ตอนที่ 6 เกือบลืมไปแล้ว

1686 Words

เรื่อง Love at first singht รักแรกพบ Episode6 ...เกือบจะลืมแล้ว... ผ่านมาสามอาทิตย์ ฉันก็เริ่มลืมๆผู้ชายคนนั้นไปแล้ว แนน : พี่มินิคะ ฉัน : ว่า?? แนน : จำครูพี่ซิวได้ไหมคะ? ฉัน : ..... จริงๆจำได้....อุตส่าห์ทำลืมไม่คิดถึง แล้วจะถามทำไมอีก เฮ้อ! แนน : จำไม่ได้แล้วเหรอ? เสียดายจัง ฉัน : เสียดาย?? ขิง : ยัยแนน! ขิงเรียกแนนเสียงดังพร้อมขยิบตาให้แนน สองคนนี่แปลกๆนะ...เหมือนมีความลับ ฉัน : ขิงตาเป็นอะไร...ไหนบอกพี่มาสิ ขิง : ป่าวว อยากจะชวนพี่มินิกับพี่นิลไปกินติมกันน่ะ..ไปป่ะ ร้านก่อนจะถึงหอพักพี่อะ เห็นเขาบอกอร่อย นิล : ห้ะๆๆ อะไรนิล ๆ นินทาครูเหรอ? แนน : ตายยากชะมัดพูดถึงมาปุ๊บ! นิล : ใครบอกตายยาก ตายง่ายอ่ะ. ถ้าศัตรูพูดถึงพี่แล้วพี่โผล่หัวไปมันก็ยิงตายห่าพอดี..555 ผ่านมาสามอาทิตย์นางเริ่มดีขึ้นกลับมาเป็นคนเดิมแต่ไม่ร้อยเปอร์เซ็นนะ ฉันก็เคยถาม นางก็เล่าไม่เคยมีอะไรปิดบัง นางบอกนางชอบพี่ภีม และพี่ภีมก็ให้ความหวังนาง นางเลยคิดอยู่ฝ่ายเดียวว่าพี่ภีมชอบนางแต่ไม่เลย พี่ภีมบอกว่าไม่ได้ชอบแค่คุยแบบพี่น้องถูกคอกัน นางเลยอกหักกลายเป็นอารมณ์ร้อน..แต่นางไม่ถลำลึกขนาดนั้นนางแค่ชอบเอง แต่ตอนนี้นางเปลี่ยนเบอร์ใหม่ละ...นางอยากลืม..นางบอกเขาก็แค่ผ่านมาแค่นั้น.. ถ้าเป็นฉัน ฉันคิดไม่ออกเลยว่าจะขนาดไหน ก็อย่างว่าความสัมพันธ์แค่สามวันเองที่เข้าค่ายอ่ะมันจะให้คิดอะไรเยอะ.. ฉัน : ช่างคิด555+ ขิง : เออ ใช่555+ แนน : 555+ นิล : แล้วตกลงนินทาอะไร แนน : แค่จะชวนครูนิลและพี่มินิไปกินติมค่ะ ไม่ได้กินนานละ...เห็นช่วงนั้นครูนิลอารมณ์เสียหน้ามุ่ยตลอดเวลา ส่วนพี่มินิก็ทำแต่งาน นั่งแต่หน้าคอมพ์เลยไม่กล้าชวน นิล : อ้อ แหลงมากทำไร ไปเลยตอนนี้.. ยัยแนนยัยขิงฟังรู้เรื่องอยู่แล้วเพราะพวกนางเด็กใต้ไง ฉันก็เริ่มจะจับใจความได้บ้างละ ฉัน : เดี๋ยวอีกสองนาที ให้สัญญาณออดของโรงเรียนดังก่อน นิล : จ้าาา แม่คนตรงต่อเวลา เออแล้วฝนไปไหนอะ จะบอกก่อนนิลนางชอบพูดสองภาษาอ่ะแล้วแต่อารมณ์นาง ขิง : ฝนม้ายบายคะครู **ฝนไม่สบาย นิล : อ๋อ ‘ กริ๊งงงง กริ๊งงง ’ ขิง : เยสสสส เลิกเรียนแล้วไปค่ะครู ดีใจอะไรเบอร์นั้น เป็นงงใจ ระหว่างเดินไปเอารถมอเตอร์ไซค์ แนน : ครูพี่ทหาร...