ตอนที่ 2
1056 Words
เวลาเกือบ 21:30 น ซึ่งเป็นกำหนดเวลาที่เครื่องบินจากโซลจะร่อนลงที่ท่าอากาศยานนานาชาติเชียงใหม่ แต่คนที่นั่งอยู่ในรถเปิดกระจกยังคงมองตรงไปยังทิศทางของท่าอากาศยานฯ นิ่ง เขาเห็นเครื่องบินลำแล้วลำเล่าแล่นลง แต่ก็ยังคงนิ่งปล่อยเวลาให้ผ่านไป ทั้งที่เลยเวลาที่ถูกใช้ให้มารับใครบางคนแล้ว ก็เขาไม่ได้เต็มใจ ให้รอหน่อยก็คงจะดี
‘ภาพตะวัน’ ส่ายหน้าแบบไม่สบอารมณ์ ก็ใครจะสบได้ลง แถมยังขัดใจสุดๆ ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงบวกไม่เลี้ยง ไม่ให้เสียชื่อ ‘พ่อเลี้ยงภาพตะวัน’ ทายาทเจ้าของห้างสรรพสินค้าชัยสิทธิ์ที่ทั้งหล่อ รวย และกล้าเสี่ยงในเรื่องที่จะทำกำไรแน่ แต่เพราะคนที่ทำให้เขาขัดใจคือพ่อน่ะสิ เขาหรือจะกล้า เพราะในโลกใบนี้ก็มีแค่พ่อกับน้องสาวเท่านั้นที่เขารักหมดหัวใจ นอกนั้นทุกอย่างต้องคำนวณเป็นผลกำไรขาดทุนก่อน ไม่เว้นแม้กระทั่งเรื่องเมีย
แต่พ่อทำให้เขาเสียเส้น แถมยังปฏิเสธไม่ได้อีก
‘ไม่เข้าใจครับพ่อ นี่มันยุคสมัยไหนแล้ว พ่อจะมาคลุมถุงชนผมเหรอ’
‘พูดแบบนั้นก็ไม่ถูกนะตะวัน สมัยนี้เขาไม่เรียกว่า ‘คลุมถุงชน’ กันแล้ว แต่เขาเรียกว่า ‘ผลประโยชน์ต่างตอบแทน’ ทั้งสองฝ่ายก็ต่างได้ประโยชน์ เหมือนเงินต่อเงินไง แต่งงานเพื่อให้กิจการเจริญก้าวหน้า’
‘ก้าวหน้าตรงไหน พ่อเอาอะไรมาพูดว่าก้าวหน้า ครอบครัวนั้นเขารวยเหรอครับ มีที่มีทางมาต่อธุรกิจเราได้เหรอ หรือว่าเขามีทรัพย์สมบัติเก่าอะไรที่จะมาช่วยต่อกิจการของเราได้ ผมว่าไม่เห็นมีนะ แต่ถ้าพ่อจะหมายถึงสวนลำไยสวนลิ้นจี่นั่น ผมว่ามูลค่ามันไม่เท่าไร ไม่พอที่ดินกลางเมืองสักแปลงด้วยซ้ำ’
‘แกก็อย่าไปคิดว่าการต่อเงินต่อทองมันต้องมีเฉพาะเรื่องเงินสิ’
‘ไม่เข้าใจครับ พ่อช่วยพูดให้มันเคลียร์ๆ หน่อยได้ไหม นี่พ่ออย่ามาเล่นจับคู่ให้ลูกนะ ผมยังอยากอยู่เป็นโสดไปอีกหลายๆ ปี พ่อรออุ้มลูกยายขวัญก็พอแล้ว ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของผมหรอก เมียผม ผมหาเองได้’
‘ไม่ยุ่งไม่ได้โว้ย! น้าซองเขาเตือนมา พ่อก็ต้องเชื่อ’
‘เชื่อหมอดูนี่อะนะพ่อ’
‘ไม่ใช่หมอดูธรรมดา น้าซองน่ะเขาเป็นหมอดูตาทิพย์ ขนาดคนเกาหลียังนับหน้าถือตาเลย นี่ถ้าน้าศินไม่เสียไปก่อน บ้านเราก็คงจะใกล้ชิดกันมากกว่านี้ แล้วแกไม่เห็นเหรอ ที่อากาศแต่งงานกับนายแดนก็เพราะน้าซองเป็นคนทำนายให้ ส่วนเรื่องที่แกกับนายแดน วางแผนกันพาลูกสาวฉันไปเป็นหมากตัวหนึ่งในเกมของพวกแกน่ะ ถ้าไม่เพราะน้าซองบอกว่ามันจะดี ฉันไม่มีทางให้พวกแกเอาลูกสาวฉันไปให้นายเหนือมันเจาะไข่แดงฟรีแน่’
