ร้อนรักร้อยเสน่หา

คุณนายครับ ตอนที่ 8

          เมื่อได้จังหวะที่เหมาะสม นิ้วน้อยก็เกี่ยวตวัดบี้บดกับปากโพรงก่อนจะเคลื่อนมาที่ยอดเกสร ลากลงไปตามแนวแยกของกลีบ และฝังนิ้วนั้นอยู่ในโพรงฉ่ำน้ำอีกครั้ง ทว่ามโนภาพของชวนชมกลับเห็นเป็นใบหน้าของเมฆที่แนบสนิทกับโพรงดอกไม้ของเธอ

          เขาดอมดม จูบ และลงลิ้นเลียไล้ที่กลีบดอกไม้ทั้งสองข้างสลับไปมา จนเธอต้องแอ่นดอกไม้ใส่ริมฝีปากและปลายลิ้นของเขาให้มากขึ้นอีก และเมื่อเมฆใช้นิ้วแหย่เข้ามาในโพรงชุ่มฉ่ำของเธอ จาก 1 นิ้ว เป็น 2 นิ้ว และก็เป็น 3 นิ้ว ชวนชมก็ส่ายสะโพกโยกไหวรับเอานิ้วทั้ง 3 นั้นเข้ามาจนหมด และความซ่านเสียวก็ทำให้เธอต้องเปล่งเสียงซู้ดซี้ดจากริมฝีปากออกไป

          “โอว... เมฆจ๋า... เลียหนักๆ โอว... ซี้ด... โอว... ซี้ด... เอาลิ้นแยงเข้ามาลึกๆ โอว... ดี... เยี่ยม... โอว... เมฆจ๋า... ดีที่สุด โอว... ซี้ด... เสียว... ชมเสียว... โอว... เมฆจ๋า... แรงๆ ทำแรงๆ โอว... ดี ดี... ลึกอีก ลึกอีก โอว... โอว... โอว... อ้าย...”

          นิ้วทั้ง 3 ยั้งค้างคาอยู่ในโพรงฉ่ำจนรับรู้ได้ถึงแรงตอดกระตุกถี่ ในขณะที่ดวงตาสวยหลับพริ้มซึมซับกับความสุขที่ได้รับมาบรรเทา ก่อนสติที่กระเจิดกระเจิงจะคืนกลับมา ชวนชมจึงได้แต่ละอายในการกระทำของตัวเองนัก ที่นำความบึกบึนของเมฆมาสร้างมโนภาพเพื่อปลดเปลื้องให้ตัวเอง

          ทว่าดวงตากลับยังคงมองไปที่ทิวต้นไม้หนาทึบของสวนด้านหลังคฤหาสน์อย่างละห้อยหา ยิ่งได้ยินเสียงเครื่องตัดหญ้าทำงานอย่างต่อเนื่องเธอยิ่งเกิดอาการสะท้านสะเทือนไปทั่วร่างกายอีกครั้งหนึ่งแล้ว คล้ายมันอดไม่ได้ คล้ายมันทนไม่ไหว หากไม่ได้รับสิ่งนั้นมาบรรเทาจริงๆ

          แล้วเธอจะทำอย่างไรล่ะ จะทำยังไงให้เมฆสงสาร จะทำยังไงให้เขาตามใจ จะทำยังไงให้เขากล้า และจะทำยังไงให้เขาใช้เครื่องตัดหญ้าแสนพิเศษนั้นกำจัดพงหญ้าที่รกเรื้อของเธอให้หมดไป

          “เมฆจ๋า... ฉันอยากให้เธอตัดหญ้าฉันเหลือเกิน ซี้ด...”

          เมื่อความอยากพุ่งริ้วขึ้นมาอีกครั้ง ชวนชมก็อดไม่ได้ที่จะระบายปลายนิ้วไล้วนไปบนกลีบดอกไม้อีกครั้ง และกลีบดอกที่สั่นสะท้านและฉ่ำแฉะไปกับหยาดน้ำหวานเอ่อล้น ก็ทำให้ครั้งนี้ไม่ยาก แค่เพียงปลายนิ้วลูบไล้เบาๆ ความอยากที่จำต้องสะกดเก็บก็ระเบิดออกมาพร้อมกับเสียงกรีดร้องเล็กๆ ของเธออีกครั้ง

          “เมฆจ๋า... เมฆจ๋า... ซี้ด... ซี้ด... อูย... ซี้ด... เสียว...”