เขาได้ติดต่อพูดคุยกับครูๆบ้างไหมคะ หลังจากกลับจากค่าย ฉันกับนิลชะงักพร้อมกันโดยมินัดหมาย.. นิล : ไม่นิ ทหารอ่ะเจ้าชู้จะตายอย่าไปยุ่งกับพวกเขาเเลย พวกเราอะสนใจผู้ให้น้อยหน่อย ตั้งใจเรียนให้จบ เพื่อตัวเองและพ่อแม่เถอะ พูดจบถึงรถพอดี ยัยนิลยื่นหมวกกันน๊อคให้ฉัน ฉัน : ของพี่ก็ไม่นะมีแต่ครูภีมเอาไลน์ไป ก็แค่ส่งเกมส์มา...ไม่เคยทักคุยอะไรกัน พวกเธอถามทำไมเหรอ? ครูทหารทักมาหรือไง แนน : ค่ะ ขิง : ยัยแนน! แนน : หึ ไม่ใช่ค่ะ ขิงและแนนส่ายหน้ากันอย่างไว ฉันสบตานิล พร้อมกัน มันต้องมีอะไรแน่ๆ แล้วเด็กๆก็ขับออกไป นิลก็ขับตามไปจนถึงร้านไอติม ร้านโปรดซึ่งอยู่ไม่ไกลจากหอพักเรา.. ร้านไอติมเครื่องเคียง ฉัน : เอาแบบเครื่องเคียงเยอะๆนะ อยากกิน.. แนน : ค่ะ รสอะไรดี ฉัน : อยากกินทุเรียน นิลอะจะเอารสไหน นิล : โลกเรียนกัน ***ลูกทุเรียน =ลูกเรียน ขิง : วนิลลากับช็อคโกแลตผสมกัน มันเป็นไอติมแบบบ้านๆอ่ะมีเครื่องเคียงเยอะๆให้เลือก ระหว่างรอฉันเปิดโน้ตบุ้คมาดูงานที่จะสอนเด็กพรุ่งนี้ คือเราต้องศึกษาการสอนอ่ะ ส่วนนิลก็นั่งเมาส์มอยกับขิง ฉันนั่งคู่ยัยนิลหันหลังให้ประตูร้าน ใครเข้ามาก็ไม่เห็นแต่ร้านนี้รอบๆเป็นกระจกนะ ฉันนั่งข้างในถัดมานิล โต้ะที่ยัยขิงเลือกนั่งเป็นโต๊ะสี่เหลี่ยมนั่งได้หกคนอ่ะ..มันยังเหลืออีกสองที.. แนน : มาแล้วๆ ยกถ้วยไอติมมายัยแนนสนิทกับเจ้าของร้านนะ นางเลยไปช่วย แนน : อะ ทุเรียนของพี่มินิกับครูนิล นิล : เรียกครูว่าพี่แบบเรียกยัยมินินะ ขิง//แนน ; ค่ะพี่นิล แนน : อะของแกยัยขิงและโน่นเครื่องเคียงมาล่ะๆ แต่ในถาดนั้นมันเหลืออีกสองถ้วยนะ นิล : อีกสองถ้วยของใครอ่าาา..ง่ำๆ พูดไปด้วยกินไปด้วย ฉันยังรอเครื่องเคียงใส่ไม่ครบกินไม่อร่อย เลยมองจอโน้ตบุ้คพิมพ์ ไปด้วย แนน : ครูๆ โต๊ะนี้ค่ะ จู่ๆแนนก็ตะโกนและยกมือขึ้นฉันมองนางแค่แว๊บนึงเพราะตอนนั้นอ่านสิ่งที่สำคัญอยู่ รู้สึกมีลางแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้หันไปมอง นิล : บ้า บ้า ไปแล้ว ยัยนิลหันกลับมาสะกิดแขนฉัน ยุกยิกๆ นิล : มินิๆ แกๆ ฉัน : หือ! แป๊บอย่าพึ่งกวน กำลังอ่านการสอนอยู่ นิล : ยัยเด็กบ้า! ยัยนิลก็ไม่สะกิดฉันต่อแต่หันไปต่อว่าเด็กพวกนั่น ยัยนิลด่าเด็ก...