‘โหยพ่อ อันนั้นมันไม่เกี่ยวกับผมไหม สองคู่นั้นเขาก็แต่งงานกันไปเรียบร้อยแล้วด้วย แต่เรื่องวันนี้มันเกี่ยวกับผมตรงๆ ถ้าพ่อจะเชื่อเรื่องดวงเรื่องงมงายอะไรนั่น ผมก็จะไม่ว่าเลย ถ้ามันไม่เกี่ยวกับผมไง แต่นี่อะไร จู่ๆ หมอดูมาบอกว่าจะเอาลูกยกใส่พานให้ผม พ่อก็รับไว้เฉย ไม่คิดจะถามผมสักคำว่าเอาไหม ผมไม่โออะ มีอย่างที่ไหน หมอดูดูว่าลูกจะมีเคราะห์ ก็เลยแก้เคราะห์โดยการยกลูกสาวหมอดูให้มาแต่งงานด้วย พ่อไปถามใครร้อยคน เขาก็ต้องบอกว่ามิจฉาชีพแท้ทรู แล้วแบบนี้พ่อเชื่อได้ไง’
‘เอาเถอะ ฉันขี้เกียจเถียงกับแก เอาเป็นว่า แกไปรับน้องมาที่บ้าน จากนั้นก็ทำความรู้จักกันให้พอ ชอบไม่ชอบ แต่งไม่แต่ง ก็ว่ากันอีกที และอย่าลืมไปรับน้องด้วย 3 ทุ่มครึ่ง’
‘ถ้าผมไม่ชอบ ผมไม่แต่งได้จริงเหรอพ่อ’
‘ก็เรื่องของแก! แต่ฉันจะบอกให้นะ เมียที่เรียกโชคเรียกลาภให้ผัว ดวงค้ำดวงคูณผัว ยิ่งอยู่ด้วยกันก็ยิ่งรวย ไม่ได้หากันได้ง่ายๆ นะโว้ย! แล้วถ้ามีโอกาสได้เมียแบบนี้ ไอ้ตัวไหนมันไม่คว้าไว้ ก็ควายสะตวงแล้วล่ะว่ะ’
ภาพตะวันถึงกับเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันเมื่อนึกถึงเหตุที่เขาทุ่มเถียงกับพ่อเมื่อตอนช่วงเย็น นิ้วมือเกลี่ยริมฝีปากเล่นอย่างขัดใจ ก่อนจะส่ายหน้าทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ
“ควายสะตวงเลยเหรอพ่อ อึ๊ยยยยย... ผมยอมเป็นควายก็ได้ แต่จะไม่ยอมเป็นเหยื่อไอ้พวก 18 มงกุฎแน่ แล้วพ่อก็ดันเชื่ออีก มีอย่างที่ไหนวะ หมอดูส่งลูกสาวมาแต่งงานกับลูกลูกค้า มิจฉาชีพชัดๆ แล้วหน้าตาเป็นไง อึ๊ย! แบบนี้จืดชืดชัวร์ ไม่งั้นคงไม่ต้องเอาใส่พานถวายใครหรอก”
ภาพตะวันบ่นกระฟัดกระเฟียดอยู่คนเดียว พลางพ่นลมหายใจออกจากปากอีกหลายๆ ครั้ง ดวงตาคมเข้มกราดเกรี้ยวมองตรงไปยังทิศทางสนามบินก่อนจะมองนาฬิกาบนหน้าคอนโทรล
“ว่าที่คู่หมั้นเหรอ รอไปก่อนเถอะ ยาย 18 มงกุฎ”
ท่าอากาศยานนานาชาติเชียงใหม่ในเวลาเกือบ 22:00 น หลังจากเครื่องบินจากโซลแล่นลงสู่เมืองไทยโดยสวัสดิภาพ ‘ฮันวอล’ ลากกระเป๋าเดินทางใบโตออกมายืนรอที่ทางออกของผู้โดยสาร
ดวงตากลมโตภายใต้แว่นตาใสกรอบใหญ่บดบังใบหน้าไปเกือบครึ่งพยายามหันมองหาคนที่จะมารับหล่อนในค่ำคืนนี้ แต่มองโดยรอบก็ยังไม่เห็นว่าจะมีใครที่มีสัญญาณว่ามารับหล่อนเลย
มือน้อยเปิดกระเป๋าล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมา กดส่งข้อความไปให้คนที่อยู่โซลและบอกว่าจะตามมาในสัปดาห์หน้า เพราะแม่ยังจัดการธุระไม่เสร็จจึงให้หล่อนล่วงหน้ามาก่อน
- Writer
