“ชามารีบไปกันเถอะ” เสียงหวานปนหงุดหงิดเอ่ยเรียกเพื่อนรักที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ เพียงแค่ได้ยินน้ำเสียงของเพื่อนรัก ทำให้ชามารีบเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าของณดาทันที
ใบไม่สู้ดีที่แฝงไปด้วยความกรุ่นโกรธของณดา เริ่มทำให้ชามาเอะใจไม่น้อย เนื่องจากน้อยครั้งนักที่ณดาจะออกอาการแบบนี้
“เป็นอะไรเหรอ?”
“ฉันไปเจอผู้ชายคนนั้นมาน่ะสิ”
“ผู้ชายคนไหน” คิ้วเรียวสวยขมวดกันเป็นปม ผู้ชายที่เพื่อนเธอพูดคือคนไหน เนื่องจากชีวิตของคุณแม่ยังสาวมีผู้ชายเข้ามาแวะเวียนขายขนมจีบไม่เคยขาด
“อย่าให้ฉันต้องพูดชื่อเขาเลย”
“พี่ไบรอันมาที่นี่เหรอ?” ตาเฉียวเบิกตาโตด้วยความตกใจ เพราะเธอไม่คิดว่าผู้ชายอย่างหมอไบรอันจะชอบมาสถานที่ที่มีผู้คนแออัดขนาดนี้และยิ่งตกใจไปมากกว่านั้นคือณดาและหมอไบรอันเผชิญหน้ากันในรอบหลายปี
“พวกแกเจอกันแล้วงั้นเหรอ”
“แต้มบุญของฉันคงหมดแล้วสินะ!! ถึงได้เจอเขา” ณดาพ่นลมหายใจแรงออกมา ใบหน้าที่ติดหงุดหงิดข
