past love ทวงรักเมียบำเรอ

เจ้าเอย สาวบรรณารักษ์คนสวย ซึ่งมีดีกรีเป็นถึงบรรณารักษ์ระดับปริญญาโท ที่พึ่งจบการศึกษาจากประเทศสหรัฐอเมริกา ได้มาร่วมงานแต่งงาน อันหวานชื่น ของเพื่อนสาวคนสนิท ที่เกาะพงัน ซึ่งวันนี้หญิงสาวแต่งตัวเซ็กซี่เล็กๆ ด้วยชุดราตรีสายเดี่ยวสีขาว ซึ่งขับให้ร่างระหงผุดผ่องของเธอน่ามองยิ่งนัก จนหนุ่มทั้งงาน ต่างมองมาเพราะว่าอยากจะรู้จักสาวสวยคนนี้ แต่ทว่าก็ไม่มีใคร กล้าที่จะเข้ามาทักทายสาวน้อยสุดเซ็กซี่คนนี้เลย นั่นเป็นเพราะว่าข้างกายของเธอนั้น มีชายหนุ่มรูปหล่อ เจ้าของร้ากาแฟหรู สุดฮิตในจังหวัดเชียงใหม่ นั่งประกบข้างอยู่น่ะสิ.. วันนี้ชานนทร์แต่งตัวหล่อ ตามสไตส์ของเขา ชายหนุ่มสวมสูทอย่างไม่เป็นทางการ พร้อมกางยีนส์ตัวเก่ง ที่ใส่ทีไร สาวๆเป็นต้องสดุดตา จนมองเหลียวหลังทุกที.. "แหมพี่นนทร์ วันนี้แต่งหล่อมาเลยนะ" ข้าวฟ่างเอ่ยแซวพี่ชายของตัวเอง ที่นั่งหน้าบานเป็นญาติผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้าสาว อยู่ข้างๆสาวสวยอย่างเจ้าเอย.. "ธรรมดามาคู่กับสาวสวย ก็ต้องแต่งหล่อนิดนึงสิครับ" ชานนทน์หันไปบอกกับน้องสาว พร้อมกับหันมายิ้มหวานให้เจ้าเอยที่นั่งเรียบร้อยอยู่ข้างๆโดยไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา.. หากมองเผินๆอาจจะเหมือนทั้งคู่เป็นคนรักกัน แต่ความจริงแล้ว มันไม่ใช่เลย ชานนทร์กับเจ้าเอยนั้นมีความสนิทสนมเหมือนพี่เหมือนน้องกันเท่านั้น ...ถ้าหากว่าอีกฝ่ายไม่คิดเกินเลยไปกว่านั้น.. "สวยขึ้นมากเลยนะเจ้าเอย ตั้งแต่กลับมาจากอเมริกาเนี่ย ชักอยากจะให้มาเป็นพี่สะไภ้เสียแล้วสิ" ข้าวฟ่างเอ่ยแซวเพื่อนสาวของเธอ เธอยังไม่วายที่จะหาคู่ให้กับชานนทร์ ตั้งแต่คราวน้ำอิงแล้ว ข้าวฟ่างก็ยังไม่เข็ด ยังคงไม่เลิกล้มความตั้งใจ ที่จะเป็นแม่สื่อหาเมียให้พี่ชายของตัวเองเสียที... แล้วในตอนนี้เจ้าเอยนั้นก็สวยขึ้นจนผิดหูผิดตา ตั้งแต่หญิงสาวเรียนจบกลับมาจากอเมริกา เจ้าเอยก็กลายมาเป็นสาวเปรี้ยว แต่งตัวเซ็กซี่ขึ้นมาเป็นกอง จนแทบจะไม่เหลือคราบสาวทึนทึกใส่แว่นหนาเตอะคนเดิมอีกแล้ว.... เวลาเปลี่ยน คนก็เปลี่ยนไปจริงๆ ในขณะที่คู่บ่าวสาวทักทายแขกเหรื่อภายในงานแต่งงานของตนเองอยู่นั้น เสียงสาวๆที่มาร่วมงานแต่งในครั้งนี้ ก็ดังกรี้ดกร้าดขึ้นมา ราวกับว่าซุปเปอร์สตาร์มาเปิดคอนเสิร์ตอยู่ในงานนี้ ..