ดอกไม้ของอานิก

ตอนที่ 7 รัก… แต่พูดออกไปไม่ได้ (2)

“แกล้งอะไรมะลิน่ะตาเจ” ดารณีที่กำลังจะเข้าไปดูความเรียบร้อยในครัวเห็นว่าลูกชายจะทำอะไรมาลินี จึงได้ดักไว้ก่อน

“เปล่าฮะแม่” จิรายุรีบถอยออกห่างร่างเล็กบอบบาง

“เปล่าอะไร เมื่อกี้แม่เห็นเรา…” ดารณีขึงตาก่อนหันไปมองสาวน้อยอีกคน ทำเอาหล่อนถึงกับเลิกคิ้วอย่างตกใจ

“โหตายจริง มะลิไปทำอะไรถึงหน้าตามอมแมมขนาดนี้” ดารณีมองเด็กสาวแล้วจะขำก็ขำไม่ออก ทว่ากลับเวทนาเสียมากกว่า แต่จิรายุที่อยากจะแกล้งมาลินีอยู่แล้ว ชายหนุ่มรีบบอกกับมารดาว่า

“มะลิเขาอกหักครับแม่พอดีน้า…” คำว่า ‘นิก’ ยังไม่ทันได้ออกจากปาก ซึ่งเขาเองก็ไม่คิดจะพูดมันออกมาอยู่แล้ว แต่แค่ต้องการแกล้งคนแถวนี้เท่านั้น ไม่คิดว่าเธอจะรีบเขย่งเท้าปิดปากเขาอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มจึงยิ้มชอบใจ ที่มาลินีทำหน้าลนลาน หากแต่เขารู้สึกฉุนหอมแดงเหลือเกินจนเกือบจะจามเช่นกัน

ดารณีมองลูกชายกับหลานสาวของแม่บ้านสนิทสนมกัน เล่นกันเหมือนสมัยเด็ก ๆ จึงไหวหน้าไปมา จะว่าไปเวลาจิรายุอยู่กับเด็กสาวมะลิ ดูเหมือนบุตรชายของหล่อนมีความสุขมาก ถ้าหากว่าจิรายุคิดอะไรกับมาลินีเกินเพื่อน หล่อนก็จะไม่ห้ามอะไร เพราะหล่อนเองก็เป็นแค่เด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง ไม่ได้มีเชื้อสายผู้ดีเสียหน่อย หล่อนควรจะคิดถึงความสุขของลูกสิถึงจะถูก

“เราสองคนนี้เล่นอะไรกันน่ะ แม่ไม่ยุ่งด้วยละ” ดารณีไหวหน้าให้กับเด็กทั้งสองอีกครั้ง ก่อนจะท่องน่องไปยังห้องครัว

เมื่อดารณีออกไปแล้ว มาลินีรีบปล่อยมือจากการตะปบปากของจิรายุพร้อมกันนั้นยกกำปั้นทุบแขนของเขาหนึ่งที แต่เพื่อนชายกลับหัวเราะแล้วลากเธอออกไปจากตรงนั้น โดยที่มาลินีไม่ทันเห็นสายตาคู่คมที่จับจ้องมองพวกเธอตั้งแต่ต้นจนจบแล้ว ดนุนัยไม่ได้ตามเด็กทั้งสองไป แต่ชายหนุ่มกลับต้องเดินออกไปอีกทาง เพื่อกดรับสายบุคคลที่โทรเข้ามาในขณะนั้นเอง

ส่วนจิรายุตรึงแขนมาลินีแล้วพาเดินออกไป หมายจะพาหญิงสาวไปยังเรือนหลังเล็ก แต่มาลินีห้ามไว้เสียก่อน “หยุดเลยนะเรากลับเองนายไม่ต้องไปส่งเลย”

จิรายุไม่หยุดแต่จับจูงมือเล็กของเพื่อนเลาะไปเรื่อย ๆ “อย่ามาห้ามเสียให้ยากเลย เมื่อก่อนเรามาเล่นด้วยกันอยู่บ่อย ๆ ตอนนี้เราอยากมาทำไมจะมาไม่ได้ ที่นี่ก็เป็นบ้านของเราเราจะไปไหนก็ได้”

“แต่นี่เป็นบ้านส่วนตัวของเรานะ!” มาลินีเม้มปากแน่น ตาจ้องเขม็งคนเอาแต่ใจที่ยิ้มยียวน

จิรายุมองใบหน้ารูปไข่ที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเครื่องสำอางแล้วกลั้นยิ้มไม่อยู่ แต่เมื่อเห็นเพื่อนตัวเล็กทำหน้าแข็งขึง เขาจึงพูดในสิ่งที่สมองสั่งการให้พูด “เลิกชอบน้านิกเลยนะเราขอสั่ง”

