ดอกไม้ของอานิก

ตอนที่ 2 อยากลองจูบ (1)

ดนุนัยทอดสายตามองสาวน้อยที่ยืนสำรวมอยู่ตรงบานประตูแล้วบอกให้เธอนั่งลงบนเก้าอี้อีกใบที่ว่างอยู่ตรงข้ามกับโต๊ะทำงานของเขา “มานั่งนี่สิ”

“ขอบคุณค่ะคุณนิก” มาลินีขยับกายมานั่งตามที่เขาบอก ยังไม่ทันได้เอ่ยถามอะไร ซองสีน้ำตาลถูกส่งมาจากมือหนา หญิงสาวรับมาพร้อมเลิกคิ้วขึ้น เมื่อเจ้าของอาณาจักรเจริญภิวัฒน์สั่งให้เธอเปิดซองออก มาลินีฉีกปากซองกระดาษสีน้ำตาลแล้วหยิบกระดาษที่สอดอยู่ข้างในซองออกมาดู “นี่อะไรคะ?” เธอถามพลางเงยหน้ามองเขาอย่างสงสัย ความจริงก็พอจับใจความได้คร่าว ๆ ว่าเป็นอะไร แม้ตัวหนังสือจะเป็นภาษาจีนก็ตาม

“เอกสารสัญญาว่าจ้าง”

“ค่ะ แล้วคุณนิกให้หนูอ่านทำไมคะ?” ตากลมฉายชัดความฉงน

“แปลให้หน่อย” ดนุนัยบอกพลางสองมือแกร่งยกมากอดอก มองคนทำหน้างุนงงแล้วกล่าวต่อ

“ไม่ต้องสงสัยหรอก ช่วยแปลให้หน่อย พอแปลเสร็จฉันก็จะให้แผนกภาษาในเดอะวันบิลด์ช่วยดูรายละเอียดอีกทีอยู่แล้ว” เขาบอกอย่างสบาย หากแต่คนฟังกลับเม้มปากแน่น เพราะไม่เข้าใจว่าทำไมต้องให้เธอแปลด้วยเล่า แค่ให้พนักงานในบริษัทที่ทำหน้าที่แปลเอกสารทำทีเดียวก็ได้แล้ว แต่เธอก็ทำได้แค่ทำตามที่เขาบอก ไม่ได้เอ่ยถามอะไรอีก

“ได้ค่ะ เดี๋ยวมะลินำกลับไปทำที่เรือนเล็กนะคะ”

“ไม่ต้องหรอก ทำที่นี่แหละ”

“แต่มะลิต้องใช้พจนานุกรมนะคะ” ว่าแล้วก้มมองตัวอักษรภาษาจีนในแผ่นกระดาษ ยอมรับว่าบางคำเธอยังไม่รู้ว่ามันแปลว่าอะไร ถึงเธอจะเรียนเอกภาษาศาสตร์ และคล่องภาษาจีนกับอังกฤษ แต่เธอยอมรับว่าก็ยังไม่เก่งขนาดที่จะรู้ทุกคำ ยิ่งเป็นศัพท์ทางวิชาการแล้วยังมีหลายคำที่เธอยังไม่รู้ความหมาย

“จะใช้ทำไม ก็เห็นรับแปลนิยายทั้งจีนและฝรั่งมาหลายปีแล้วไม่ใช่เหรอ?” ดนุนัยว่าแล้วก็ลุกจากเก้าอี้ และตรงไปยังชั้นหนังสือ เขารู้ว่าหญิงสาวเรียนเอกอักษรศาสตร์ และเธอไม่ได้เก่งเฉพาะภาษาอังกฤษเท่านั้น แต่เธอยังเก่งภาษาจีนอีกด้วย และหลายปีมานี้ เห็นเด็กสาวรับแปลบทความ รวมทั้งนิยายจากสำนักพิมพ์มาแล้วหลายเรื่อง เขาคิดว่าคงไม่เกินความสามารถของเธอกับการแปลเอกสารสัญญาว่าจ้างนี้

“แต่นั่นมันนิยาย ไม่เหมือนเอกสารแบบนี้นี่คะ” มาลินีแย้งพร้อมมองตามร่างสูงอย่างสงสัยว่าเดินไปหยิบอะไรที่ชั้นวางหนังสือ แต่แล้วก็เข้าใจในเวลาต่อมา เมื่อพจนานุกรมภาษาจีนเล่มหนา ถูกวางลงตรงหน้าเบา ๆ จากเจ้าของห้อง ทำให้คนที่กังวลว่าตัวเองจะทำงานไม่ได้คลี่ยิ้ม มองเครื่องมือที่ช่วยให้เธอทำงานคล่องขึ้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนตัวใหญ่ในมาดสุขุมซึ่งอยู่ใกล้เธอแค่ไม่ถึงคืบ จำต้องรีบหลบสายตาคู่คมที่จับจ้องเธอ กลิ่นน้ำหอมที่เขาใช้เป็นประจำผสมกับกลิ่นฟีโรโมนเฉพาะตัวเย้ายวนแตะเข้าจมูก ชวนให้พวงแก้มร้อนผ่าว

