ตอนที่ 1 ความบังเอิญ
1884 Words
ณ สนามบิน
ชายหนุ่มคนหนึ่ง สูงราว 185 เซนติเมตร ใส่หมวกสีดำ ใส่แมสสีดำรวมทั้งแว่นตาปิดบังใบหน้าจนมิดชิด กำลังนั่งกดส่งข้อความอยู่ตรงที่นั่งใกล้กับประตูทางออก
‘ฉันอยู่ประเทศไทย ถ้ามีอะไรด่วนหรือจำเป็นค่อยติดต่อมา’
หลังจากเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกงก็หันไปคว้ากระเป๋าเดินทางใบใหญ่เดินออกจากประตูไป ไม่กี่นาทีก็ขึ้นรถแท็กซี่แล้วหายลับไป
“ขอเค้กมะพร้าว 2 ชิ้น กับคาปูชิโน่เย็น 2 แก้วค่ะ”
“ได้ค่ะ สักครู่นะคะ”
หญิงสาวส่งยิ้มก่อนจะจัดการชงกาแฟตามออเดอร์ กลิ่นหอมของกาแฟสดอบอวลไปทั่วทั้งร้าน เมื่อชงเสร็จหญิงสาวก็หันไปหยิบจานใบสวย 2 ใบมาใส่เค้กมะพร้าว ก่อนจะส่งให้ลูกค้าสาวที่ยืนรออยู่ พร้อมกับคิดเงิน
“เพลงอะไรเหรอคะ เสียงคนร้องเพราะจัง”
“นักร้องชื่อเฉินซื่อซีน่ะค่ะ ฉันก็ชอบเพราะเสียงเขาแหบแต่นุ่ม ฟังแล้วรู้สึกอบอุ่นดีค่ะ” รอยยิ้มหวานถูกส่งให้คู่สนทนาอย่างคนที่คุยกันถูกคอ
“เอาไว้ฉันแอดไลน์แล้วคุยกันนะคะ ฉันก็สายซีรี่ย์จีนค่ะ”
“ยินดีค่ะ”
หลังจากส่งยิ้มให้กัน ลูกค้าของเธอก็เดินออกไปนั่งที่โต๊ะในสวนด้านนอก หญิงสาวจึงนั่งลงและฟังเพลงต่อเงียบๆ
ซินซิน (ซิน = คำเรียกบุคคลที่รักหรือหวงแหน) หญิงสาวร่างเล็ก สูง 160 เซนติเมตร ใบหน้าได้รูปสวย ผมยาวถึงบั้นเอว ดวงตาเธอกลมโต ปากเล็กได้รูปบางเป็นกระจับ จมูกโด่งปลายเชิดบ่งบอกความดื้อรั้น ผิวเธอขาวจัดราวหยวกกล้วย
ร้านกาแฟแห่งนี้ตั้งอยู่ท่ามกลางสวนดอกไม้ จริงๆแล้วที่นี่เป็นเพียงที่ดินเปล่าเท่านั้น ตอนที่หญิงสาวเห็นที่นี่ครั้งแรกเธอก็ตัดสินใจขอซื้อทันที เธอเปลี่ยนให้ที่นี่กลายเป็นร้านกาแฟสดท่ามกลางสวนดอกไม้ มีทั้งห้องแอร์สำหรับลูกค้าที่ต้องการนั่งด้านในและสวนที่จัดอย่างสวยงามที่ซินซินเป็นคนออกแบบเองสำหรับลูกค้าที่ต้องการถ่ายรูปหรือนั่งท่ามกลางบรรยากาศสวยงาม
ด้านหลังหญิงสาวปลูกเป็นบ้านขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่เกินไป แต่ก็มีทุกอย่างครบครัน ทั้งห้องนอนที่มีห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ห้องครัวที่แบ่งสัดส่วนสำหรับทำขนมและของคาว ห้องหนังสือ หรือแม้แต่ห้องนอนเล็กที่เธอตกแต่งสำรองเอาไว้เผื่อยามมีใครมาหาเธอ