มันก็เป็นนิสัยของยัยนิลปกติแหละ ฉันเลยก็ไม่ได้สนใจอะไร พนักงาน : เครื่องเคียงมาแล้วค่ะ... ฉันเงยหน้าจากจอ...เอื้อมมือไปตักถั่วอย่างไวยัยนิลมันชอบเหมือนฉันไงกลัวจะถูกแย่ง555+ เอามาโรยบนไอติม แล้วตักเข้าปาก..ทำหน้าฟินๆ..อร่อย..มว้าก แปลกทำไมมันไม่แย่ง ฉัน : แกทำไมไม่..กะ..เฮ้ยยย..มะ มาได้ยังไง จังหวะหันไปมองนิล มองเลยผ่านไปคืออีตาพี่ซิวกับอีตาพี่ภีมยืนอยู่..หัวโต๊ะ..ฉันหันกลับไปนอกกระจกทันที แนน : เชิญนั่งค่ะครู นั่งตรงไหนไม่นั่ง ยัยแนนให้พี่ซิวมานั่งตรงข้ามฉันให้พี่ภีมนั่งใกล้ยัยนิล..ส่วนแนนนั่งใกล้พี่ซิวถัดไปคือขิง...ต้องเป็นฝีมือเด็กๆแน่ๆ พี่ภีม : หวัดดีน้องนิลหวัดดีน้องมินิ... นิล : เออ!!กองไว้ตรงนั้นแหละ ฉัน : ค่ะ เช่นกัน.. กลั้นขำท่าทางและคำพูดของนิลไปด้วย จากที่เฮฮากลายเป็นบึ้งตึงทันที แนน : 555+ ขิง : 555+ พี่ซิวกลั้นขำเหมือนกันพร้อมกับปรายตา มองฉันด้วยเป็นระยะๆ พี่ซิว : หวัดดีสาวๆ.. แนน // ขิง : ค่าา ครูซิวสุดหล่อ นิล : พร้อมเพรียงกันจังนะ!! พวกจอมวางแผน แนน : ซอรี่ๆ ขิง : ก็เงินดีอะพี่นิล..พี่มินิ ไม่โกรธน่าา พวกเราจะเลี้ยงไอติมเอง ฉันส่ายหัวไปมาแล้วก้มกินไอติม..ทั้งที่ใจเต้น ตึกตัก แต่แกล้งทำเป็นไม่สนใจ พี่ภีม : หน้าบูดเชียว ฉันเอียงคอมองนิลนิดๆ พี่ภีมหันมองนิลแล้วส่งยิ้ม ฉัน : มาทำไมเนี่ย อุตสาห์ลืมไปแล้ว ฉันบ่นอุบอิบเบาๆกับตัวเอง นิล : นั่นดิ เอียงคอมากระซิบฉัน ฉัน : ฉันบ่นกะตัวเองแกได้ยินเหรอ? นิล : อืมม! แนน ; งั้นพวกหนูขอตัวก่อนนะคะ พี่มินิพี่นิล ครูซิวครูภีม หมดหน้าที่หนูแล้วว ขิง : ลาล่ะคะ เจอกันที่โรงเรียนพรุ่งนี้นะคะ เสียท่าเด็กจนได้ นิล : ดะ...เดี๋ยวก่อน เด็กๆเดินออกจากร้านอย่างไว ฉันก้มหน้าแล้วปิดโน้ตบุ้ค เก็บข้าวของใส่กระเป๋ากินติมไปด้วย ส่วนพี่ซิวก็นั่งมองแล้วกินติมไปด้วย เอาวะ..