“งั้นมะลิขอไปนั่งแปลตรงโซฟาก็แล้วกันนะคะ” เธอรู้สึกว่าใกล้เขามากเกินไปแล้ว เลยหาทางเลี่ยงออกจากคนตัวใหญ่ ยอมรับว่าทั้งตื่นเต้นและหวั่นไหวในคราวเดียวกัน ที่ต้องอยู่ใกล้กันขนาดนี้ มาลินีรู้สึกว่าหลัง ๆ มานี้ มักมีเรื่องให้เธอกับเขาต้องใกล้ชิดกันบ่อยขึ้น ซึ่งเธอชอบนะนั่นอาจจะหมายถึงสัญญาณที่ดีก็ได้

“ไปสิ เดี๋ยวฉันก็จะนั่งทำงานเหมือนกัน” บอกแล้วยืดตัวขึ้นพร้อมกลับไปนั่งเก้าอี้ตัวใหญ่ มาลินีเองรีบลุกออกไปนั่งบนโซฟาอย่างเร็วไวเช่นกัน ทำเอาคนที่เพิ่งหย่อนตัวลงนั่งอมยิ้มให้กับท่าทางลนลานของสาวน้อย เห็นเธอมาตั้งแต่เดินได้เตาะแตะ ตอนนี้เธอโตเป็นสาวแล้ว แต่ถึงอย่างนั้น ดนุนัยรู้สึกว่ามาลินียังมีความเป็นเด็กอยู่มาก ความจริงการที่เขาให้เธอแปลเอกสารสำคัญนี้ ก็เพื่อที่เธอจะได้พัฒนาฝีมือในด้านภาษาเพิ่มมากขึ้น เขาตั้งใจไว้แล้วว่า อีกหน่อยถ้าเธอเรียนจบ จะให้เธอเข้ามาทำงานในเดอะวันบิลด์ อยู่ฝ่ายแผนกภาษา ตามความถนัดของเธอ

มาลินีกลับมานั่งที่โซฟาแล้ว ลงมือแปลงานสำคัญที่ได้รับมอบหมายอย่างขะมักเขม้น พยายามจะไม่เงยหน้ามองคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะทำงาน เพราะรู้สึกทำตัวไม่ถูกเมื่อดวงตาคู่คมเอาแต่จับจ้อง ยอมรับว่าไม่ค่อยคุ้นชินกับสายตาแบบนี้ของเขามากเท่าไหร่ “ปีนี้เราเรียนปีไหนแล้วนะ?”

สุดท้ายจำต้องเงยหน้าขึ้นมองสบตาเมื่อเขาถามถึงเรื่องเรียน “ปีสามแล้วค่ะ” เสียงเล็กตอบก่อนสนใจงานตรงหน้าอีกครั้ง หากในใจนึกฉุนนิด ๆ ที่อีกฝ่ายไม่รู้ว่าเธอเรียนอยู่ปีอะไร นั่นเท่ากับว่าเธอไม่เคยอยู่ในสายตาของเขาเลย

“แล้วอายุล่ะ?” คิ้วเข้มเลิกขึ้นในขณะเอ่ยถามคนตัวเล็กบนโซฟา ความจริงรู้ว่าเธอเรียนปีไหน อายุเท่าไหร่ก็แค่แกล้งถามไปอย่างนั้นเอง

“ยี่สิบแล้วค่ะ” เสียงหวานเอ่ยตอบ เห็นดวงหน้าคมขยับเลิกขึ้นลงราวกับขบคิดบางอย่าง ซึ่งมาลินีไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่สายตาที่มองเธอคล้ายกับพินิจพิเคราะห์เธออย่างไรอย่างนั้น จากนั้นก็ไม่มีประโยคอันใดหลุดออกจากปากเขาอีก มีเพียงเสียงเคาะแป้นพิมพ์ที่ดังกลบเสียงทุกอย่างในห้อง มาลินีเองก็ทำงานต่อไปเช่นกัน กระทั่งเลยบ่ายโมงนิด ๆ งานที่ได้รับมอบหมายก็สำเร็จลุล่วง

*********

คอมเมนต์ติชมได้นะคะทุกคน