที่ผ่านมากรเคยสนใจศิบ้างไหม กรเคยเอาใจใส่เหมือนกับผู้หญิงคนนี้หรือเปล่า" เธอพ่นระบายความในใจทั้งหมดออกมา ใบหน้าแดง โมโหจนตัวสั่น พร้อมๆน้ำตาไหลลงอาบแก้ม มองแฟนหนุ่มผ่านม่านน้ำตาอย่างผิดหวัง ความรักทั้งหมดที่เธอมอบให้มันคงไม่มีความหมายสำหรับเขาเลย เขาไม่เคยรับรู้เลยสักนิดเดียว "ศิ ฟังกร อธิบายก่อน คือว่า กร กร เหงา” "เหตุผลแค่นี้เองเหรอกร แค่นี้เองเหรอ แล้วที่ผ่านมาละ ศิโทรหากร ห่วงใยกรมาตลอด  แต่กรเลือกไม่สนใจเอง แบบนี้กรอ้างว่าเหงาอย่างงั้นเหรอ" คำพูดของเขาทำเอาหน้าชาเหมือนถูกเขาลากเธอมาประจานกลางสีแยก เธอผิดอะไร ทำไมต้องเจอเรื่องแบบนี้ด้วย ศิริลนภายืนจ้องหน้าแฟนหนุ่มนี่นะเหรอคนรักกัน เธอรักเขามาโดยตลอด แต่นี่เหรอคือสิ่งตอบแทน หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด แล้วตัดสินใจพูดคำบางคำออกมา "เราเลิกกันเถอะ มันจบแล้วกร กร อย่าคิดนะว่าศิจะให้กรเลือก ไม่ต้องเลือกอะไรทั้งนั้น ศิจะไปเอง" พูดจบร่างบางรีบหันหลังวิ่งออกจากบ้านพักไป เมื่อเขาไม่รักเธอ เธอก็ขอหัวใจอันบอบซ้ำกลับคืนมา พอแล้ว พอกันทีกับความรักแสนเจ็บปวด "ศิๆๆ ศิๆๆ" พศิกรวิ่งตามออกไป หากรถรับส่งได้ขับผ่านไปแล้ว "ศิ ศิ กลับมาก่อน" ร่างสูงวิ่งตามแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เขารู้สึกหมดแรงขึ้นมาเสียดื้อๆ เมื่อรู้ว่าต้องเสียเธอไป ที่ผ่านมาเขาคงคิดว่าเธอรักเขามาก มากจนไม่มีวันไปจากเขา หากวันนี้เธอกลับไปจากเขาแล้ว