มาลินีเงยหน้ามองใบหน้าคมหล่อถึงกับหัวเราะห้วนให้กับประโยคเอาแต่ใจของเขา เรื่องที่เธอแอบชอบดนุนัยนอกจากป้าอบและมนรดาแล้วก็มีจิรายุอีกคน เพราะอีกฝ่ายเห็นไดอารี่ของเธอ ตอนที่พวกเธอไปเข้าค่ายด้วยกันเมื่อปีก่อน

“นายไม่เคยรักใคร นายไม่เข้าใจหรอกว่าการรักใครคนหนึ่งมันตัดใจได้ง่าย ๆ เสียเมื่อไร” มาลินีค้อนคนไม่เคยมีความรัก เพราะตั้งแต่รู้จักกันมาเธอไม่เคยเห็นจิรายุคบผู้หญิงคนไหนเลย แล้วเขาจะไปเข้าใจความรู้สึกเธอได้อย่างไร

“เธอรู้ได้ยังไงว่าเราไม่เคยรักใคร” ครั้งนี้จิรายุเสียงอ่อนลง ขัดกับแววตาที่จริงจัง

“นายเนี่ยนะมีคนที่แอบรักด้วย ไม่ยักรู้เลย” มาลินีย่นหน้าไม่อยากจะเชื่อ ก่อนสะบัดแขนออก จากนั้นก็วิ่งเข้าไปในบ้าน ทิ้งให้คนที่ยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก สายตาที่มองแผ่นหลังบอบบางเต็มไปด้วยความละห้อย

เมื่อก่อนเขากับมาลินีสนิทกันมาก แต่เมื่อปีที่แล้วตอนไปแคมป์เขาเผลอรู้ความจริงว่ามาลินีแอบชอบดนุนัยจากไดอารี่ที่เพื่อนสาวเขียนไว้ เขารู้สึกโกรธมาก เลยปลีกตัวออกห่างเธอและมักจะทำกิริยาร้าย ๆ กับเธอ จนคนรอบข้างดูออกว่าพวกเขาห่างเหินกัน

แล้วคำพูดของณภัทรในห้างสรรพสินค้าที่เตือนสติเขาเมื่อหลายวันก่อนทำให้เขาอยากลองทำในสิ่งที่หัวใจเรียกร้องสักครั้ง ถึงแม้ว่าผลลัพธ์จะออกมาในรูปแบบใด เขาพร้อมจะยอมรับมัน ‘ถ้ามึงชอบมะลิมึงต้องแสดงให้เขารู้เหมือนกับกูนี่ไง’

“คนที่เราแอบชอบคือแกไงล่ะ” ประโยคสารภาพรักไม่ได้ดังมากและก็ไม่ได้เบาจนคนที่เพิ่งวิ่งไปถึงมุกหน้าบ้านจะไม่ได้ยิน ร่างเล็กยืนนิ่งอยู่กับที่ ก่อนจะค่อย ๆ หันกลับมาด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้จากเพื่อนที่เล่นกันมาตั้งแต่เด็ก

“นายพูดอะไร?” ถามอย่างไม่ค่อยเชื่อ

“เราชอบแก” จิรายุเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะนิ่วหน้าด้วยความงุนงง เมื่อเห็นเพื่อนสาวหัวเราะลั่นราวกับการที่เขาสารภาพรักกับเธอเป็นเรื่องตลก “อย่ามาอำกันไปหน่อยเลย เราโตมาด้วยกัน รู้ไส้รู้พุงกันหมดแล้วรู้หรอกน่ะว่านายไม่ได้คิดอะไรกับเรา ก็เหมือนกับที่เราไม่ได้คิดอะไรกับนายนั่นแหละ” มาลินีถลึงตาใส่คนทำหน้านิ่ง ก่อนจะเบ้ปากแล้วเดินเข้าบ้านไป

“มะลิเราชอบแก! ได้ยินไหมเราชอบแก!” แน่นอนว่าจิรายุแค่ตะโกนออกมาในใจเท่านั้น มองคนเดินหายเข้าไปในบ้านแล้วทำได้แค่หมุนตัวกลับไป ในเมื่อสารภาพความในใจกับเธอขนาดนี้แล้วแต่เธอไม่เชื่อ เขาก็ไม่อยากพูดอะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว ปล่อยให้เธอเข้าใจแบบนั้นไป ดีเสียอีกเธอจะได้ไม่อึดอัดถ้ารู้ว่าเขาพูดจริง

***********