ด้านนอกของบ้านมีระเบียงโล่งขนาดใหญ่ มีชุดโซฟาเอาไว้อำนวยความสะดวกหากต้องการพักผ่อน หญิงสาวอาศัยอยู่ที่นี่คนเดียว เธอจึงจัดการออกแบบให้รั้วมีขนาดสูงที่ปกปิดมิดชิดมองไม่เห็นด้านในล้อมรอบพื้นที่ไว้ทั้งหมด มีเพียงรั้วระตูเหล็กกั้นระหว่างตัวบ้านกับส่วนพื้นที่ของร้านกาแฟ
รวมทั้งรั้วที่กั้นพื้นที่ของบริเวณร้าน หญิงสาวใช้เป็นรั้วต้นไม้เพื่อให้ดูสวยงามและเป็นสัดเป็นส่วน เธอออกแบบทุกอย่างด้วยตัวเธอเองตามที่เธอชอบและต้องการ
หลังจากเห็นว่าเย็นมากแล้ว หญิงสาวจึงลุกขึ้นเก็บข้าวของให้เข้าที่เตรียมตัวปิดร้าน แต่เพียงไม่กี่นาทีก่อนที่หญิงสาวจะล็อกประตูกระจก ได้มีรถแท็กซี่ขับเข้ามาจอดบริเวณที่จอดรถของร้านก่อนจะมีชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งเปิดประตูเข้ามาภายในร้านพร้อมกระเป๋าเดินทางด้วยอาการเร่งรีบ เขาหันกลับไปมองตรงทางเข้า หญิงสาวมองตามสายตาเขาอย่างสงสัยก็เห็นว่ามีรถอีกคันขับตามเข้ามา
“ขอโทษนะครับ ผมขอความช่วยเหลือคุณหน่อยได้ไหม ตอนนี้ผมต้องการที่แอบจากคนในรถคันนั้นครับ” เสียงแหบทุ้มแต่แฝงด้วยความนุ่มคุ้นหูอย่างบอกไม่ถูก กล่าวกับซินซินเป็นภาษาอังกฤษด้วยความเร่งรีบ
“คะ?”
หญิงสาวอยู่ในอาการมึนงง เธอไม่แน่ใจนักว่าควรช่วยเหลือคนแปลกหน้าหรือไม่ แต่เสียงของเขามันฟังคุ้นหูเธอราวกับเธอได้ยินที่ไหนมาก่อน
ชายหนุ่มมองซ้ายมองขวาเห็นไม่มีคนอื่นอยู่นอกจากหญิงสาวตัวเล็กเขาจึงถอดแมสกับแว่นตาออก เปิดเผยให้เห็นใบหน้าของเขาภายใต้หมวกแบรนด์เนมที่เขาใส่
“ผมชื่อเฉินซื่อซี”
ซินซินมองใบหน้าชายหนุ่มก่อนจะสะดุ้งสุดตัว เมื่อเธอเห็นใบหน้าเขาเต็มตา เธอยกมือปิดปากสีหน้าตกใจ มิน่าเธอถึงคุ้นเสียงเขา
“เอ่อ คุณเข้าไปหลบในบ้านฉันก่อนก็ได้นะคะ เผื่อพวกเขาต้องการเข้ามาค้นหาคุณด้านในร้าน” หญิงสาวรวบรวมสติ บอกเขาด้วยสีหน้ามึนงง ผายมือเล็กของเธอไปด้านหลังร้านที่มีประตูเล็กให้เปิดเข้าไปภายในบริเวณส่วนของบ้าน
ชายหนุ่มชั่งใจอยู่เพียงเสี้ยวนาทีก่อนจะพยักหน้ารับ หญิงสาวจึงหยิบกุญแจบ้านแล้วเลือกดอกที่ใช้เปิดประตูเล็กขึ้นมาส่งให้เขา
“คุณเปิดเข้าไปก่อนเถอะค่ะ เสร็จแล้วล็อกได้เลยนะคะ เดี๋ยวฉันรับหน้าเอง ให้รถแท็กซี่ออกไปก่อนไหมคะ ตอนคุณกลับออกไปเดี๋ยวฉันออกไปส่งคุณเอง”
“ได้ครับ ขอบคุณนะครับ”
“คุณออกทางประตูข้างหลังนี้ได้เลยนะคะ”
ซินซินชี้ให้ชายหนุ่มเดินออกไปทางประตูหลังร้านจะได้ไม่ต้องเผชิญหน้ากับคนที่ตามเขามา ที่กำลังลงจากรถและจะเข้ามาทางประตูหน้าร้าน
