“หึ” ฉันกลืนน้ำลายลงคอและเอนพนักเก้าอี้เพื่อฟังบทสนทนา เอาจริงนี้ไม่ใช่ตัวฉันเลยนะที่มาแอบฟังคนอื่นคุยกันแบบนี้ “หนังจบพี่จะกินเธอให้หายหิวพี่เลย”
ทว่าน้ำเสียงเข้มที่แหบพร่าคุ้นหูเหลือเกิน ใช่เขาแน่ฉันเชื่อแบบนั้น ฉันจำได้แม้แต่น้ำเสียงของเขาเลยล่ะ ที่ไม่ส่งข้อความมาตอแยว่าจะมารับคงเพราะมีนัดกับผู้หญิงคนอื่นสินะ ทำไมนะพะแพง... ทำไมถึงได้ไม่จำเอาซะเลย
คนอย่างพี่ไฟไม่มีใครหยุดเขาได้หรอก ขนาดคุณชนะทิศที่เป็นพ่อแท้ๆ เขายังคิดต่อต้านขนาดนี้ นับประสาอะไรกับฉันที่เป็นแค่คนนอก ไม่มีทางซะหรอกและมันก็ไม่มีทางเป็นไปได้ด้วย
หนังจบฉันก็นั่งรถจนกว่าจะทุกคนจนออกจากโรงหนังไปซึ่งมีทางออกแค่ทางเดียว พอได้เห็นแผ่นหลังกว้างที่สวมชุดนักศึกษาแบบไม่เป็นระเบียบ ท่อนข้างทั้งสองข้างเต็มไปด้วยรอยสักก็ยิ่งชัดเจนว่าคือเขาจริงๆ กำลังควงแขนกับหญิงสาวที่สวมชุดนักศึกษาเช่นเดียวกันออกไป “กลับกันเถอะแพง”
ใบเตยเป็นฝ่ายเร