ไม่ใช่อะไรหรอกที่สาวๆต่างกรี้ดกร้าดกันอยู่นั้น มันเป็นเพราะว่ามีหนุ่มฝรั่งรูปหล่อคนหนึ่ง ตัวสูงใส่กางเกงยีนส์สีซีด ใส่เสื้อเชิ้ตสีดำ ปลดกระดุมสองเม็ดพอให้เห็นแผงอกกว้าง และมองเห็นขนที่แผงอกสุดเซ็กซี่พอรำไร.. เขามีผมสีทอง ใบหน้ารูปหล่อราวกับรูปปั้นกรีก เครื่องหน้าฟ้าประธาน ตัวสูงใหญ่ราวหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตร มีผมสีทอง แต่ทว่าสวมแว่นสวยตาด้วยนะ มันยิ่งดูหล่อเหลาขึ้นไปเป็นกอง.. "นั่นไง ตาริชาร์ดมาถึงแล้ว" คุณนายวนิดา คุณแม่ขอวเจ้าบ่าวในวันนี้ ได้เอื้อยเอ่ย บอกกับสามีของเธอ พลางชี้มือชี้ไม้ไปทางลูกชายคนเล็กที่กำลังพยายามฝ่าวงล้อมของสาวๆเข้ามาหาพ่อกับแม่ คนมันหล่อก็จะลำบากนิดนึง กว่าจะฝ่าวงล้อมออกมาได้ ด็อกเตอร์ริชาร์ดถึงกับเหงื่อตกเลยทีเดียว.. แค่เห็นเขาเดินเข้ามาเท่านั้น หัวใจของเจ้าเอย ก็หล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เธอพยายามควบคุมสติตัวเองเอาไว้ นานมาแล้วที่ไม่ได้เจอกัน เขาก็ยังคงเหมือนเดิม ไม่ว่าจะเดินไปไหนก็ยังเป็นขวัญใจสาวๆทุกย่างก้าว และเขาก็ยังเป็นเทพบุตรสำหรับทุกคนแต่คงไม่ใช่กับเธอ ด็อกเตอร์ริชาร์ดเข้าไปนั่งข้างคนพ่อคุณแม่ของเขา ซึ่งนั่งร่วมโต๊ะเดียวกันกับเจ้าเอย เพราะว่าคุณนายวนิดากับคุณปีเตอร์นั้น เป็นคุณพ่อคุณแม่ของเจ้าบ่าว ส่วนชานนทร์ที่มาด้วยกันกับเจ้าเอยนั้น เป็นพี่ชายคนเดียวของเจ้าสาว ทั้งหมดจึงนั่งอยู่โต๊ะเดียวกัน.. ด็อกเตอร์ริชาร์ดเหลือบสาวตามองดูอดีตผู้หญิงของเขา ที่วันนี้แต่งตัวสวยงาม นั่งคู่อยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งเขาเองก็ไม่รู้จัก สงสัยจะเป็นผัวใหม่หรือยังไง ถึงได้ดูสนิทสนมกันขนาดนั้น เมื่อคิดถึงตรงนี้แล้ว ด็อกเตอร์ริชาร์ดนั่งมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างคาดโทษ เธอหนีมา เพราะว่าแอบมีผู้ชายคนอื่น อย่างนั้นหรือ เมื่อคิดได้อย่างนี้ด็อกเตอร์ริชาร์ดจึงจ้องมองเจ้าเอยแบบไม่วางตา จนฝ่ายหญิงเริ่มทนไม่ไหว.. "พี่นนทร์ เอยปวดหัว เอยขอเข้าไปพักในโรงแรมก่อนได้ไหม" เจ้าเอยบอกกับรุ่นพี่ของเธอก่อนจะทำท่าลุกขึ้นยืน แต่ชานนทร์กลับคว้าแขนเล็กของเธอ เอาไว้ก่อน.. "เดี๋ยวสิเอย จะรีบไปไหน เขายังไม่ตัดเค้กกันเลย" "เอยปวดหัวมากค่ะพี่นนทร์ เอยขอตัวก่อนนะค้ะ" เธอบอกกับชานนทร์แค่นั้น แล้วรีบเดินหนีออกจากงานทันที หญิงสาวไปยืนใจสั่น อยู่ตรงหน้าลิฟท์ของโรงแรม เขามาได้อย่างไรกัน ...