มองสะเกือบละลายย..ทำให้กินไม่ลงจริงๆ พี่ภีม : พี่บ่าวโทรไปใดปิดเครื่องโทรไม่ติดสะแล้ว **ใด = ทำไม นิล : หึ! ไม่บอก ฉันก็หันมองนางว่าจะทำอะไรต่อไป... พี่ภีม : แหลงมั้งอย่าเงียบ!! ฉันหันกลับไปเขี่ยไอติมด้านหน้า .......(สำเนียงใต้-ภาษาใต้)...... นิล : เฮ้อออ เบ้หูจริง ความมึนของนางเริ่มมาล่ะ นิลก็จะเป็นแบบนี่แหละ กวนๆ **เบ้หู =เสียงดังรำคาญ พี่ภีม : เอออ โกรธไร ขอโทษแอ้.. **ขอโทษนะ นิล : ไอ้ไร ไม่ได้ยิน.. ภีม : สาวแหลงกับพี่นิ...พี่บ่าวไม่ค่อยว่างอ่ะ สาวก็รู้ สาวอย่าเอาแต่ใจต่ะ.. นิล : บอกใด เราม้ายด้ายเป็นไรกันที.. ***บอกใด = บอกทำไม ภีม : เฮ้อออ ดื้ออจริงง.. ....( จบภาษาใต้ต่างคนต่างเงียบ ).. ฉันหันหน้ามองออกนอกกระจก มองไปเรื่อยๆเห็นท้องฟ้าเริ่มครึ้มมา ฉัน : นิลฟ้าครึ้มล่ะสงสัยฝนจะตก...ไปเถอะ..รีบกลับหอเดี๋ยวจะเปียกกันหมด ฉันทำท่าลุกขึ้น แต่แอบชะงักเมื่อคนตรงหน้าเริ่มปริปากพูด พี่ซิว : พักแมนชั่นไอ้ภีมใช่ป่ะเดี๋ยวไปกับพี่ก็ได้.. ฉัน : ไม่เอาไม่ไปกับคนไม่รู้จัก พี่ภีม : 555 แรงกว่าของกูอีก พี่ซิว : ผู้หญิงนี้งี่เง่าจริงๆ ฉัน : ไปเถอะนิล บางทีเราก็ไม่คู่ควรกับเขาไปเถอะ.. ฉันรีบเดินออกไปจะถึงประตู...ไม่เห็นยัยนิลตามมาสงสัยโดนพี่ภีมจับ นาทีนี้ตัวใครตัวมันละกัน ฉันก้าวเท้าอย่างเร็วแต่... พรึ่บบ..!!! ฉัน : ว้ายย โดนจับแขนแล้วดึงกลับหลังไป ซิว : ดื้อจริง บอกแล้วไงเดี๋ยวไปส่ง จะขอยืมคอมพ์ส่งงานด้วย ของพี่ลืมเอามาจากค่าย ฉัน : ปล่อยน้องนะคะ ซิว : น้อง?? ทวนคำแบบยิ้มๆ ฉันไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นอะไรทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้พี่ซิวชอบลืมตัว ทั้งที่ต่อหน้าคนอื่นปกติ ฉัน : ปล่อยฉันนะคะ พี่ซิว : น้องแบบเดิมอะดีแล้ว ไปเถอะเดี๋ยวผมไปส่งที่หอพัก ฉัน : ไม่เป็นไร ขอบคุณสำหรับความหวังดี..ค่ะคุณซิว พยายามแกะมือพี่ซิวออก แต่ก็ไม่ออกสักที เขาจับแน่นมาก ซิว : ได้ครับ ฉัน : ว้าย!!!!! ******************** นามปากกา ByMinne

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more