ตอนที่ 7 ความรู้สึกที่เริ่มพัฒนา
1962 Words
เช้าวันไปทะเล ทุกคนตื่นเตรียมตัวกันตั้งแต่เช้า แม้แต่ผึ้งเองหล่อนก็เตรียมตัวเสร็จตั้งแต่เช้าเพื่อรอให้ซินซินแวะมารับหล่อนที่บ้านเช่นกัน
“พร้อมไหมคะ”
“พร้อม”
ทั้งสามหนุ่มตอบพร้อมกัน เมื่อหญิงสาวหันมาถามหลังจากทุกคนขึ้นรถกันเรียบร้อยแล้ว วันนี้หญิงสาวเอารถสำหรับ 7 ที่นั่งไป เพื่อให้เพียงพอสำหรับทุกคนที่จะสามารถนั่งได้สบายโดยไม่ต้องเบียดกัน
เมื่อแวะรับผึ้งเสร็จเรียบร้อยแล้วก็พากันออกเดินทางโดยที่พวกเขาแวะเพียงครั้งเดียวในการเติมน้ำมันและเข้าห้องน้ำ
ทะเลจะเป็นเพียงหนึ่งในไม่กี่ที่ ที่จะไม่มีใครสนใจว่าพวกเขาคือใคร เพราะโดยปกติแล้ว ชาวต่างชาติที่มาประเทศไทยส่วนใหญ่ก็มักจะไปทะเลกันเสมอ
เมื่อมาถึงที่พักทั้งสามหนุ่มช่วยกันยกสัมภาระลงจากรถและสำรวจห้องนอนกัน โดยบ้านพักหลังนี้มีห้องนอนทั้งหมด 4 ห้อง ซินซิน เฉินซื่อซีและผึ้งจึงนอนห้องเดี่ยว และหวังข่ายกับฮ่าวหนานนอนห้องเดียวกัน
“พวกคุณจะออกไปสำรวจแถวนี้หรือหากิจกรรมทำกันก็ได้นะคะ ฉันขอพักก่อนค่ะ ขับรถนาน แอบเมื่อยขา”
“คุณโอเคนะ”
“โอเคค่ะ”
เฉินซื่อซีมองหญิงสาวตัวเล็กด้วยความเป็นห่วง ไม่ใช่พวกเขาไม่อยากขับรถเอง แต่เพราะพวกเขาไม่มีใบขับขี่ของที่นี่จึงไม่สามารถขับเองได้
“พวกคุณไปเถอะค่ะ ไม่ต้องห่วงฉันนะคะ”
หวังข่ายกับฮ่าวหนานอยากพิสูจน์ความรู้สึกของเฉินซื่อซีจึงลากเขาออกไป พวกเขาอยากรู้ว่าเพื่อนของพวกเขาจะทนเป็นห่วงหญิงสาวได้นานแค่ไหน
ผึ้งรอจนพวกเขาออกไปกันหมด หล่อนจึงตามซินซินเข้าไปในห้อง ก็เห็นเพื่อนขอหล่อนนอนคว่ำอยู่บนเตียงนอนหลังจากที่เปลี่ยนกางเกงขาสั้นเรียบร้อยแล้ว
“ไหวไหมมึง”
“อือ ไหวอยู่ ขอพักขาหน่อย ปวดขา”
“เขาดูเป็นห่วงมึงนะ”
“ก็คงงั้น มึงกูไม่ไหวว่ะ นอนก่อนนะ”
“อือ กูไปจัดของก่อน”
ซินซินหลับแทบจะทันทีที่เธอบอกผึ้ง หล่อนจึงออกจากห้องไปโดยไม่ลืมปิดประตูให้เพื่อน
เย็นวันนั้น หลังจากที่ทั้งสามหนุ่มกลับมาที่บ้านพักพร้อมกับเครื่องดื่มและของกิน พวกเขาก็จัดการเตรียมมื้อเย็น
เมื่อเตรียมมื้อเย็นและเครื่องดื่มสำหรับคืนนี้เสร็จ เฉินซื่อซีก็เปิดเข้าไปในห้องของซินซิน สายตาคมกวาดมองไปทั่วก็เห็นว่าหญิงสาวยังซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา
“คุณ เย็นมากแล้ว ตื่นเถอะ เดี๋ยวจะปวดหัว”
