คฤหาสน์… เจริญภิวัฒน์
หลังกลับมาจากภูเก็ตช่วงสายของวันจันทร์ มาลินีไม่ได้ไปมหาวิทยาลัย เพราะร่องรอยที่ดนุนัยฝากไว้ตามผิวกายยังดูเห็นชัด เธอไม่อยากให้เพื่อนเห็น และที่สำคัญเธอไม่อยากให้ผู้เป็นป้าเห็นด้วย กลับมาถึงก็เอาแต่นอนพักไม่ได้ออกไปช่วยงานพี่ ๆ ในครัว กระทั่งเมื่อถึงช่วงเย็น ๆ ไปแล้ว หญิงสาวถือกรรไกรสำหรับตัดแต่งกิ่งต้นไม้เดินออกมานอกบ้าน ร่างเล็กยืนตัดแต่งกิ่งไม้ดอกไม้ประดับรอบบ้าน จากนั้นจัดการรดน้ำต้นไม้ต่อ ก่อนจะมานั่งพักที่ม้าหินอ่อนใต้ต้นลีลาวดีพร้อมรับลมเย็น ๆ ไปด้วย
“ยังเจ็บอยู่ไหม?” น้ำเสียงอ่อนโยนที่ดังกระซิบข้างริมหู ทำเอาคนตัวเล็กที่นั่งคิดอะไรเพลิน ๆ สะดุ้งเหลียวหลังมามอง ด้วยความที่ใกล้กันมาก ปลายจมูกเชิดรั้นแตะเข้ากับแก้มสากระคายอย่างไม่ตั้งใจ จากนั้นเธอรีบผละดวงหน้าออกห่างใบหน้าคมเข้มด้วยความขวยเขิน
“มะลิไม่เจ็บแล้วค่ะ” เธอเข้าใจความหมายของคำถามดีว่าหมายถึงอะไร ส่