ร่างสูงโค้งขอบคุณหญิงสาวก่อนจะรีบเปิดประตูออกไปตามที่หญิงสาวบอก ซินซินมองจนร่างสูงหายลับไปเธอจึงล็อกประตูด้านหลังร้านก่อนจะหยิบเอาแก้วชาดอกไม้ที่เธอเพิ่งจะชงตั้งใจว่าจะดื่ม เปิดประตูออกไปเพื่อไปจ่ายเงินแท็กซี่แล้วบอกให้เขากลับออกไปได้เลย
“ขอโทษนะคะ คุณเห็นคนที่มากับแท็กซี่ไหมคะ”
“ไม่มีใครมานะคะ”
“แล้วแท็กซี่เข้ามาจอดทำไมคะ”
“อ๋อ พี่เขาสั่งน้ำเอาไว้ค่ะ นี่ไงคะ ฉันกำลังเอาออกมาให้พี่เขา”
“ฉันขอเข้าไปดูในร้านได้ไหมคะ”
“เชิญค่ะ”
ซินซินยิ้มจางๆก่อนจะเปิดประตูรถแท็กซี่ ส่งแก้วเครื่องดื่มให้คนขับพร้อมทั้งบอกว่าชายหนุ่มขอลงตรงนี้เลย พร้อมทั้งจ่ายเงินให้เขาก่อนจะลงจากรถไป
ทางด้านหญิงสาวสองคนที่เปิดประตูเข้ามาในร้านก็ไม่เจอใคร หญิงสาวอีกคนจึงเดินออกมาดูตรงห้องน้ำด้านข้างของร้าน เมื่อไม่เจอใครจึงพากันกลับออกไป
ซินซินมองตามหลัง เธอแอบถอนหายใจโล่งอก หญิงสาวรีบปิดร้านล็อกกุญแจจนแน่นหนาก่อนจะหยิบกุญแจบ้านอีกชุดที่แขวนไว้รวมกับกุญแจร้านเปิดประตูเข้าบ้านไปโดยไม่ลืมล็อกเอาไว้ตามเดิม
เมื่อเข้ามาในบ้าน หญิงสาวก็เห็นว่าชายหนุ่มร่างสูงกำลังนั่งอยู่ที่โซฟาด้วยท่าทางไม่สบายใจ เมื่อเขาหันมาเห็นเธอก็รีบลุกขึ้นยืนเพื่อรอให้เธอเดินเข้าไป
“ขอโทษนะครับที่ทำให้คุณลำบากไปด้วย”
“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ได้ลำบากอะไร”
“ตามสบายนะคะ คุณจะพักก่อนก็ได้ ถ้าจะกลับออกไปก็บอกฉัน เดี๋ยวฉันออกไปส่งคุณเอง” ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ ทั้งคู่ไม่รู้จะพูดคุยอะไรกัน หญิงสาวจึงเดินไปเปิดประตูบ้านแล้วหันมาบอกเขาด้วยรอยยิ้มน้อยๆก่อนจะเดินหายเข้าบ้านไป
ชายหนุ่มมองตามหญิงสาวไปอย่างแปลกใจที่เธอไม่มีอาการตื่นเต้นอะไรเลย เขามั่นใจว่าเธอต้องรู้จักเขา ดูจากอาการที่เธอตกใจ
ร่างสูงหย่อนกายนั่งลงที่โซฟา มองไปรอบบริเวณด้วยสายตาพอใจ ที่นี่ร่มรื่นน่าอยู่ เหมาะสำหรับการพักผ่อน พักสายตา พักใจ ชายหนุ่มเหม่อมองออกไปด้วยความคิดอะไรบางอย่างที่ผุดขึ้นมา
“น้ำส้มค่ะ”
ซินซินเดินกลับออกมาพร้อมกับน้ำส้มคั้นสดเต็มเหยือก พร้อมกับแก้วน้ำ 2 ใบ มือเล็กยกเหยือกเทน้ำส้มใส่แก้วทั้ง 2 ใบก่อนจะเดินหายเข้าไปข้างในอีกครั้ง และเดินกลับมาพร้อมกับเค้กน่าตาน่ากินในจานใบเล็ก