หญิงสาวถามคำถามเดิมกับตัวเองซ้ำๆอยู่ในใจ แต่ในขณะที่เจ้าเอย ยืนรอลิฟท์อย่างกระวนกระวายใจอยู่นั้น เสียงทุ้มดุที่คุ้นเคย ก็ดังขึ้นมาเสียก่อน อยู่ดีๆคนที่ควรจะอยู่ในงานตอนนี้ก็เดินเข้ามาหาเธอ สายตายียวนของเขา ตวัดมองเจ้าเอยอย่างจาบจ้วง ตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะพูดขึ้นว่า... "ไง ไม่คิดจะทักทายผัวเก่าสักหน่อยเหรอ" เขาตามเธอมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน หญิงสาวทำเป็นนิ่งเฉยทั้งๆที่ในใจของเธอนั้น มันเต้นระรัวจนแทบจะทะลุออกมานอกอกอยู่แล้ว ในตอนนี้... เธอทำเหมือนไม่ได้ยินที่เขาพูดและยืนรอลิฟท์ของเธอต่อไป... การเมินเฉยของเจ้าเอย มันทำให้ด็อกเตอร์ริชาร์ด ถึงกับยืนขบกรามแน่น ก่อนจะมองสำรวจคนร่างบางที่กำลังทำเป็นเมินใส่เขาอีกครั้งหนึ่ง พลางคิดในใจว่า... ทำเป็นเมิน ทำเป็นไม่รู้จักกัน เดี๋ยวก็รู้ ชายหนุ่มคาดโทษหญิงสาวเอาไว้ในใจ ตึ๊ง!! เสียงลิฟท์ของโรงแรมเลื่อนมาถึงชั้นสุดท้าย เจ้าเอยกำลังจะก้าวเข้าไปข้างใน แต่คนตัวโตที่ยืนอยู่ข้างๆไวกว่าเธอ.. ด็อกเตอร์ริชาร์ดจับกระชากร่างบางจนปลิวเข้าไปในลิฟท์ เขากดปิดประตู แล้วประกบปากจูบปากอิ่มอย่างไม่ค่อยจะนุ่มนวลนัก "อุ๊ป อื้อ อ่อย ปล่อยฉันนะ" เจ้าเอยพยายามดิ้นรนอ้อมแขนแข็งแกร่งที่โอบกอดเธออยู่นั้น อยู่ดีดี ทำไมเขาถึงกล้าที่จะทำอะไรอุกอาดกับเธออย่างนี้ "เพี้ยะ" เมื่อเธอหลุดออกจากวงแขนนั้นจนเป็นอิสระฝ่ามือบางตบเข้าที่หน้าหล่อๆจนขึ้นรอยแดง "เลวที่สุด คุณไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันอย่างนี้นะ" เธอบอกกับเขาดวงตาราวโรจน์ อย่างกับแม่เสือ พร้อมหยิบทิชชู่ในกระเป๋าออกมาเช็ดปากของตัวเองอย่างนึกรังเกียจ การกระทำของเธอ มันทำให้คนตัวโตที่จ้องมองอยู่นั้น ถึงกับตาลุกวาวด้วยความโมโหยิ่งขึ้นกว่าเดิม ... ได้เธอจะเอาอย่างนี้ใช่ไหม อยากให้เขาเล่นบทโหดใช่ไหม เขาก็จะเล่นให้เธอสมใจ ตึ้ง! ทันใดนั้นลิฟท์ก็ขึ้นมาถึงบริเวณชั้นที่ ด็อกเตอร์ริชาร์ดได้กดหมายเลขเอาไว้ เขากระชากร่างบางออกจากลิฟท์ทันที เขาจับกระชากลากถูร่างบางของหญิงสาว อย่างไม่ค่อยจะเบาแรงนัก ในเมื่อเขาคิดจะตกลงกับเธอดีดี เบบี๋กลับพยศ เขาก็จะรื้อฟื้นวันคืนเก่าๆให้เธอจำมันได้เอง.. "ปล่อย คุณจะพาฉันไปไหน คุณไม่มีสิทธิ์ ทำกับฉันอย่างนี้นะ" เจ้าเอยพยายามยื้อยุด ไม่ยอมเดินตามแรงฉุดกระชากลากถูของเขา