หญิงสาวตัวเล็กที่โดนปลุกลุกขึ้นมานั่งทั้งที่ยังไม่ลืมตา ความลืมตัวทำให้เธอล้มตัวลงนอนหนุนตักคนที่มาปลุกโดยที่ลืมไปว่าคนที่มาปลุกเธอไม่ใช่เพื่อนของเธอเหมือนทุกครั้ง
ชายหนุ่มมองการกระทำของหญิงสาวตัวเล็กด้วยสายตาเอ็นดู มืออบอุ่นลูบผมยาวสวยเบาๆ
“ตื่นนะครับ”
“…..ค่ะ”
“ล้างหน้าหน่อยนะ จะได้สดชื่น เดี๋ยวผมรอ”
ซินซินลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง เธอเดินเข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำจนรู้สึกตื่นเต็มตาก็เดินออกมาเพื่อหาผ้ามาเช็ดหยดน้ำที่เกาะอยู่บนใบหน้า ก็พอดีกับที่ร่างสูงก้าวมายืนตรงหน้าเธอและเอาผ้าขนหนูผืนเล็กซับใบหน้าให้เธอเบาๆ
“ไปเถอะ”
หญิงสาวตัวเล็กไม่ได้ตอบอะไร เธอไม่ทันได้ตอบเสียมากกว่า เพราะเมื่อชายหนุ่มพูดจบก็โอบไหล่บอบบางเดินออกจากห้องไป
“ตื่นแล้วเหรอ”
“อือ”
“หนุ่มๆเตรียมของกินให้แล้ว กินเลยไหม”
“เดี๋ยวก่อน ขอน้ำหน่อย ยังไม่ตื่นดี”
เมื่อเห็นทั้งคู่เดินออกมาจากห้อง ผึ้งที่กำลังช่วยหวังข่ายกับฮ่าวหนานเตรียมของกินก็ถามเพื่อนด้วยความห่วงใย
“ฉันว่าก่อนกลับไป ได้มีคนเปลี่ยนสถานะแน่ๆ”
“ฉันก็ว่างั้น”
หวังข่ายกับฮ่าวหนานที่เห็นเฉินซื่อซีโอบไหล่ซินซินออกมาหันไปกระซิบกันเป็นภาษาจีนเพื่อไม่ให้ซินซินกับผึ้งรู้ว่าพวกเขาพูดอะไร
ร่างสูงดันหลังให้หญิงสาวนั่งลงที่เก้าอี้ยาวสำหรับสองคน ก่อนที่เขาจะนั่งลงข้างๆเธอโดยมีสายตาอีก 3 คู่มองมาอย่างล้อเลียน
“ท่านประธานพร้อมแล้ว เริ่มงานปาร์ตี้ได้”
หวังข่ายพูดล้อเลียนออกมาเสียงดัง ก่อนจะเริ่มเป็นบาร์เทนเดอร์สำหรับคืนนี้ เขาจัดการชงเครื่องดื่มให้ทุกคนก่อนที่จะชนแก้วกันเป็นการเริ่มปาร์ตี้โดยสมบูรณ์
ซินซินมองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม แม้จะต่างภาษาแต่พวกเขาก็พยายามปรับตัวเข้าหากัน เป็นมิตรภาพที่สวยงาม
“ขอบคุณค่ะ คุณก็กินบ้างสิ มัวแต่ตักให้ฉันคุณก็ไม่ได้กินพอดี” หญิงสาวมองคนข้างๆที่คอยตักของทะเลให้เธอ
“คืนนี้ผมเน้นดื่ม ผมไม่เน้นกิน”
“ตามนั้นค่ะ”
“อะแฮ่ม อย่ามาสวีทกันตรงนี้สิ” ฮ่าวหนานที่เห็นซินซินกับเพื่อนรักของตัวเองคุยกันกระหนุงกระหนิงก็เอ่ยแซว
“อิจฉาเหรอ”
“ข้าน้อยมิกล้า”
ซินซินหัวเราะเมื่อเห็นฮ่าวหนานแกล้งยกมือขึ้นมาทำท่าคำนับชายหนุ่มร่างสูงที่อยู่ข้างๆเธอ ถึงแม้พวกเขาจะคุยกันเป็นภาษาจีนแต่เธอก็ไม่ได้คิดมาก