“คุณมาที่นี่ได้ยังไงคะ แล้วถูกตามได้ยังไง”
“ผมแวะซื้อเครื่องดื่มไม่ไกลจากที่นี่มาก แล้วพอดีเจอพวกเขา พวกเขาคงจำผมได้ก็เลยตามผม ผมไม่คิดว่าจะมีคนรู้จักผมนะ”
“คุณดังน้อยเสียเมื่อไหร่ล่ะคะ” หญิงสาวหน้าเหวอกับคำตอบของเขา ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงประชดเล็กน้อย
เสียงหัวเราะดังขึ้นเมื่อเห็นอาการของหญิงสาว มือใหญ่หยิบแก้วน้ำส้มขึ้นดื่ม สีหน้าพอใจไม่น้อย
“นั่นแหละ ผมเลยขึ้นรถแล้วให้เขาขับหนีมา ก็มาเจอที่นี่ ผมเห็นว่าไม่มีคนก็เลยให้เขาเข้ามา”
“อ่อ ค่ะ งั้นตามสบายนะคะ ถ้าคุณจะกลับออกไปก็บอกฉันได้เลย ฉันขอตัวไปทำกับข้าวก่อนนะ”
“เอ่อ…..”
“คะ”
หญิงสาวชะงักไปเมื่อเขาทำท่าทางเหมือนจะพูดอะไรออกมา คิ้วเรียวสวยได้รูปขมวดเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงตามเดิม ชายหนุ่มจึงตัดสินใจพูดออกมา
“ผมขอพักที่นี่ได้ไหม”
“ห๊ะ” เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด หญิงสาวก็มีอาการตกใจ
“ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นอะไรนะครับ ผมเห็นที่นี่น่าอยู่เลยลองถามดู”
“เอ่อ มันก็ได้แหละค่ะ แต่จะไม่เป็นอะไรแน่เหรอ”
“ไม่ครับ ผมมาพักผ่อน อยู่ในช่วงเวลาพัก เป็นเวลาส่วนตัวของผม” รอยยิ้มหวานถูกส่งมาให้หญิงสาวตัวเล็ก เขามองออกว่าเธอรู้จักเขา แต่เธอไม่มีอาการตื่นเต้นหรือคุกคามความเป็นส่วนตัวของเขาแม้แต่น้อย เขาจึงรู้สึกถูกชะตากับเธอ
“เอ่อ งั้นเชิญค่ะ”
หญิงสาวยังอยู่ในอาการมึนงง เธอลุกขึ้นเดินนำเขาเข้าไปด้านในบ้าน ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินตามเธอพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง
“คุณพักที่ห้องนี้ก็ได้ค่ะ ห้องน้ำจะอยู่ด้านหลัง แต่ถ้าคุณไม่สะดวกจะไปพักอยู่ห้องฉันก็ได้นะคะ เดี๋ยวฉันมาพักห้องนี้ก็ได้ ห้องของฉันจะมีห้องน้ำห้องแต่งตัวอยู่ข้างในน่ะค่ะ เผื่อคุณต้องการความเป็นส่วนตัว” หญิงสาวเดินนำเขามาที่ห้องนอนเล็กอีกห้องที่เธอสำรองเอาไว้ ห้องนี้ติดแอร์และมีเฟอร์นิเจอร์ครบ เพียงแต่ไม่มีห้องน้ำส่วนตัว ต้องออกไปใช้ห้องน้ำด้านนอกที่อยู่ใกล้ๆกับห้องครัว
“ไม่เป็นไรครับ ผมใช้ห้องนี้ได้ครับ” รอยยิ้มเอ็นดูถูกส่งให้หญิงสาว เธอพยักหน้ารับก่อนจะเดินเข้าไปในครัว ปล่อยให้เขาใช้เวลาส่วนตัวโดยไม่ได้รบกวนเขาอีก
- Writer
