9
1434 Words
“ฉันกับเกริกไม่ได้คบกันหรอกค่ะ”
“จริงเหรอคะ”
“ฉันจะคบกับเขาได้อย่างไรกันล่ะคะ เขายังมีภรรยาอยู่ แต่ถ้าเลิกกันไปแล้ว ก็ไม่แน่นะคะ” รสายิ้ม รอยยิ้มของหล่อนดูจะเชือดเฉือนอารมณ์ของฟ้าลดายิ่งนัก
“คุณหมายความว่ายังไงคะ”
“ก็หมายความตามที่พูดนั่นแหละค่ะ เกริกเลิกกับคุณเมื่อไหร่ฉันถึงจะตัดสินใจคบกับเขาในทันทีที่เขาขอฉันเป็นแฟนอีกครั้งน่ะค่ะ”
“เขาบอกว่าจะเลิกกับฉันเหรอคะ” ฟ้าลดาถามเสียงสั่น เธอเสียความมั่นใจทั้งหมดไปแล้วในตอนนี้
“ใช่ค่ะ เขาบอกว่าต้องแต่งงานกับคุณเพราะถูกกดดันบีบบังคับหลายอย่าง แต่ตอนนี้เขามีงานมีเงินของตัวเองแล้ว ไม่จำเป็นต้องทนอยู่กับผู้หญิงที่เอาแต่วิ่งไล่จับเขาอย่างคุณอีก”
“เขาบอกคุณแบบนั้นเหรอคะ” ฟ้าลดาถามเสียงสั่นคล้ายจะเป็นลม
“ใช่ค่ะ” รสายิ้มเยือกเย็น เห็นสีหน้าซีดเผือดของอีกฝ่ายก็รู้สึกสะใจไม่น้อย
“เขาก็บอกทุกอย่างแหละค่ะ”
“เลิกยุ่งกับเขาได้ไหมคะ เลิกยุ่งกับเขาได้ไหม ถือว่าฉันขอร้อง” ฟ้าลดาพูดซ้ำ ๆ สติเหมือนจะหลุดลอย
“คุณต้องการแบบนั้นเหรอคะ”
“ใช่ค่ะ ฉันรักเขามาก ไม่อยากเสียเขาไป คุณเองก็เป็นผู้หญิงด้วยกัน น่าจะเห็นอกเห็นใจกัน คงไม่คิดแย่งสามีคนอื่นหรอกใช่ไหมคะ”
“อันนี้ก็ต้องแล้วแต่เขาด้วยนะคะ” รสามองฟ้าลดาอย่างเห็นใจปนเวทนา สายตาเช่นนี้ทำให้ฟ้าลดาปากคอสั่น จะให้หลอกตัวเองว่าให้เชื่อมั่นในตัวสามี เธอก็ทำไม่ได้ เพราะเขากับเธอไม่มีอะไรให้เชื่อมั่นกันได้เลย เขาไม่ใช่สามีที่รักภรรยาสุดหัวใจเหมือนคู่สามีภรรยาคู่อื่น และเธอไม่ใช่ภรรยาที่เขาต้องการแต่แรก
“เอาไว้ฉันจะลองเอาคำขอร้องของคุณไปพิจารณาดูนะคะ” รสาจบประโยคนั้นโดยการลุกขึ้นเพื่อเป็นการส่งแขก หรือถ้าจะพูดแบบตรงไปตรงมาคือเธอโดนไล่ ฟ้าลดาลุกจากเก้าอี้ เจ้าของร้านไล่แล้วเธอจะเสนอหน้าอยู่อีกทำไมกันล่ะ
ฟ้าลดาเดินออกมาจากห้องทางด้านหลัง ก่อนที่จะชะงักเมื่อได้เจอเข้ากับสามี
นานหลายวันที่ไม่ได้เจอกัน ฟ้าลดารู้สึกหัวใจเต้นแรงรัวแทบจะโลดออกมาจากอกเมื่อได้เจอกับเขาอีกครั้ง
“เกริก” เธอเรียกเขาเสียงเบาหวิว แต่เกริกทำเหมือนไม่รู้จักเธอ เขาเดินผ่านเธอไปเหมือนอากาศธาตุ
ฟ้าลดาได้แต่ยืนบื้ออยู่ตรงนั้น เธอไม่รู้ว่าตัวเองเดินออกมาจากร้านกาแฟของรสาตอนไหน รู้ตัวอีกทีเธอก็เดินออกมาถึงรถที่จอดอยู่หน้าร้านเรียบร้อยแล้ว