“ว่าแต่อาซ้อของเราอยากดื่มอะไรครับวันนี้ เดี๋ยวกระผมจัดให้” หวังข่ายเอ่ยถามซินซินพร้อมกับชูแก้วของหญิงสาวที่หมดแล้วขึ้นมา
“เอ่อ อะไรก็ได้ค่ะ ฉันดื่มได้หมด” ซินซินหน้าขึ้นสีเล็กน้อยเมื่อได้ยินที่หวังข่ายเรียกเธอ
“พวกคุณอย่าดูถูกซินซินนะ เห็นใสใสแบบนี้เธอคอแข็งมากนะ” ผึ้งพูดด้วยเสียงหัวเราะ
“ใช่เหรอ”
“ก็ประมาณนั้นค่ะ”
คนตัวเล็กมองผึ้งที่คุยกับหวังข่าย เธอพยักหน้าเบาๆเมื่อคนข้างๆสะกิดแล้วเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม
ร่างสูงพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะยกแขนขึ้นพาดกับพนักเก้าอี้ราวกับต้องการโอบกอดหญิงสาวตัวเล็กข้างๆเอาไว้
“โอ๊ยย เหม็นความรัก” ผึ้งแซวก่อนจะหันไปหัวเราะกับสองหนุ่มด้วยความชอบใจ
เฉินซื่อซีหัวเราะเบาๆแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ คืนนั้นเขาคอยดูแลหญิงสาวตัวเล็กจนกระทั่งค่อนคืน ผึ้งจึงขอแยกตัวไปพักก่อน ส่วนซินซินดื่มจนเริ่มเมาเธอถึงจะกลับเข้าห้องนอน
“ว้าว คอแข็งใช้ได้เลย” หวังข่ายพูดแซว
“ดีนะ วางตัวดีทุกอย่าง” ฮ่าวหนานยกนิ้วให้เฉินซื่อซี
“พูดมาก” ร่างสูงบ่นเพื่อนแต่ใบหน้ามีรอยยิ้มปรากฏ
“ไม่ไปดูหน่อยเหรอ ดื่มไปเยอะนะนั่น” หวังข่ายมองเพื่อนรักด้วยแววตาจริงจัง
“สักพัก ปล่อยให้ทำธุระส่วนตัวไปก่อน” เฉินซื่อซีพูดพลางยกเครื่องดื่มขึ้นจิบ
ชายหนุ่มรู้ดีว่าเมื่อคนตัวเล็กเข้าในห้องแล้วจะต้องอาบน้ำแน่นอน เขาจึงไม่อยากตามเข้าไปตอนนี้
หลังจากดื่มกันต่อสักพักใหญ่ร่างสูงจึงลุกจากเก้าอี้ ตั้งใจจะกลับเข้าห้องตัวเองก่อน แต่ก็ยืนนิ่งคิดอะไรบางอย่างก่อนจะก้าวไปหน้าห้องของหญิงสาวตัวเล็ก ยกมือขึ้นเคาะเบาๆ
“คะ”
ซินซินที่หลับไปแล้วสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียงมาเปิดประตูโดยไม่ได้ถามว่าใครเป็นคนมาเรียกเธอ เพราะถึงอย่างไรที่บ้านพักริมหาดหลังนี้ก็มีเพียงแค่พวกเธอเท่านั้น
ดวงตากลมโตมองใบหน้าหล่อเหลาของแขกที่มาเคาะห้องเธอยามวิกาลด้วยความสงสัย แต่จากกลิ่นแอลกอฮอล์ที่คละคลุ้งอยู่ ก็ไม่ได้ทำให้เธอแปลกใจนัก หญิงสาวคาดเดาว่าเขาคงเมาและมาเคาะห้องเธอเพราะคิดว่าตอนนี้กำลังอยู่ที่บ้านของเธอหรือเปล่า
ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไร เขาเดินตรงไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงสีขาวสะอาด แล้วดึงผ้ามาห่มจนถึงคอแล้วหลับตา
