ร้ายก็รัก Episode 05
1328 Words
Episode 05
หลายวันต่อมา
Talk วาเรนติโน่
“เมื่อไหร่จะดิ้นก็ไม่รู้...ป๊ะป๋ารอคุยกับหนูอยู่นะ” เสียงสองของซานติโน่นี่มันช่างน่ารังเกียจจนผมอยากจะอาเจียนออกมาเลยจริงๆ
“โอย...สนใจกูหน่อย!” ผมหันไปมองค้อนใส่ซานติโน่เพื่อนของผม อุตส่าห์มาเยี่ยมมันแท้ๆ แต่กลับมาโชว์หวานใส่ผมเนี่ย! “ฉันมาเยี่ยมนะเว้ย!”
“ขอโทษแทนคุณซานด้วยนะคะ...ก็ตั้งแต่รู้ว่าหนูท้องเขาก็เห่อลูกตลอดเวลาเลย ไม่เป็นอันจะทำอะไรเลยล่ะค่ะ แฮะๆ” ตาหวานกล่าวตอบพร้อมลูบหัวสามีของตัวเอง
ใช่ครับ...ไอ้ซานไม่มันหนุนตักของเธออยู่
“แกไม่มีลูก...แกไม่เข้าใจหรอกน่ะ!”
“แกช่วยลุกขึ้นมาแล้วฟังเรื่องที่ฉันจะปรึกษาก่อนจะได้ไหมวะ!”
“คุณซานลุกเถอะนะคะคุณวาเรนติโน่โกรธแล้ว” ตาหวานโน้มตัวลงกระซิบกับสามีของตัวเอง ก่อนที่สุดท้ายไอ้ซานมันจะยอมลุกมาคุยกับผมแต่โดยดี
กว่าจะลุกนะไอ้ห่า!
“ฉันอยากรู้เรื่องของมาดามโดโรทีให้มากกว่านี้”
“เอางั้นเหรอ?”
“อือ...” ผมตอบพร้อมเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
“ช่วงนี้ฉันได้ยินมาว่าบริษัทของมาดามกำลังเข้าขั้นวิกฤต อาจจะถูกปิดตัวลงไปในบางแห่ง...หรือไม่ก็อาจจะต้องปิดตัวไปทั้งหมด” ซานติโน่กล่าวตอบ
“แล้วยังไงต่อ?”
“ฉันกับมาดามเราไม่เคยรู้จักอะไรกันมาก่อน แต่มาดามเข้าหาฉันและเสนอขายหุ้นและบริษัทของตัวเองให้กับฉัน จากกระแสข่าวที่ได้มามันทำให้ฉันมั่นใจว่ามาดามกำลังจะล้มละลายจริงๆ ฉันสงสารก็เลยซื้อไว้”
“แล้วเรื่องลูกสาวของมาดามล่ะ...แกไม่ได้สนใจเธอด้วยใช่ไหม?” ร่างสูงกำหมัดแน่นเพราะลุ้นในคำตอบของเพื่อนตัวเอง
คนแบบมัน...เมื่อคิดอยากจะได้อะไรแล้วไม่มีคำว่าไม่ได้
“ถ้าเป็นฉันในเมื่อก่อน ก็คงจะจับลูกสาวเขามาบำเรอแล้วก็ช่วยเหลือบริษัทไปเป็นค่าตอบแทน แต่ถ้าเป็นฉันในตอนนี้คงไม่ล่ะ...” ซานติโน่ว่าพลางลูบท้องภรรยาของตัวเองเบาๆ “เพราะฉันมีสิ่งสำคัญที่ต้องดูแลแล้ว จะให้มาบำเรอ คบๆ เลิกๆ แบบเด็กๆ มันไม่ได้แล้ว”
“อืม...ฉันเข้าใจแล้ว ขอบใจแกมาก” เมื่อรู้คำตอบผมก็รู้สึกโล่งใจไม่น้อย เพราะสำหรับผม...เธอคือผู้หญิงที่สวยมาก และผมก็คิดว่าเธอสวยกว่าตาหวานอีกด้วย
ผมก็เลย...แอบไม่พอใจถ้าไอ้ซานจะเอาเธอไปเป็นภรรยาอีกคน
ผมก็ไม่รู้อะไรแต่...ผมอาจจะหวงเธอก็ได้มั้ง
เมื่อธุระของผมหมดลง ผมก็เดินออกมาทันทีโดยไม่สนใจสิ่งใด แต่ก่อนที่ผมจะเดินออกมาพ้นประตูบ้าน ซานติโน่ก็ตะโกนตอบกลับผมมาว่า...
