“มึงอยากจะทำอะไรก็เรื่องของมึงเถอะ ชีวิตมึง” ไอ้เทียนดูเหมือนจะจำยอมเรื่องนี้ ผมจึงเบนสายตาไปมองไอ้รามที่ยังคงกึ่งนั่งกึ่งนอนดูทีวีอยู่
“แต่เล่นทำตัวหึงไปทั่วนี้ยังไงอะ?” จำต้องหันไปมองไอ้เทียนที่เดินไปหน้าตู้เย็นหยิบกระป๋องเบียร์ออกมาหลายกระป๋อง หอบหิ้วมาวางให้พวกผมได้ดื่มกิน “แต่เอาจริงนะ”
“...” ผมที่กำลังเปิดกระป๋องเบียร์เป็นอันหยุดชะงัก
“น้องพะแพงเมื่อก่อนว่าน่ารักแล้ว โตขึ้นแล้วโคตรสวยเลยเนาะ”
“อือ” ตอบกลับพลางกระดกเบียร์ผ่านลำคอ
“สวยแบบสวยมาก ยิ่งบุคลิกนิ่งเสริมไปด้วย ยิ่งมองยิ่งน่าหลงใหลอะ” ผมพ่นลมหายใจออกมาพลางมองค้อนไอ้เทียน “หึงอ่อ”
“หึงเหี้ยไร!”
“อ๋อ” มันรับคำอย่างกวนส้นเท้าผมเหลือเกิน จึงหันไปหยิบหมอนพิงเขวี้ยงใส่หน้ามัน สรุปมันก็คว้าไว้ทันอยู่ดี “กูถามมึงจริงๆ นะ ถ้าไม่ได้ชอบหรือรักน้องพะแพง ทำไมถึงได้ตามไปรับไปส่งจนขอน้องเขาเป็นแฟนตอนนั้นวะ”
ผมชะงักมือตัวเองและหันไปมอ
