ยัยบ๊องของมาเฟีย Episode 08
1435 Words
Episode 08
หลายวันต่อมา
เพี๊ยะ!!!
“โอ๊ย!” ใบหน้าสะสวยของหญิงสาวหันไปตามแรงตบ ก่อนที่เธอจะล้มตัวทรุดลงไปกองที่พื้น “ก็ฉันบอกไปแล้วไงคะว่าฉันไม่พบใครจริงๆ”
“เธออย่ามาโกหกฉันนะ...น้องสาวของเธอเป็นคนมาถามลูกชายของฉันด้วยตัวเอง ทำไมเธอถึงไม่เห็น!” ผู้เป็นพ่อของเวกัสกล่าวพร้อมชี้หน้าด่าทานตะวัน หรือตะวันพี่สาวของตาหวาน! “เธออยากได้ความสบายคืนไม่ใช่เหรอ! ทำไมถึงไม่พูดความจริง!”
“ฉันพูดจริงๆ บางที...ซานติโน่อาจจะอยู่กับตาหวานจริงๆ แต่อาจจะไม่ใช่ที่บ้านของฉันก็ได้ คุณก็รู้ว่านานๆ ทีฉันจะกลับบ้าน กว่าฉันจะกลับไปซานติโน่ก็คงไปอยู่ที่อื่นแล้ว”
“บัดซบเอ๊ย!” พ่อของเวกัสกล่าว “เธอแน่ใจแล้วใช่ไหมว่าไม่เจอใครจริงๆ!”
“ฉันแน่ใจ ฉันไม่เจอใครเลย แต่อาการของน้องสาวฉันก็ดูมีพิรุธ บางทีในตอนที่ฉันกลับไปซานติโน่อาจจะไม่อยู่ที่บ้านของฉันแล้ว หรือไม่ตาหวานก็อาจจะพาซานติโน่ไปอยู่ที่อื่น ที่ไม่ใช่บ้านของฉันก็ได้”
“น้องสาวเธอนี่มันแส่หาเรื่องจริงๆ เลยนะ!” เวกัสกล่าวต่อทานตะวัน หลังจากที่เขานั้นเงียบฟังอยู่นาน “ถ้าน้องเธอไม่เข้ามาแส่ ซานติโน่มันก็คงจะตายห่าไปนานแล้ว!”
“อย่ายุ่งกับน้องสาวฉันนะ...ตาหวานไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ด้วย ถ้าจะทำร้ายกันก็ทำที่ฉัน แต่อย่ามายุ่งกับน้องสาวของฉัน!” ทานตะวันรีบกล่าวปกป้องน้องสาวของตัวเองทันที
“หน้าที่ของเธอในวันนี้หมดแล้ว กลับไปซะ...แล้วถ้ามีความคืบหน้าอะไรเกี่ยวกับซานติโน่อีกให้รีบโทรบอกฉันทันที...ถ้าเธอให้ความร่วมมือ ฉันจะดูแลเธออย่างดีเหมือนเมื่อก่อน และเธอจะไม่ต้องไปบำเรอหาแขกในซ่องนั่นอีก เข้าใจไหม!”
“ข...เข้าใจค่ะ” ทานตะวันพยักหน้าเข้าใจก่อนที่จะเดินออกมาจากห้องประชุมของสามมาเฟีย เมื่อทานตะวันออกไปพ้นห้อง วาเรนติโน่ที่เงียบฟังอยู่นานก็พูดขึ้นว่า
“สั่งคนให้ตามติดยัยนั่นไปซะ...ฉันเชื่อว่าซานติโน่ยังอยู่กับน้องสาวของมัน” วาเรนติโน่กล่าว เขาต่างจากซานติโน่มากนัก เพราะเขา...
พูดและฟังภาษาไทยได้อย่างชัดเจน!
✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️
“คอยใจเธอมากนะที่ตลอดหลายวันที่ผ่านมาเธอเจียดเวลาเรียนของเธอมาดูแลฉัน” ร่างสูงกล่าวพร้อมกับยืนมองตัวเองในกระจก ตอนนี้บาดแผลของเขาหายดีเป็นที่เรียบร้อยแต่ก็จะมีในบางจุดที่ทิ้งรอยแผลเป็นฝังใจเขาไว้!
