ใบหน้าซูบตอบด้วยวัยที่ร่วงโรยของหญิงชราแหงนมองขึ้นไปบนบ้านไม้หลังคาสังกะสีที่ใกล้จะผุพังเต็มทน เมื่อกลับมาถึงบ้านแล้วพบแต่ความเงียบ ความเครียดเพราะเสี่ยงโชคไม่ได้ตามเป้าหมายบวกกับความหงุดหงิดที่หลานสาวไม่อยู่บ้านยิ่งทำให้อารมณ์โกรธพวยพุ่งมากขึ้น หลังจากตะโกนร้องเรียกหลานสาวอยู่นานแต่ไม่มีเสียงขานกลับ
“อีอ้อ! อีอ้อ! อีห่านี่มันไปไหนอีกแล้วนะ พอกูจะเรียกใช้งาน แม่งก็หายทุกที อีอ้อ! อีอ้อ! อีดอกอ้อ! อีเวรตะไลเอ๊ย! หายหัวอีกแล้ว อีนี่... เฮ้อ! เอิ้ก...”
ยายจันทร์ร้องเรียกหลานสาวเสียจนลมตีขึ้นเพราะใช้เสียงมากเกินไป บวกกับตลอดทั้งวันไม่มีอาหารตกถึงท้องเลยสักนิด เพราะเงินทุกบาททุกสตางค์นั้นยายจันทร์เอาไปทุ่มทุนสร้างให้เจ้าของบ่อนไปซะแล้ว ร่างผอมเกร็งจึงได้แต่ทรุดนั่งที่โคนบันได ทั้งโมโหทั้งเหนื่อยจนไม่แรงจะเรียกต่อ แต่แล้วสายตาก็เหลือบเห็นร่างเล็กๆ ที่กำลังเด
