ของขาด [ทรมาน?]
1010 Words
หลังจากผ่านเรื่องแย่ๆไปแก้มบุ๋มก็เริ่มกลับมาใช้ชีวิตได้อย่างปกติโดยมีผู้กองเฟียคอยแวะเวียนมาหาตลอด
ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์แก้มบุ๋มเริ่มมีอาการผิดปกติมือไม้สั่น ใจเต้นแรง เหงื่อออกตลอดเวลาเมื่อเสียงรถของชายหนุ่มขับเข้ามาจอดแก้มบุ๋มก็พยายามเก็บอาการแต่ก็ไม่อาจรอดพ้นจากสายตาของชายหนุ่มได้
" แก้มบุ๋มมาหาฉันหน่อย"
"คะ... "ฉันค่อยๆเดินไปหาผู้กองก่อนจะถูกดึงไปนั่งบนตัก
" หิวขนมไหมฉันจะพาไปซื้อ"
แก้มบุ๋มไม่ตอบแต่เธอส่ายหัวเบาๆก่อนจะกลืนน้ำลายเมื่อเห็นซองยาที่ชายหนุ่มวางเอาไว้ เธอพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆเบนหน้าหนีไปทางอื่น
"ถ้าเธอหยิบมันฉันจะส่งไปบำบัดและบอกเรื่องนี้ให้พ่อกับแม่เธอรับรู้ แต่ถ้าเธอจะสู้กับมันฉันจะช่วยเธอเอง"
"หนู.... "
" อย่าไปสนใจมัน เธอต้องผ่านมันไปให้ได้"
"หนูทำไม่ได้....ผู้กอง หนูขอเถอะนะคะฮึก!" หยดน้ำตาของแก้มบุ๋มหลั่งไหลออกมาเธอมีอาการขาดยาจนน่าเป็นห่วง
" แก้มบุ๋มเธอเลิกได้ คนอื่นยังเลิกได้เลยเธอฟังฉันนะ เธอเก่ง เธอต้องชนะมัน "
แก้มบุ๋มเริ่มกระวนกระวายจนชายหนุ่มต้องพาเธอเข้ามาในห้องน้ำก่อนจะเปิดน้ำใส่อ่างจากนั้นก็อุ้มเธอลงไปนอนแช่น้ำด้วยกัน เขากอดเธอไว้แน่นพยายามชวนเธอคุยเรื่องอื่นเพื่อให้เธอผ่อนคลาย
" หนูทำไม่ได้ฮือๆๆ "
" เธอทำได้!"
ชายหนุ่มถอดชุดเครื่องแบบออกและนั่งสวมกอดเธอไว้แน่น จนเธอก้มหน้าลงมือทั้งสองข้่งกำขอบอ่างเอาไว้ตลอดเวลา
เสียงลมหายใจของแก้มบุ๋มเริ่มดังขึ้นพร้อมกับสายตาที่อ้อนวอนขอสิ่งต้องห้ามที่ชายหนุ่มเอามาวางล่อเธอไว้
เวลาผ่านไปเธอเริ่มรู้สึกดีขึ้นเมื่อความยากลดลง ทำให้ชายหนุ่มพาเธอมาเปลี่ยนเสื้อผ้าพร้อมกับเช็ดผมให้เธอ ทั้งสองมองสบตากันผ่านกระจกบานใหญ่ทำให้เขาได้เห็นใบหน้าของเธอที่ซูบผอม
"เธอจะมีอาการแบบนี้อีกหลายวันพรุ่งนี้วันหยุดเดี๋ยวฉันจะมาอยู่เป็นเพื่อน"
"หนูจะเลิกมันได้ใช่ไหมคะ"
"ทุกอย่างมันอยู่ที่ตัวเธอด้วยแก้มบุ๋ม ถ้าเธอตั้งใจเธอจะก้าวผ่านมันไปได้แน่นอน "
" คืนนี้ผู้กองอยู่กับหนูได้ไหมคะ"
" จะเหนื่อยเอานะฮ่าๆๆ"
"หนูเป็นแบบนี้ยังจะคิดเรื่องอย่างว่าอีกหรือคะ
" ฉันล้อเล่น นอนด้วยก็ได้แต่ห้ามข่มขืนฉันเด็ดขาด" ผมโยกหัวเธอเบาๆทำไมนะผมถึงได้เป็นห่วงเธอขนาดนี้
" แรงจะเดินหนูยังไม่มีเลยค่ะผู้กอง "
"งั้นเย็นนี้ไปหาข้าวกินแล้วก็แวะซื้อขนมดีไหม"
