6| ความผัวเมีย
1153 Words
“สวัสดีค่ะพี่แจ็ค”
ระหว่างที่ฉันอาบน้ำอยู่คนข้างนอกก็เริ่มก่อกวนด้วยการเปิดรายการเดอะโกสย้อนหลังเสียงดัง เรื่องกวนตีนไม่มีใครเกิน ฉันรีบอาบน้ำด้วยความเร็ว แต่ปกติก็เร็วอยู่แล้วเรียกว่าวิ่งผ่านน้ำน่าจะถูก
พอก้าวออกมาจากห้องน้ำก็พบว่าคนบนเตียงนอนหลับตาไปแล้ว โล่งอก มันควรหมดฤทธิ์ได้ตั้งนานแล้ว
เรื่องที่มันเปิดฟังคือท็อปของเดอะโกสเลย ฟังแล้วขนลุก ใครไม่กลัวผีแต่ฉันกลัวแล้วที่นี่ก็โรงพยาบาลด้วย ผีเยอะ
“สัว”
ลองเชิงเรียกชื่อก่อน ไม่มีเสียงตอบรับ สงสัยจะหลับจริง ฉันควรไปปิดเสียงนั่นให้เงียบสักที ถ้าถึงจุดไคล์แม็กคิดว่าน่าจะประสาทหลอน นึกภาพตาม คราวนี้ล่ะ ข่มตาไม่ลงอีก
หมับ!
“ทำอะไร” พอยื่นมือไปหยิบมือถือที่อยู่บนตัวมันก็ลืมตาขึ้นมาแล้วคว้าข้อมือฉันไว้แน่นทันที
“นอนได้แล้วมั้ง”
“ยังฟังอยู่ จะนอนก็นอนไปสิ”
“งั้นก็ปล่อย จะได้ไปนอน” ปากไล่แต่มือไม่ปล่อย
“ถ้ากลัวก็มานอนบนเตียงด้วยกันได้นะ”
“ไม่เอา กลัวเผลอกระชากสายน้ำเกลือหลุดเลือดสาด” ฉันพูดทิ้งท้ายเอาไว้แค่นั้นและสะบัดแขนตัวเองให้ออกจากการเกาะกุมทันที
“ปากแซ่บจังวะ”
ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังข่มตาไม่ลงอยู่ดี ไม่มีอะไรอุดหูได้เลย จะลงไปซื้อหูฟังใหม่ก็ไม่กล้า ตอนนี้ไม่กล้าขยับตัวไปไหนเลย
“เกี๊ยว”
“กูรู้นะมึงยังไม่หลับ”
“เกี๊ยว”
ฉันโคตรรำคาญเลย ทั้งเสียงเรียกน่ารำคาญของมันและเสียงรายการเดอะโกสที่มันเปิด
เอาวะ เงียบเท่านั้น ยิ่งเถียงมันก็ยิ่งไม่จบรอให้ผ่านคืนนี้ไปก่อน พรุ่งนี้ฉันจะให้ไอ้ออสตินหรือใครก็ได้มาเฝ้ามัน พอกันที
ฉันเหนื่อย
“อื้อ กรี๊ดดดด”
“กูเอง”
“ไอ้สัว ลงมาทำไม ไอ้บ้าเอ๊ย” ฉันสะดุ้งตื่นเพราะรู้สึกเหมือนมีอะไรสักอย่างมาโดนหลัง
“นอนด้วย”
“โอ๊ย อะไรของมึงเนี่ย”
“กูกลัวผี” อยากจะกรี๊ดให้ลั่นโรงพยาบาล คราวนี้ไม่ได้กลัวผี แต่เหลืออดกับไอ้เพื่อนมากเรื่องนี่
“แล้วมึงฟังรายการผีทำฮวยอะไรวะ”
“กูก็แค่ อยากแกล้งมึง คิดว่ามึงจะกลัว” ฉันถอนหายใจให้กับน้ำเสียงรู้สึกผิดนั่น
“กลับไปที่เตียง”
“ไม่เอา นอนด้วย” มันยังยืนกรานไม่ยอมกลับไปที่เตียง แล้วดูสภาพสิ มาได้ยังไงลากเสาน้ำเกลือมาด้วย เดี๋ยวหมอก็ตีตายหรอก
“สัว”
“สัญญาจะไม่กวนแล้ว เจ็บหน้าอกอย่าดิ้นสิ” ฉันถอนหายใจอีกครั้ง ถ้ายังมัวตีกับมันคืนนี้คงไม่ได้นอนแน่
“แล้วจะกอดทำไม เอามือออก” ข้อสำคัญที่ทำให้ฉันหงุดหงิดคือ มันกอดฉันทำเหมือนฉันเป็นเมียมัน แทบจะไม่เหมือนเพื่อนแล้ว
“มันยกออกยาก”
“โว้ยยย นั่นก็ไม่ได้นี่ก็ไม่ได้”
“เมื่อกี้กูเห็นใครไม่รู้”
“หุบปาก! หลอนแล้วอย่าพูดมั่ว”
“จริงๆ”
“ถ้ามึงไม่หยุด กูจะไม่อยู่เฉยแล้วนะ” เราทั้งคู่ต่างเป็นความประสาทให้กัน ไอ้สัวกลัวผีขึ้นสมองไม่ต่างจากฉัน คงคิดว่ามีเพื่อนอยู่ก็เลยกล้าเปิดรายการผีฟังแต่ตัวเองเสือกกลัวขึ้นมาเสียเอง