ฟ้าลดาเรียกสติของตัวเองกลับมา ก่อนจะค่อย ๆ ขึ้นรถไปอย่างเลื่อนลอย
เสียงโครมดังขึ้นนั่นแหละเธอถึงได้สติว่าขับรถไปชนเข้ากับท้ายรถของคนอื่น
ในขณะที่สติกำลังเลื่อนลอย เธอก็คว้าโทรศัพท์มากดโทร. ออก แล้วสติก็ดับวูบลงไปในทันที
ฟ้าลดาตื่นขึ้นมาอีกครั้งในโรงพยาบาลบนเตียงนอนสีขาว แค่ลืมตาตื่นคนแรกที่เจอก็คือพี่ชายและพี่สะใภ้
“เป็นยังไงบ้าง พี่เป็นห่วงแทบแย่” อัคคีเอ่ยถาม ฟ้าลดาโทร. เข้ามาแต่ไม่ยอมพูดอะไร เขาเรียกเท่าไหร่อีกฝ่ายก็ไม่ตอบ เขาจึงให้ลูกน้องหาพิกัดโทรศัพท์ของน้องสาว และพบว่าเธอกำลังเกิดอุบัติเหตุ จึงรีบรุดมาที่เกิดเหตุในทันที แต่พลเมืองดีพาส่งโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว และพลเมืองดีคนนั้นก็คือนที ลูกน้องอีกคนของเขานั่นเอง เขาได้รับการโทร. แจ้ง จึงรีบมาที่โรงพยาบาลโดยด่วน
“ฟ้าเป็นอะไรไปคะ”
“ฟ้าขับรถไปชนท้ายรถของคนอื่นครับ แต่ไม่เป็นไร ไม่มีใครเป็นอะไร พี่เรียกประกันมาเคลียร์แล้ว ฟ้าล่ะรู้สึกยังไงบ้าง รู้สึกเจ็บหรือปวดอะไรตรงไหนรึเปล่า” หมอบอกว่าน้องสาวไม่ได้เป็นอะไร แต่เขาก็ยังไม่ค่อยแน่ใจ จึงต้องรอถามเจ้าตัวให้แน่ชัดเสียก่อน
“แค่มึน ๆ น่ะค่ะ”
“ให้หมอเช็กให้แน่ใจอีกครั้งนะ” อัคคีพูดแล้วรีบตามหมอมาดูอาการ แต่ปรากฏว่าฟ้าลดาก็ไม่ได้เป็นอะไร
“นอนพักสักวันสองวันไหม ดูฟ้าเพลีย ๆ ไปนะ” อัคคีเอ่ยถาม
“ก็ได้ค่ะ” ฟ้าลดาตอบรับอย่างง่ายดาย เธอไม่มีเรี่ยวแรงหรือกะจิตกะใจจะทำอะไร
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” อัคคีคิดว่าน้องสาวแต่งงานไปน่าจะมีความสุข แต่เปล่าเลย เขาคิดว่าอาจจะคิดผิดก็ได้ที่ยอมให้ฟ้าลดาแต่งงานไปกับเกริกเช่นนี้
ความสุข เสียงหัวเราะ รอยยิ้มของฟ้าลดาก่อนแต่งงานหายไปจนหมดสิ้นหลังจากแต่งงาน มันต้องเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของน้องสาวเขาอีกเป็นแน่ และคนที่จะให้คำตอบได้ดีคือนที เพราะเขาให้นทีคอยตามดูแลน้องสาวอยู่ตลอด
“ไม่มีหรอกค่ะ ฟ้าแค่เพลีย ๆ”
“แพ้ท้องอีกไหม ดีนะลูกในท้องของเราไม่ได้เป็นอะไร”
“ไม่ค่อยแพ้แล้วค่ะ” ฟ้าลดาตอบเสียงเบา ก่อนจะหาวหวอด ๆ