"ยานั่นผู้กองเอาไปทิ้งเลยนะคะ หนูไม่อยากเห็นมันแล้ว"
ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆก่อนจะหยิบซองยาแล้วเทใส่ชักโครกก่อนจะกดมันทิ้งลงไป แค่นี้เขาก็สบายใจแล้วอย่างน้อยเธอก็มีใจที่จะสู้
ร้านอาหาร
"ผู้กองอายุเท่าไหร่คะ"
" 31ขวบแล้วครับ"
" โห่ หนูเพิ่ง18เองนะ "
"ทำไมอะแก่ไปเหรอ"
"เปล่าค่ะ ว่าแต่ผู้กองมาทำดีกับหนูแบบนี้มันจะเหมาะหรือคะ ครอบครัวผู้กองจะโอเคเหรอเหมือนผู้กองเลี้ยงต้อยอะ"
"เธอเป็นเมียฉันแล้วนะแก้มบุ๋มเอาอะไรมาไม่เหมาะ"
"ราศีผู้กองแปดเปื้อนเปล่าๆค่ะ"
"ฮ่าๆๆ คิดมากเกินไปแล้วเธอ"
"มาอยู่กับหนูเลยได้ไหมคะ"
"พ่อแม่เธอจะคิดยังไงล่ะ ฉันก็ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ"
"เฮ้อออ"
"รีบกินเถอะจะได้กลับบ้านกัน"
เมื่อกลับมาถึงบ้านแก้มบุ๋มก็หยิบการบ้านขึ้นมาทำเพื่อไม่ให้จิตใจฟุ้งซ่าน เธอตั้งใจที่จะผ่านวิกฤตครั้งนี้ไปให้ได้
ด้านมาเฟียเมื่อเห็นความพยายามของแก้มบุ๋มตนก็มีกำลังใจที่จะช่วยให้เธอเลิกยาและผ่านเรื่องราวครั้งนี้ไปให้ได้เหมือนกัน
วันต่อมา
เมื่ออาการอยากสิ่งต้องห้ามกลับมาทำให้แก้มบุ๋มที่นอนอยู่พลิกตัวไปมาชายหนุ่มที่รับรู้ก็ได้แต่เร่งแอร์ให้เย็นขึ้นและดึงเธอเข้ามากอดไว้ จากนั้นก็ชวนเธอคุยเรื่องราวต่างๆในวัยเด็ก
"พ่อกับแม่เธอก็เก่งนะ สู้จนมีทุกอย่าง"
"ใช่ค่ะ พ่อกับแม่ปูทางไว้ให้หนูหมดแล้ว"
"อนาคตคิดไว้หรือยังว่าอยากจะเป็นอะไร "
"เป็นเมียผู้กองค่ะ!"
"ฮ่าๆๆ แก้มบุ๋มเธอนี่มันน่าตีจริงๆเลยนะ"
" ฮ่าๆๆ หนูอยากเป็นคุณครูค่ะ แต่อีกใจนึงก็อยากทำงานกับคุณแม่ ได้เดินทางไปหลายจังหวัดเหมือนได้เที่ยวไปในตัว "
" ปิดเทอมอยากไปเที่ยวไหนไหม ฉันจะพาไป"
"หนูอยากไปทะเลค่ะ พาไปหน่อยได้ไหมคะ นะๆๆ"
" ได้สิ พร้อมเมื่อไหร่ก็บอกนะ "
การพูดคุยของชายหนุ่มได้ผลทำให้แก้มบุ๋มลืมเรื่องยาไปได้สนิท เธอลุกขึ้นมาอาบน้ำก่อนจะลงมาเตรียมมื้อเช้ากับชายหนุ่ม
"ผู้กองคะ เรื่องคืนนั้นที่หนูถูก...."
" เรื่องมันผ่านมาแล้วจะพูดทำไมอีก" ผมพยายามไม่สนใจและลืมสิ่งนั้นไปเพราะผมเห็นคลิปนั้นแล้วแม้จะไม่ได้กดดูแต่ภาพหน้าปกมันก็ชัดเจน
"ผู้กองรับได้หรือคะ"
" อื้ม"
"ทำไมถึงรับได้ละคะ หนูถูกผู้ชาย...เอ่อ..."
" กินข้าวได้แล้วแก้มบุ๋มอย่าพูดมากเลย"
แก้มบุ๋มนั่งน้ำตาคลอเธอไม่คิดว่าชายหนุ่มจะรับได้ในเรื่องนี้ ทั้งเรื่องยาทั้งเรื่องผู้ชายและหลายๆเรื่องในตัวเธอ
- Writer
