จับหัวใจใส่รัก

ทอดสะพานเสริมคอนกรีต

"ผมเห็นคุณสวย สะดุดตาและน่าสนใจ ผมไม่คิดเลยว่าจะเป็นคุณที่ต้องการสเปิร์ม"

เค้านั่งลงที่พื้นและสบตากับตา มือหนาใหญ่ของเค้าจับแก้มเธอเบาๆ

"ไว้ใจผมนะครับ ว่าผมจะทำให้คุณ​สมหวังในทุกอย่าง "

เค้าบอกเธอด้วยความสุภาพอ่อนโยน มือของเค้าที่สัมผัสแก้มนุ่มของเธอแล้วลูบเบาๆ สายตาของคนทั้งคู่สบตากัน

"ถ้าฉันทำให้คุณรู้สึกไม่ดี ฉันขอโทษนะคะ ขอโทษจริงๆ" เธอขอโทษเค้าอีกครั้ง แล้วก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย

"เข้าใจกันแล้วนะครับ ต่อไปนี้เดินหน้าต่อเลยนะครับ ผมจะมาเจอคุณบ่อยๆ ผมจะมาดูแลคุณ และประคับประคองความสัมพันธ์ของเรานะครับ "

โอ้ย ตาบ้า ทำไมถึงโสดได้ หวานอะไรเบอร์นี้ สาวสวยหลับตาลงและค่อยๆนอนลงบนโซฟาอย่างปิดกั้นความรู้สึกของตัวเอง เธอเขิน เธออาย เธอรู้สึกกับเค้ามากขึ้นอีกแล้ว โอมยิ้มกับท่าทางเขินอายของเธอ

"นอนนะครับ พักนะครับ ผมอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหนแน่ๆ"

เค้าหมายถึงทุกความหมายจริงๆ ว่าเค้าจะอยู่ตรงนี้กับเธอ ไม่ใช่แค่วันนี้ แต่จะอยู่ตลอดไป มือหนาลูบผมเธอเบาๆเพื่อทำให้เธอผ่อนคลาย และได้หลับพักผ่อนจริงๆ

คนนอนหลับตาแต่ใจไม่หลับ สัมผัสของเค้านุ่มนวล อ่อนโยน และทำให้รู้สึกอุ่นใจ เธอไม่อยากให้เค้าหายไปไหน สายตาของเค้าที่มองเธอทำให้เธอรู้สึกว่ามีคนนึงที่ดูแล เป็นห่วงเธอบ้างเท่านั้นเอง ไวน์ลืมตาขึ้นมาแล้วมองหน้าเค้า

"เบื่อไหมคะที่อยู่แบบนี้ ดูทีวีไหมคะ " เธอถามออกไปเพื่อเปลี่ยนเรื่อง ความหวานที่มันอบอวลอยู่ภายในห้อง เค้าส่ายหน้า

"หายปวดท้องแล้วหรอครับ ดีขึ้นแล้วใช่ไหม " เค้าถามออกไป

"ดีขึ้นแล้วค่ะ ขอบคุณนะ "

ใช่เสียงเธอหรอ ทำไมอ้อนเค้าขนาดนี้ เธอเพิ่งรู้ว่าตัวเองอ่อนหวาน ออดอ้อนก็ตอนนี้เลย

"ผมมีอาหารมาหลายอย่าง ทานข้าวไหมครับ" เค้าชวนเธอทันที คนป่วยขยับตัวลุกขึ้นนั่งเตรียมตัวจะไปเตรียมอาหาร

"ไม่ต้องลุกนะครับ ผมจะไปเตรียมให้เองครับ"

เค้าปฎิเสธทันที ให้เธอนอนพักต่อ แล้วตัวเค้าเองก็ลุกไปในครัว เปิดลิ้นชักโน่นนี่หาจานมาใส่อาหารให้เธอ คนป่วยมองภาพนั้นแล้วยิ้มออกมา วันนี้เธอยิ้มมากกว่าปกติ วันนี้เธอรู้สึกมากกว่าเมื่อวาน ถ้าเค้ามาเจอทุกวันเธอจะทนเสน่ห์เค้าได้ไหม

อาหารเที่ยงแต่เลทไปบ่ายแล้ว ชายหนุ่มรูปหล่อที่มีความเป็นพ่อบ้านสูงมาก ทำให้เธอรู้สึกเพ้อไปอีก เธอคิดถึงว่าเค้าจะต้องเป็นพ่อที่ดีของลูกแน่ๆ แต่ไม่รู้ว่าจะมีวันนั้นไหม เธอไม่คิดว่าจะมีสามีเลย เธอแค่อยากมีลูกมาอยู่กับเธอเท่านั้น ถ้าเธอท้องแล้ว เค้าจะไปจากเธอ หรือจะคบกันต่อไป เธอไม่อยากจะคิดเลย

มื้อแรกในห้องคอนโดที่มีคนมาร่วมโต๊ะด้วย ทำให้เธอกินไม่ลง มันดีเกินไป จนทำให้คนที่เคยอยู่คนเดียวมาครึ่งชีวิตไม่คุ้นชิน มือบางเขี่ยข้าวในจานไปมา

"ไม่อยากทานหรอครับ ไม่ชอบหรือเปล่า "

กับข้าวหลายอย่างวางเรียงรายอยู่ตรงหน้าเธอแต่เธอกินไม่ลง

"ฉันทานไม่ลงค่ะ"

เสียงของเธอสั่นสะท้านน้อย แล้วน้ำตาก็ไหลออกมา เค้าลุกขึ้นมาด้วยความตกใจพร้อมกับซับน้ำตาเบาๆให้อย่างอ่อนโยน

"ร้องทำไมครับ มีอะไร" เค้าถามออกมาด้วยความห่วงใย

"ฉันไม่เคยมีใครมาทานข้าวด้วยเลยค่ะ ฉันอยู่คนเดียวมาตลอดเลย" สาวสวยตอบออกไป

"ไม่เป็นไรนะครับ ต่อไปนี้ถ้าไม่ติดอะไร เราทานข้าวเย็นด้วยกันดีไหมครับ ไม่ร้องนะครับ ไม่ร้อง"

โอมรู้สึกว่าเธอน่ารักกว่าที่เห็น ช่างอ้อนว่าที่คิดไว้ อาจจะเพราะฮอร์โมน หรืออะไรก็แล้วแต่ แต่เค้าได้เห็นมุมนี้ ได้สัมผัสอีกแง่มุมของเธอ ทำให้เค้าอยากใช้เวลาให้มากขึ้น อยากดูแลเธอให้มากขึ้นกว่านี้

"ถ้าคุณว่าง มาหาฉันได้ไหมคะ" เธอถามออกไป อย่างที่ใจต้องการ ไม่มีอะไรจะต้องกลัว ขอแค่ตอนนี้เท่านั้น ขอได้ใก้ลชิดได้ใช้เวลากับเค้าระหว่างนี้

"ได้สิครับ เจอกันทุกวันเลยนะครับ เราจะได้สนิทกัน คุ้นเคยกันให้มากขึ้น เมื่อถึงเวลานั้น จะได้ไม่เครียด ไม่เกร็งด้วย แล้วผมจะได้ดุแลคุณด้วยนะครับ"

สองสายตามองกันอย่างมีความหมาย ต่างคนเริ่มเปิดเผยความรู้สึกออกมา