“สงสัยจะง่วงแล้วค่ะคุณไฟ ให้คุณฟ้าพักผ่อนดีไหมคะ” เมนิลาเอ่ยขึ้น
“งั้นพักผ่อนนะ เดี๋ยวลงไปซื้อของข้างล่างกับเมนิลาแป๊บนึง แล้วเราสองคนจะมาเฝ้า”
“ไม่ต้องมาเฝ้าหรอกค่ะ รบกวนพี่ไฟเปล่า ๆ”
“รบกวนอะไรกันค่ะ เรื่องแค่นี้เอง” เมนิลาพูดแล้วยิ้มให้คนป่วย ทำให้ฟ้าลดาซาบซึ้งใจยิ่งนัก
“นอนเถอะ เดี๋ยวพี่มา” อัคคีจุมพิตหน้าผากนูนเกลี้ยงของน้องสาวเบา ๆ ก่อนที่จะออกไปจากห้องพัก ฟ้าลดาจึงหลับลงในทันทีด้วยความเหนื่อยล้า
เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นอีกครั้ง ฟ้าลดาคิดว่าพี่ชายกับพี่สะใภ้คงลืมของ แต่ปรากฏว่าคนที่เข้ามาในห้องพักคือสามีของเธอ
เขามาเยี่ยมเธออย่างนั้นเหรอ ฟ้าลดารู้สึกดีใจวูบขึ้นมาในอก แต่ประโยคของเขาก็ทำให้วิมานของเธอถล่มลงไปต่อหน้าต่อตา
“คุณนี่มันร้ายกาจจริง ๆ คิดจะทำลายธุรกิจของผมหรือไง ถึงไปหารสาแล้วบอกว่าให้เขาเลิกยุ่งกับผม”
“เกริก คือว่าฟ้า” ฟ้าลดาพยายามอธิบาย แต่เธอก็ไปหารสาจริง ๆ บอกให้หล่อนเลิกยุ่งกับเขาจริง ๆ จึงไม่รู้จะอธิบายยังไง
“รสาเขาเป็นลูกค้าของผม จ้างผมทำโฆษณาร้านกาแฟของเขาลงเพจ คุณจะตามทำลายล้างผมทุกเรื่องเลยหรือไง คุณอยากให้ผมกลับไปอยู่ใต้ฝ่าเท้าของพี่ชายคุณอีก ทำให้ผมหมดหนทางทำมาหากินอีกหรือไง”
“ไม่ใช่นะคะ”
“ถ้าไม่ช่วยหาลูกค้าก็อยู่เฉย ๆ บ้างไม่ได้หรือไง”
“คุณรสาเป็นลูกค้าของเกริกเหรอคะ”
“ก็ใช่น่ะ” เกริกตรงเข้าไปบีบต้นแขนของเธอจนเจ็บ ก่อนจะเขย่าแรง ๆ อย่างโมโห
“โอ๊ย! ฟ้าเจ็บ”
“เจ็บสิดีจะได้สำนึก อย่าไปยุ่งกับรสาหรือลูกค้าคนไหนของผมอีก อย่าหาว่าผมไม่เตือน ไม่ว่าจะเป็นลูกค้าเล็กหรือใหญ่ รายได้มากหรือน้อยก็งานของผม คุณอย่ามายุ่ง” เขากระแทกร่างของเธอลงบนที่นอนจนฟ้าลดารู้สึกเจ็บ แขนของเธอแทบแหลกด้วยแรงมือของเขา
“ฟ้าไม่รู้จริง ๆ ฟ้าขอโทษ คิดว่าคุณรสาเป็น...”
“เป็นอะไร เมียน้อยผมหรือไง คนแบบรสาเขาไม่มาเป็นเมียน้อยใครหรอก ถ้าจะเป็น เขาเป็นเมียจริงๆ ไม่ดีกว่าเหรอ มีผู้ชายอยากได้เขาด้วยกันทั้งนั้น ไม่จำเป็นต้องลดตัวมาเป็นเมียน้อยของใคร”
“รวมถึงเกริกด้วยหรือเปล่าคะ” ฟ้าลดาเอ่ยถามด้วยความรู้สึกขมคอ
“เขาดีกว่าคุณก็แล้วกัน ไม่ทำตัวเหมือนผู้หญิงบ้า เสียสติ เที่ยวไปตามหึงหวงทำลายล้างคนอื่น”
- Writer