“…..” ซินซินมองคนตัวโตที่ทำมึนมานอนในห้องของเธอด้วยความขำ หญิงสาวเห็นอาการของเขาก็มั่นใจว่าเขาไม่ได้เมาขนาดนั้น
ใบหน้าหวานส่ายเบาๆกับความมึนของคนตัวสูง ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำแล้วกลับออกมาด้วยผ้าขนหนูผืนเล็กที่ชุบน้ำหมาดๆในมือ
“เช็ดหน้าหน่อยนะคะ” คล้ายกับการขออนุญาต แต่ไม่ได้รอให้เขาอนุญาต เมื่อผ้าขนหนูเปียกหมาดซับไปที่ใบหน้าหล่อเหลาเบาๆจนเกลี้ยงเกลา
หญิงสาวตัวเล็กเอาผ้าขนหนูไปตากไว้บนราวเล็กๆในห้องน้ำ ก่อนที่เธอจะกลับมานอน ดวงตากลมโตมองใบหน้าหล่อเหลาของศิลปินที่เธอชื่นชอบ เธอไม่เคยคิดฝันมาก่อนในชีวิตว่าคนที่เอื้อมไม่ถึงอย่างเขาจะมาอยู่ตรงหน้าเธอ ดวงตากลมโตหลับพริ้มลงโดยไม่ได้คุกคามหรือแตะต้องเขานอกจากเช็ดใบหน้าให้เขาเพียงเท่านั้น
หลังจากหญิงสาวหลับสนิท ดวงตาคมที่มีอาการมึนเพียงเล็กน้อยเท่านั้นก็ลืมตาขึ้นมา มองใบหน้าเรียวเล็กที่หลับสนิทอยู่ตรงหน้าเขา แม้แต่การที่เขาทำแบบนี้ซินซินก็ยังไม่ฉวยโอกาสเข้าหาเขาเลยด้วยซ้ำ รอยยิ้มพอใจปรากฏขึ้นที่มุมปากเพียงแวบหนึ่งก่อนจะหายไปพร้อมกับดวงตาคมที่หลับลง
เช้าวันต่อมา ซินซินชวนผึ้งออกไปตลาดแถวนั้นแต่เช้า เธอตั้งใจจะออกไปหาซื้อมื้อเช้ามาให้ทุกคนรองท้อง แต่ดูเหมือนว่าคนที่ไปกับเธอจะไม่ใช่ผึ้งเสียแล้ว เมื่ออยู่ๆร่างสูงก็เปิดประตูออกมาจากห้องด้วยเสื้อยืดกางเกงขาสั้น พร้อมด้วยหมวกและแว่นตา
“คุณไม่นอนต่อเหรอ”
“ไม่อะ ผมตื่นตั้งแต่คุณอาบน้ำละ คุณจะไปไหน”
“ไปตลาดแถวนี้ค่ะ หาซื้ออะไรมาให้พวกคุณรองท้อง”
“ผมไปด้วย”
“งั้นกูไม่ไปนะ เชิญมึงตามสบาย”
“เอ้า…..”
ผึ้งดันหลังซินซินเบาๆพร้อมกับหันมายิ้มให้เฉินซื่อซี เขาพอจะเดาออกว่าผึ้งเปิดโอกาสให้เขาอยู่กับซินซิน เขาจึงโค้งศีรษะเล็กน้อยเป็นการขอบคุณโดยที่ซินซินไม่ทันได้เห็น
“ไปเถอะคุณ”
ฝ่ามือใหญ่โอบไหล่หญิงสาวให้ออกจากบ้านไปพร้อมกันกับเขา ผึ้งมองตามด้วยรอยยิ้มก่อนจะหันหลังกลับเข้าห้องไป
“กินอะไรล่ะคุณ”
“ไปดูก่อนแล้วกันค่ะ ฉันก็ไม่รู้ว่ามีอะไรขายบ้าง”
“คุณนี่ชอบดูแลคนอื่นจังเลย”
“ไม่นะคะ ฉันแค่อยากดูแลพวกคุณให้ดีแค่นั้นเอง”
“ขอบคุณนะครับ”
“ยินดีค่ะ”
“ไปเถอะ”
การสนทนาจบลงพร้อมกับที่เท้าเล็กแตะไปที่คันเร่งเคลื่อนรถออกจากบ้านไปโดยมีคนข้างๆคอยชวนคุย
- Writer