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูเต็มใจจะช่วย แต่ถ้าคุณได้กลับอิตาลี คุณต้องไปบอกเพื่อนๆ ของคุณให้มาเที่ยวที่นี่กันเยอะๆ นะคะ เพราะว่าผู้หญิงไทยสวยมากโดยเฉพาะหนู”
“ฉันจะบอกเพื่อนฉัน...ว่าผู้หญิงไทยที่ว่าสวยน่ะ หนึ่งในนั้นคือไม่ใช่ยัยบ๊องอย่างเธอ” ร่างสูงว่าพลางหยิบผลไม้ขึ้นมากิน “ฉันอยากออกไปสูดอากาศข้างนอกบ้าง เธอพอจะเป็นไกด์ให้ฉันได้ไหม?”
“ได้นะคะแต่ไหนว่าวาเรนติโน่กำลังตามล่าคุณไง ออกไปเพ่นพ่านแบบนี้ไม่กลัวว่าเขาจะตามหาตัวคุณเจอเหรอคะ?”
“ฉันคิดว่ามันคงจะกลับประเทศไปแล้วล่ะ หลายวันมานี้ช่วงที่เธอไปเรียนที่บ้านก็ไม่มีใครแวะเวียนมาเลย ไม่พบพิรุธอะไริฉันคิดว่า...น่าจะปลอดภัยแล้วล่ะ”
“งั้น~ คุณอยากไปที่ไหนล่ะคะ?”
“ที่ไหนก็ได้ที่มันจะทำให้ฉันไม่ต้องกินอาหารสำเร็จรูปทุกวันแบบนี้น่ะ”
“งั้น...ตอนเย็นๆ ไปตลาดกันไหมคะ? ที่ตลาดที่ของขายเยอะเลยนะ”
“ตลาด? ถึงจะไม่ค่อยคุ้นแต่ก็น่าสนใจอยู่เหมือนกันนะ เอางั้นก็ได้ ไปตลาดก็ได้”
“โอเคค่ะ” ร่างบางพยักหน้าตอบก่อนที่จะเดินไปเปิดถ้วยมาม่า ควันที่ลอยขึ้นมาเตะจมูกนี่มันข่างหอมจริงๆ “วู้ว! หอมมาก! มาม่าเกาหลีของน้อง~”
“เธอนี่มัน...ยัยบ๊องจริงๆ เลย~” ร่างสูงส่ายหัวเล็กน้อย แต่ก็เดินมานั่งข้างเราและเปิดชามมาม่าของตัวเอง เขาไม่ได้รีรออะไร เมื่อเปิดออกก็รีบกินทันที
ไหนบอกเบื่ออาหารพวกนี้แล้วไง
เป็นงงนะคะเนี่ย!
เมื่อถึงเวลาพวกเราก็แต่งตัวเพื่อที่จะไปตลาดกัน แต่งตัวที่ว่าก็จากชุดอยู่บ้านที่มันไม่ค่อยเรียบร้อยต่อการออกไปข้างนอก ก็ใส่ให้มันเรียบร้อยและดูดีขึ้น
เราน่ะแค่เปลี่ยนจากกางเกงธรรมดามาเป็นกางเกงยีนขาสั้น แต่เขาเนี่ยสินะ...
แต่งเสียเต็มยศเลย
“นี่เราแค่จะไปตลาดกันนะคะ ไม่ใช่จะไปคุยเรื่องธุรกิจเรือดำน้ำน่ะ!” เราแซะเขาไปหนึ่งที ก็ดูเขาสิเล่นใส่สูทผูกเน็กไทยิ่งใหญ่ซะขนาดนั้น
แต่แค่ไปตลาดนะคะ มันไม่ได้ไหมอะ-.-
“อย่างน้อยมันก็ดีกว่าชุดของพ่อเธอก็แล้วกัน!”
“ก็หนูบอกแล้วไงคะว่าหนูไม่มีเงิน ถ้าหนูรวยป่านนี้หนูส่งคุณกลับอิตาลีไปนานแล้วล่ะค่ะ!”
