หลังจากที่คำขอถูกปฏิเสธฉันก็บอกข่าวกับพี่อ้ายและพี่ยี่เสียงสั่นเครือผ่านการวิดีโอแชทแบบกลุ่มสามคน
“ไม่ต้องร้องไห้นะคนดี เอาไว้เราค่อยหาโอกาสไปวันอื่น”
“ถึงไม่ได้ไปเที่ยวพักค้างคืนด้วยกันแต่วันอาทิตย์นี้เราก็จะได้อยู่ด้วยกันทั้งวันแล้วนะ” ทั้งสองพูดปลอบใจฉัน และมองออกว่าฉันเสียใจแค่ไหน ถ้าทะลุจอออกมากอดฉันได้พวกเขาคงทำไปแล้ว
“วาอยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆ แล้ว” ฉันบอกแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอาบแก้ม อยู่ดีๆ ก็งอแงขึ้นมา ยิ่งเห็นหน้าพวกเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าอยากงอแงให้พวกเขาเอาใจ
“พรุ่งนี้พี่จะไปรับแต่เช้าเลย ไปทานอาหารเช้าที่นั่นด้วย”
“รีบเข้านอนเถอะอย่าร้องเลยนะ ใจพี่สลายเลยเวลาเห็นวาร้องไห้แบบนี้”
“ก็ได้ค่ะ งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะคะวาขอตัวไปล้างหน้าล้างตาก่อน” ฉันโบกมือลาพวกเขาแล้วกดวางสายไป
สักพักพอฉันล้างหน้าล้างตาเสร็จเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น ฉันแกล้งทำเป็นว่าตัวเองหลับไปแล้วและไม่ได้ออกไปเปิ
