ดวงตาที่ชาชินกับความมืดของผมเบิกกว้าง จ้องมองคนที่เปิดประตูออกมาเขม็ง เพราะนั่นคือ ‘พี่ชมพู่!’ ร่างอวบอัดนั้นมีเพียงผ้าซิ่นกระโจมอก ส่วนผ้าเช็ดตัวนั้นถูกขมวดไว้ที่ศีรษะเพื่อซับน้ำจากการสระผม
เธอสอดส่ายสายตาเหมือนจะมองหาที่มาของเสียงเมื่อครู่ แต่เมื่อไม่เห็นอะไรจึงเอื้อมมือจับประตู พร้อมที่จะดึงปิด ซึ่งนั่นคือโอกาสสุดท้ายของผม
“อุ๊บ! อื้อ...”
ความอยากสั่งการให้ผมพุ่งตัวเข้าชาร์จพี่ชมพู่อย่างเร็ว มือปิดปาก ท่อนแขนเหนี่ยวรั้งรอบเอวเข้าหาตัว เธอดิ้นรนขัดขืนทุกวิถีทางไม่ยอมให้ผมกอดรัด อาจเพราะไม่รู้ว่าคนที่กำลังทำอยู่นี้เป็นผม
“ชู่ว... พี่ชมพู่ ผมเอง”
พี่ชมพู่ชะงักหยุดดิ้นรนในทันที นั่นแหละจะว่าเธอไม่มีใจกับผมได้ยังไง ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่เก็บเอาผมมามโนจนเสร็จสมไปถึง 2 ครั้งติดๆ
ผมใช้วิกฤตให้เป็นโอกาสเมื่อพี่ชมพู่ยังต
