ภูริภัทรยืนมองร่างบางที่นอนหลับสนิทบนเตียงกว้างด้วยรอยยิ้ม เตียงนอนยุบตัวไปตามน้ำหนักตัวของเขาที่ทอดกายลงนอน ลำแขนหนาโอบกอดเอวบางไว้หลวมๆ
พิชชาพรรู้สึกตัวตั้งแต่เขาเดินออกมาจากห้องน้ำ แต่เธอแกล้งทำเป็นหลับแม้ในใจจะเต้นเร็วกว่าปกติก็ตาม เธอขยับตัวเล็กน้อย เหมือนภูริภัทรจะรู้ว่าเธอกลัว เขารั้งร่างบางเข้าหาแผงอกหนา พูดเบาๆ ให้เธอผ่อนคลายอาการเกร็งที่เป็นอยู่
“ไม่ต้องกลัวนะครับทราย...ผมขอกอดคุณหน่อยนะครับ ผมสัญญาเรื่องระหว่างเราจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นมากกว่านี้ ผมรักทรายนะครับ” พิชชาพรยิ้มอยู่ท่ามกลางความมืดที่โรยตัวอยู่ภายในห้อง เธอเชื่อในคำสัญญานั้น ร่างบางหมุนตัวมาหาเขา โอบเอวหนาด้วยลำแขนเรียว
“ทรายเชื่อใจคุณ...ทรายรักคุณภูค่ะ” สองร่างอิงแอบอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน หลับใหลอย่างเป็นสุข
คอนโดของคาลิเอโปเต็มไปด้วยความร้อน แม้ว่าอุณหภูมิภายในห้องจะเย็นฉ่ำมากแค่ไหน ใบหน้าคมเข้มชื้นไปด้วยเหงื่อท