“เออ กูหยุดก็ได้ แต่มึงห้ามไล่กูกลับไปที่เตียงนะ กว่ากูจะเดินมาถึง โคตรเจ็บเลย”
ภายในห้องพักวีไอพีมีเตียงขนาดใหญ่สำหรับคนนอนเฝ้า แยกโซนเป็นสัดส่วนสะดวกสบาย แต่สำหรับฉันมันโคตรอึดอัด ฉันยอมนอนเฉยแล้วปล่อยให้มันกอดอยู่แบบนั้นไม่นานเสียงลมหายใจของคนเจ็บก็สม่ำเสมอ ทิ้งให้ฉันนอนกะพริบตาปริบๆ คิดถึงเรื่องที่มันพูดทิ้งเอาไว้ก่อนที่จะหลับลึก
“มันเห็นใครเดินมาวะ” ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ แล้วรีบหลับตาลงทันที
เช้าวันต่อมา
“โทรบอกไอ้ออสตินมาเฝ้านะคืนนี้” คนป่วยนั่งเงียบไม่พูดไม่จา ก็ดีเหมือนกันฉันจะได้ไม่ลำบากใจ
“เกี๊ยว”
“อะไร จะอะไรกับกูอีก”
“เปล่า แค่จะบอกว่าไม่ต้องนั่งแท็กซี่กลับ กูให้คนขับรถมารออยู่ข้างล่างแล้ว” ฉันไม่ตอบ เก็บเสื้อผ้าใส่ถุงกระดาษแล้วรีบหันหลังเดินออกจากห้องทันที
ดีวันนี้มีเรียนสิบโมง
“สัวเป็นไงบ้างลูก” กลับมาถึงบ้านม๊าก็ตะโกนถามอาการของเจ้าสัว เท้าที่กำลังก้าวขึ้นบันไดต้องหยุดชะงัก เพราะต้องแวะมาเอาของฉันก็เลยต้องกลับบ้านก่อน
“ยังไม่ตายหรอกม๊า”
“ปากน่ะ ม๊าซื้อของเยี่ยมไว้ ฝากไปให้สัวด้วยนะ” ของเยี่ยมคนป่วยวางอยู่บนโต๊ะ ทั้งนมและผลไม้
“ของเกี๊ยวล่ะ”
“ป๊าโอนเงินค่ากินให้แล้วไม่ใช่เหรอ ได้พิเศษด้วยนี่” ก็ใช่ แต่ฉันอยากให้ม๊าเตรียมของกินไว้ให้บ้าง
“คืนนี้เกี๊ยวไม่ได้ไปเฝ้า ไอ้ออสตินนู่น”
“แวะเอาไปให้หน่อยไม่ได้หรือไง หรือจะให้ม๊าไปเองทิ้งร้านปล่อยให้ป๊าแกขายของคนเดียว”
“ก็ได้ค่ะ”
ที่ร้านคนเยอะทุกวันขนาดจ้างลูกน้องแล้วก็ยังไม่ค่อยจะทันลูกค้า ฉันรีบขึ้นไปเอาของบนห้องแล้วกลับคอนโดทันที พอออกมาจากบ้านรถของที่บ้านสัวก็ยังจอดรออยู่
“เกี๊ยวไปเองได้ค่ะพี่ไม้” พี่ไม้คือคนขับรถของเจ้าสัวถ้าไม่ได้ขับรถให้ก็ขับรถตามรักษาความปลอดภัย
“คุณหนูกำชับไว้ว่าให้ดูแลคุณเกี๊ยวแทนคุณหนูครับ” เหอะ กล้าพูด ดูแลหรือกวนประสาทตานั่นเคยดูแลฉันจริงจังที่ไหนแค่สองนาทีเท่านั้นแหละ
“เกี๊ยวไม่ได้เป็นอะไรค่ะ คุณหนูของพี่ไม้ต่างหากที่สมควรต้องดูแล”
“ผมว่า อย่าขัดใจเลย เรื่องจะใหญ่เอา”
พี่ไม้ไปส่งฉันอาบน้ำที่คอนโดพอฉันแต่งตัวเสร็จก็ไปส่งที่มหา’ ลัยพร้อมรอรับกลับ
ระหว่างที่กำลังจะขึ้นรถออสตินก็ขับรถมาจอดพร้อมกับเลื่อนกระจกลง
“เกี๊ยว ไปพร้อมกันมั้ย”
“รู้ได้ไงว่าจะไป”
“ของเยี่ยม” ให้ตายสิ ม๊ากลัวฉันเอาของเยี่ยมไปแอบกินคนเดียวหรือไง
“เออๆ แล้วมาส่งด้วยนะ คืนนี้เฝ้ากันเองเลย พี่ไม้กลับเลยก็ได้ค่ะเกี๊ยวไปกับออสติน” ฉันหันไปบอกพี่ไม้ที่ลำบากตั้งแต่เช้าเพราะคำสั่งไอ้คนบ้านั่น
"กูล่ะเบื่อผัวเมียทะเลาะกัน"
"อีออสติน เดี๋ยวตบปาก"คนยิ่งหงุดหงิดอยู่
______________
- Writer
