หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ออกมาจากระเป๋าสะพายแล้วตอบรับด้วยน้ำเสียงใส “สวัสดีค่ะคุณน้ารัศมี”
“แหม!เรียกเสียห่างเหิน เรียกแม่ก็ได้จ๊ะ”
“เอ่อ..”
เอาล่ะ ...เธอรู้แล้วว่าพี่ตุลย์ได้นิสัยใครมา
“ไหนลองเรียกสิจ๊ะ”
“คะ...คุณ...คุณแม่”
ตุลาหันมาทางหญิงสาว ได้ยินแบบนี้เดาได้ไม่ยากว่าใครโทรมา แม่ว่าเขาใจร้อนแต่ดูเหมือนแม่ใจร้อนกว่าเขาอีก
“ไอ้ตุลย์ เอ๊ย ตาตุลย์ไม่อยู่เหรอลูก”
“อยู่ข้างๆ นี่แหละค่ะ มาซื้ออาหารให้ฟูฟูค่ะ”
“แม่ก็ว่าจะถามว่าเจ้าฟูฟูเป็นยังไงบ้าง”
“เรียบร้อยดีค่ะ ฟื้นยาสลบแล้ว ต้องขอบคุณคุณน้า เอ่อ คุณแม่ที่ช่วยออกค่ารักษาให้เจ้าฟูฟูด้วยค่ะ”
“แมวผ่าตัดต้องดูแลเรื่องแผลให้ดีระวังอย่าให้โดนน้ำนะ แล้วกินข้าวกินปลากันหรือยัง ให้พี่ตุลย์พาไปกินข้าวนอกบ้านสิ”
“ไม่เป็นไรค่ะ เกรงใจ จริงๆ พี่ตุลย์ทำกับข้าวให้ข้าวจี่กินหลายมื้อแล้วค่ะ”
“แบบนั้นก็ดีนะ ฝึกไว้ อยู่บ้านเดียวกันจะได้ไม่เขิน”
