“ไม่ใช่นะคะ พี่ช่วยหนูด้วย ฮือๆ หนูไม่รู้จักเขาสองคนเลย” ส่ายหน้าหวังให้คนที่ลงจากรถช่วยฉัน ทว่าเขากลับหันกลับไปที่รถ ทำให้ความหวังของฉันริบหรี่แต่แล้วผู้ชายคนนั้นกลับไม่ได้มาแค่คนเดียว เขายังพาชายร่างสูงใหญ่อีกสองคนลงมาด้วย
“คิดจะทำเหี้ยมึงยังจะตอแหลอีกเหรอ?” ผู้ชายคนนี้เท้าเอวพลางชี้หน้าก่อนจะก้มมองฉัน “น้องสาวเหี้ยไร หน้าตาดีกว่าพี่อย่างพวกมึงอีก”
“พวกมึงอย่าเสือกดีกว่า เด็กนี้ของกู!” ฉันร้องไห้สะอึกสะอื้นก่อนจะรับรู้ถึงผ้าเช็ดหน้าที่ยื่นมา ตามด้วยท่อนแขนที่มีรอยสักลวดลายไม่มากเท่าไหร่ แต่ก็พอจะรู้ว่าเยอะแค่ไหน จึงค่อยๆ เงยหน้าสบตากับผู้ชายคนนี้
“ไม่ต้องร้อง” คำพูดปลอบโยนตามด้วยฝ่ามือแกร่งที่คว้าท่อนแขนฉันให้ทรงตัวยืน ทว่าเพิ่งเคยเจอเรื่องแบบนี้ทำให้ขาแข้งอ่อนแรงจนเซซบลงกับหน้าอกแกร่งที่มีกลิ่นหอมเย็นอ่อนๆ แต่ก็นึกไม่ออกว่ามันคือกลิ่นอะไร “อยากแจ้งความหรือเปล่า?”
ส่ายหน้าไปมาเพราะฉ