“ฉันค้นพบ...สิ่งที่สำคัญในชีวิตของฉันแล้ว แล้วแกล่ะ...ค้นพบสิ่งสำคัญในชีวิตของแกหรือยัง”
“....”
“อย่าทำให้ฉันผิดหวัง...ไอ้เพื่อนรัก” ผมพยักหน้าก่อนที่จะยกนิ้วชูขึ้นว่าโอเคตอบกลับ ก่อนที่ผมจะเดินออกมา
สิ่งสำคัญ...ในชีวิตผมงั้นเหรอ?
นี่คงจะเป็นเป้าหมายใหม่ในชีวิต
ที่ผมจะต้องหาคำตอบให้ได้ว่ามันคือสิ่งไหน
✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️
งานเดินแบบของมาดามโดโรที
“ทำไมแกจะต้องลากฉันมาด้วยวะ!” ผมมองค้อนใส่ซานติโน่อย่างไม่พอใจ เมื่อมันลากผมมาจากงานเดินแบบบ้านี่ เหอะ! มันไม่ใช่ทางของผมเลยสักนิดเดียว
หรือ...ไม่แน่นะ ผมอาจจะคิดเปลี่ยนใจดับไฟงานทั้งงานแล้วฉุดผู้หญิงทุกคนงานไปขายให้กับประเทศแถบนี้!
ฮ่าฮ่าฮ่า!!!
...ผมล้อเล่น
“แกก็รู้ว่ายัยบ๊องกำลังท้องอยู่ ฉันไม่อยากให้ภรรยาของฉันออกมาเพ่นพ่านข้างนอกบ่อยๆ กลัวว่าจะกระทบต่อลูกในท้อง”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการที่แกลากฉันมางานนี้ด้วย!” ร่างสูงยกแขนขึ้นกอดอกด้วยความไม่พอใจ งานเดินแบบพวกนี้มันไม่ใช่สไตล์ของผมเลยสักนิด
“เอาหน่า...มาเป็นเพื่อนฉันหน่อยเถอะ มาตินก็เอาแต่เมาแอ๋อยู่บ้าน ส่วนเลอัลโด้งานนี้หญิงเยอะอันนาคงจะไม่ยอมให้มา มาเป็นเพื่อนฉันแค่นี้มันจะตายหรือยังไง!”
“ถ้าแกให้ฉันไปเป็นเพื่อนแกในการนัดคุยธุรกิจฉันจะไม่ว่าอะไรเลย นี่ลากฉันมางานเดินแบบ...เหอะ! ฉันมาแล้วจะได้อะไร? ได้คอนเซ็ปชุดฤดูหนาวให้กับบอดี้การ์ดเหรอ ตลก!”
“ก็ฉันเป็นสปอนเซอร์...เอาหน่า! ถ้าแกไม่อยากดูก็ไปเดินเล่นหาอะไรในงานกินก่อนก็ได้ เสร็จตรงนี้แล้วฉันก็จะกลับทันที”
“เออๆ งั้นฉันจะไปหาอะไรทาน...ตอนนี้คันปากอยากดื่มไวน์ ขอตัว!” ผมตวาดใส่มันเบาๆ ก่อนที่จะลุกออกมาหาไวน์ดื่ม
อึก! อึก! อึก!
