บทที่26 ถึงเวลายอมรับหัวใจตัวเอง
10ปีก่อน
“หนูแพรมาทำอะไรตรงนี่ครับ”พงศ์พยัคฆ์ในวัย20ปีเอ่ยถามเพื่อนรักของน้องสาวหลังจากผ่านมาเห็นเด็กสาวก้มๆเงยๆอยู่ที่แปลงกุหลาบในเนื้อที่2ไร่3งานที่คุณตาของเด็กสาวเนรมิตให้เป็นดั่งสวนกุหลาบขาวเพื่อเธอคนนี้โดยไม่ตัดไปขายเหมือนดอกไม้แปลงข้างๆ
“พี่เสือ ฮือฮือ”เด็กเรียกชื่อพี่ชายของเพื่อนรักก่อนจะวิ่งเข้าไปกอดทั้งน้ำตาจนเสื้อยืดของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาของแม่หนูวัย16หมาดๆใบหน้าหวานๆตาโตๆเปื้อนน้ำตาจนพงศ์พยัคฆ์รู้สึกหวิว ๆเขาไม่ชอบเลยที่เด็กสาวมีน้ำตา พงศ์พยัคฆ์กอดร่างบางไว้ก่อนกวาดสายตามองไปที่เด็กสาวเคยนั่งอยู่อย่างพิจารณาจนได้เห็นว่าต้นกุหลาบกอใหญ่ที่ปลูกรวมกันเป็นแถวมีร่องรอยเหมือนถูกรื้อทำลายแต่ดูเหมือนว่าตัวทำลายจะไม่ใช่ฝีมือมนุษย์
“ไม่ร้องนะครับคนดี ไม่ร้องนะหนูแพร เงียบนะครับพี่ไม่ชอบเลยรู้ไหมน้ำตาน่ะ”พงศ์พยัคฆ์เอ่ยปลอบประโลมพลางลูบหลังอย่าง