“ไม่ต้องมาใส่ใจเรื่องของฉันหรอกน่ะ ไปกันได้แล้ว ฉันเริ่มหิวแล้ว” มือหนาคว้าแว่นกันแดดมาสวมก่อนที่จะเดินนำออกจากห้องไป
“กลับกัน...ผู้ชายอิตาลีเป็นแบบนี้เหมือนกันทุกคนไหมล่ะคะ? ตาหวานท้อแท้เหลือเกิน~” เราปาดเหงื่อเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินตามเขาไป
ตลาดแห่งหนึ่ง
“เธอช่วยสังเกตด้วยนะ เผื่อบางทีอาจจะมีคนแฝงตัวมา ใครที่ดูมีพิรุธและดูเป็นตันเด่นให้เธอรีบบอกฉันทันทีนะ” ร่างสูงโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูร่างบางเบาๆ แม้ว่าจะรู้สึกว่าปลอดภัย แต่เขาก็ยังคงไม่ไว้ใจสภาพแวดล้อมอยู่ดีแต่...
“คนที่ดูเด่นที่สุดก็คงจะมีแค่คุณเนี่ยแหละค่ะ!” เรากลอกตามองบนใส่ มองไปรอบๆ ก็มีแค่เขาเพียงคนเดียวเนี่ยแหละค่ะที่เด่นสุดในตลาดเลย ทั้งความสูงและการแต่งตัว
“ฉันหมายถึงคนอื่นๆ ไม่ใช่ฉัน!”
“ก็ไม่เห็นมีนะคะ ไหนๆ ก็มาแล้ว หาของกินกันดีกว่าค่ะ จะแยกกันไหม?”
“เอางั้นก็ได้ งั้น...เสร็จแล้วมาเจอกันที่ร้านขายเสื้อผ้านั่นก็แล้วกัน” เขาชี้ไปที่ร้านเสื้อผ้าผู้หญิงร้านหนึ่งก่อนที่จะเดินแยกตัวออกไป
เราก็เดินไปซื้อของกินของเรา แต่เราก็ไม่ได้ซื้ออะไรมากมายหรอกนะ อะไรที่ที่บ้านหมดก็ซื้อไปเก็บไว้เพิ่มเผื่อพี่ตะวันกลับมาบ้านจะได้มีของเอาไว้ทานด้วย
“เอาลูกชิ้นยี่สิบบาทค่ะ” ร่างบางเดินไปร้านลูกยิ่งพร้อมเอ่ยปากสั่ง ในระหว่างที่ยืนรอร่างสูงก็สะกิดเราเบาๆ
“....” สะกิด
“คะ?” เราหันไปหาพร้อมเอียงคอถาม ส่วนแม่ค้าร้านลูกขิ้นก็มองเรางงๆ เพราะไม่รู้เรื่องในภาษาที่เราคุย “มีอะไรหรือเปล่า?”
“ฉันขอยืมเงินเธอหน่อยสิ พอดี...เงินที่ฉันมีมันเป็นเงินยูโรน่ะ ลืมไปว่ายังไม่ได้แลกเป็นสกุลเงินไทย” ร่างบางหัวเราะคิกคักเบาๆ ก่อนที่จะยื่นแบงค์ร้อยให้เขาไป “นี่ค่ะ”
“ขอบใจ” เขาไหวไหล่ก่อนที่จะรับเงินและเดินจากไป เมื่อเขาเดินไปพ้น เราก็เพิ่งจะได้ลูกชิ้น เมื่อเราจ่ายตังก็ถูกแม่ค้าเจ้าของร้านแซวว่า...
“โชคดีจังเลยนะลูกได้แฟนเป็นฝรั่ง แถมยังน่ารักเก็บเงินไว้กับเมียอีก”
“อ...เอ่อ คือว่าหนูกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันน่ะค่ะ” ร่างบางตอบพร้อมยิ้มเจื่อนกลับไป
“ไม่ต้องอายหรอก สมัยสาวๆ ผัวป้าก็แบบนี้แหละ แต่ต่างกันแค่ผัวป้ามันเป็นคนไทย”
“555 ค่า~” เราขำแห้งก่อนที่จะเดินออกมา ไอ้ต้าวบ้าเอ๊ย
- Writer