ร่างสูงกระดกไวน์ลงคออย่างหักโหม ช่วงนี้ผมกระหายไวน์มากเป็นพิเศษตั้งแต่ที่ได้เห็นเธอดื่ม แต่เรื่องนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าผมหิวไวน์หรือหิวเธอ...
“ไวน์อร่อยถูกใจไหมคะ?”
พรวด!
ผมถึงกับต้องสำลักไวน์ออกมา เมื่อได้เห็นหน้าคนที่ถาม จะใครซะอีกล่ะ!
ก็เธอคนนั้นไง!
“สบายดีไหมคะคุณวาเรนติโน่” ร่างบางยิ้มตาพริ้มพร้อมยื่นมือมาจ่อตรงหน้าของผมเพื่อเป็นการทักทาย “ไม่คิดเลยว่าจะเจอคุณที่งานนี้”
“เธอ...” ต้องกล่าวคำทักทายแบบนิ่งๆ แต่สุขุม “แล้วทำไมฉันจะมาไม่ได้ ฉันไม่ได้ฝากขาไว้กับเธอสักหน่อย”
ไอ้ห่า...นิ่งๆ และสุขุม แล้วก็กวนส้นตีนด้วย!
“555 คุณนี่ตลกดีจัง”
“อ...อือ” ผมไหวไหล่ด้วยความเหว๋อๆ ก่อนที่จะยื่นมือไปจับมือบางของเธอเป็นการทักทายกลับด้วยเช่นกัน
“คุณก็สนใจเรื่องแฟชั่น นางแบบอะไรพวกนี้ด้วยเหรอคะ?” ...สนใจเธอต่างหาก
“ซานติโน่มันลากฉันให้มาเป็นเพื่อนน่ะ ใจจริงไม่อยากจะมาเลยสักนิดเดียว แฟชั่นสไตล์พวกนี้มันไม่เข้ากันฉัน อย่างฉันมันต้อง...รากเลือดอะไรพวกนี้น่ะ”
“เอ่อ...” ร่างบางสตั้นพร้อมแสดงหน้าเหว๋อๆ ออกมา หน้าเหว๋อของเธอนี่ก็...แอบน่ารักอยู่เหมือนกันนะ
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นอะ หน้าเหี้ยมาก” และประโยคนั้นนอกจากจะทำให้ร่างบางที่ได้ฟังสตั้นหนักกว่าเดิมแล้ว คนพูดก็สตั้นไม่ต่างกัน
ปากดีฉิบหายเลยกู...มึงนี่ก็ปากดีได้ใครเนี่ย!
“โอะ...ปากร้ายเหมือนกันนะคะเนี่ย 555”
“ท...โทษที! ฉัน...ชินกับการด่าทอลูกน้องมากกว่ามาพูดจาไพเราะกับพวกผู้หญิงน่ะ” ผมหยิบขวดไวน์มาอีกครั้งพร้อมกระดกมันเข้าปาก แก้อาการปากหมา
มันจะเรียกว่า...ผมเขินเหรอ!?
ไม่น่าจะใช่หรอกมั้ง...คนอย่างผมไม่เคยเขินใคร!
“ถ้าผู้หญิงปากดี...ก็จะโดนจูบแล้วถ้าผู้ชายปากดีนี่ต้องโดนอะไรเหรอคะ?”
“ก็โดนผู้หญิงจูบคืนไง”
“อ...เอ่อ” ร่างบางหลบตาต่ำพร้อมกับหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาดื่ม ใบหน้าสะสวยแดงแปร๊ดอย่างเห็นได้ชัด “ไวน์ขาว...อร่อยดีนะคะ!”
“อ...อืม” ผมกวาดสายตาไปเรื่อยรอบๆ งาน หลบตาเธอด้วยเช่นกัน
ต่างคนต่างหลบตา
แต่ก็ไม่มีใครหยุดแดก
เรื่องกินที่หนึ่งแหละ
- Writer