          ชวนชมหอบหายใจกระเส่า ดวงตาสวยหวานมองตรงไปยังสวนด้านหลังอย่างมาดหมาย ความคาดหวังนั้นเป็นดั่งเหมือนกองไฟที่เธอไม่มีทางดับมันได้ และเธอก็ไม่คิดที่จะดับมันสักนิด แต่เธอจะเดินเข้าหากองไฟ เพราะความร้อนรุ่มของเธอก็คงมีเพียงความร้อนแรงของร่างกายแข็งแกร่งนั่นเท่านั้นที่จะดับได้

          เมฆตัดหญ้าตามแนวด้านนอกจนเลี่ยน จึงพักเครื่องและเดินสำรวจเข้าไปในสวนให้ลึกมากยิ่งขึ้น และเมื่อพ้นแนวต้นมะม่วงหนาทึบ เขาก็พบกับดงกล้วยขึ้นซ้อนทับกันอีกชั้น และเมื่อผ่านดงกล้วยเข้าไปแทนที่เขาจะเห็นเป็นต้นไม้ชนิดอื่น สิ่งที่เขาพบกลับเป็นกระท่อมหลังน้อย

          กระท่อมหลังกะทัดรัด ไม่ต่างจากเถียงนากลางทุ่งที่บ้านของเขาทำให้เมฆนึกรู้ในทันทีว่าที่นี่พ่อก็คงมาสร้างเอาไว้ เขายิ้มอย่างอุ่นใจ เพราะไม่ว่าจะไปทางไหน ก็เหมือนยังมีพ่ออยู่กับเขาตลอด กระท่อมน้อยหลังนี้พ่อคงจะสร้างไว้สำหรับนอนพักยามมาตกแต่งต้นไม้หรือดายหญ้าในสวน ทว่าเมื่อก้าวเข้าไปด้านในกลับมีบางสิ่งที่ทำให้เมฆสะดุดตาและสะดุดใจ

          ผ้าโสร่งลายดอกหลายผืนที่พาดไว้กับเชือกที่มุมเสา รวมทั้งผ้าเช็ดตัว ผ้าขาวม้า หรือแม้แต่ผ้าคลุมไหล่ บางอย่างเป็นของพ่อเขาแน่ แต่บางชิ้นล่ะ ‘ไม่น่าจะใช่’ พ่อไม่น่าจะใช้ของเหล่านี้

          มองแค่ตาคงไม่รู้คงต้องจับดูด้วย เมฆจึงหยิบผ้าเหล่านั้นขึ้นดู ผ้าโสร่งเป็นเนื้อผ้าชนิดที่มีขายตามท้องตลาดทั่วไป แต่ผ้าคลุมไหล่นี่สิ... ไม่น่าจะใช่ เพราะยี่ห้อฝรั่งที่ปักติดอยู่ แม้เขาจะอ่านภาษาอังกฤษได้แค่งูๆ ปลาๆ เพราะเรียนมาน้อย และเพราะอ่านได้เฉพาะยี่ห้ออะไหล่รถยนต์เป็นส่วนใหญ่ แต่เขาก็ไม่โง่จนไม่รู้ว่านี่คือยี่ห้อของเครื่องแต่งกายราคาแพง ที่ผู้หญิงในสังคมไฮโซนิยมใช้กัน

          และหากจะคิดว่าเป็นของเลียนแบบก็ไม่น่าจะใช่ เพราะการตัดเย็บรวมทั้งสัมผัสของเนื้อผ้าบอกว่าของแท้แน่นอน แต่ผู้หญิงที่ไหนให้พ่อมาล่ะ แต่ความคิดทั้งหมดของเมฆก็ต้องหยุดลงเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนใกล้เข้ามา และเสียงร้องเรียกดังอยู่ด้านนอกก็บอกให้รู้ทันทีว่าคนที่มานั้นคือใคร

          “แหม... ให้เรียกตั้งนาน ขวัญจะกลับอยู่แล้วเนี่ย คิดว่าพี่เมฆไม่อยู่ในนั้นซะอีก”

          ขวัญใจนั่นเองที่ร้องเรียกเขา สาวใช้วัยกระเตาะแต่งตัวได้บาดใจเขาจริงๆ เมื่อเธออยู่ในชุดเสื้อยืดรัดรูปและกางเกงยีนส์ขาสั้นจู๋จนแทบจะปกปิดอะไรไม่ได้ เธอใส่แบบนี้อยู่ทุกวันหรือตั้งใจใส่มาให้เขาดูกันแน่