Hayat ne zaman yüzüme gülecekti? Ne zaman sıradan insanlar gibi mutlu olacaktım? Çok bir şey istemiyordum ki, sadece normal insanlar gibi mutluluk içinde yaşamak istiyordum. Ne yazık ki o çok istediğim mutluluk bana layık görülmüyordu. Mutluluğu geçtim nefes almam bile suç...
Ağzından çıkan her kelimesi beni tekrar tekrar parçalara ayırmıştı. Ona karşı gelmek yerine acınacak hâlime hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlamıştım. Şeytan Vakas'a gücüm yetmiyordu. Şeytandan kaçıp gitsem bile iki saniye içinde beni yakalar ve istediği her şeyi zorla da olsa yaptırırdı. Hani tecavüzcü değildi. Hani bana dokunacak gibi bir niyeti yoktu. Hani kokumdan tiksiniyordu. O hâlde bu istediği şey de neyin nesi?
"Bizim kaltak mutluluktan mı ağlıyor?" Üzerindeki gömleği çıkarmış vaziyette üzerime gelerek yüzünde