เธอถือว่าสัญญาของเธอกับเขามันจบลงแล้ว จบตั้งแต่วันที่เธอหนีเขากลับมาเมืองไทยนั่นแล้ว แต่ไม่นึกว่าคนใจร้ายจะตามมาเจอ เพราะเขาเงียบหายไปเกือบปี จนเจ้าเอยคิดว่าเขาปล่อยเธอเป็นอิสระแล้วเสียอีก.. จริงๆเธอเห็นนามสกุลสามีของข้าวฟ่าง ก็รู้สึกว่ามันคุ้นๆนะ แต่ไม่นึกว่าโลกจะกลมขนาดนี้... เธอไม่คิดว่า ฌอน เดนเบิร์ก กับริชาร์ด เดนเบิร์ก จะเป็นพี่น้องกัน.. "ทำไมผมจะไม่มีสิทธ์ ก็สิทธิ์ความเป็นผัวคุณไง หรือจะให้ฉันทำกับคุณตรงนี้ คุณถึงจะจำได้" มือหนาของ ด็อกเตอร์ริชาร์ดยังไม่ปล่อยข้อมือเล็กของร่างบาง เขารู้สึกหัวร้อนตั้งแต่เดินเข้ามาในงาน แล้วเห็นเธอนั่งแต่งตัวเซ็กซี่อยู่ข้างไอ้หนุ่มหน้าตี๋นั่นแล้ว แอบหนีเขามา แล้วยังมาลอยหน้าลอยตา ควงผู้ชายคนอื่น อยู่ในงานแต่งพี่ชายของเขาอีก วันนี้ ด็อกเตอร์ริชาร์ดจะทวงคืนสัญญารักจากนางบำเรอของเขาเสียหน่อย ถ้าเขาไม่ยอมปล่อย เจ้าเอยก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะไป.. ไม่มีสิทธิ์ บินหนีไปไหนทั้งนั้น เขาเท่านั้น ที่มีสิทธิขาด ในตัวเธอ "นี่ปล่อยฉันนะคุณริชาร์ด สัญญาระหว่างเรามันจบแล้ว คุณไม่มีสิทธ์ทำกับฉันอย่างนี้" "ไม่จบมันยังคงไม่จบ ตราบใดที่ผมยังไม่พอใจ" ด็อกเตอร์ริชาร์ดหันมาตวาดเธอเสียงขุ่น มันจะจบได้ยังไง ในเมื่อเขายังไม่อิ่ม เขายังอยากจะมีเธออยู่ในชีวิต แต่ไม่นึกเลยว่า ลูกหนี้สุดสวยที่เคยหัวอ่อนของเขา จะปีกกล้าขาแข็ง กล้าบินหนีจากมาอย่างนี้.. ทั้งๆที่ตอนนั้น เขายังไม่ออกจากห้อง ไอ ซี ยู เลยด้วยซ้ำ.. "เงินสี่หมื่นดอลล่านั่น ฉันนอนกับคุณมาเป็นปีแล้วนะ มันก็น่าจะจบลงได้แล้ว" เจ้าเอยมองเขาอย่างขมขื่น เมื่อคิดถึงสถานะของตัวเอง ไม่ว่าจะกี่ปี กี่เดือนเธอก็ไม่มีสิทธ์เลื่อนขั้นได้เป็นคนรักของเขา นอกจากเป็นลูกหนี้ของเขาเท่านั้น เป็นนางบำเรอ คอยทำให้เขาพอใจ แล้วเมื่อไหร่ ชีวิตเธอจะมีอิสระ หรือได้เลื่อนขั้นเป็นคนรักของเขาเสียที มันคงยากที่จะมีวันนั้น เพราะคนในหัวใจของ ริชาร์ด เดนเบิร์ก มันไม่ใช่เธอ เจ้าเอยจึงตัดสินใจ หนีจากเขามาตั้งแต่วันนั้น ทั้งๆที่รู้ว่ามันอาจจะไม่ถูกต้องนัก มันอาจจะเป็นเหมือนคนเนรคุณ มันอาจจะดูเหมือนว่าเธอเป็นคนใจดำ ก็แล้วยังไง ในเมื่อ.. เจ้าของตัวจริง..ตามมาทวงสิทธิของเธอแล้ว เมียบำเรออย่างเธอ...ก็ควรไป..มันก็ถูกต้องแล้วนี่นา.. แต่ทว่า.. "เข้าไปในห้อง ในขณะที่ผมยังพูดดีดีกับคุณ"