ยัยบ๊องของมาเฟีย Episode 03
909 Words
Episode 03
Talk ตาหวาน
เราดึงมือเขาเข้ามาในครัวพร้อมปอกผลไม้ให้เราทานมีมะม่วง แอปเปิล แล้วก็แตงโมค่ะ เมื่อผลไม้และขนมพร้อมพวกเราก็นั่งดูหนังกันใน Netflix ค่ะ
เรื่อง...365 DNI กรี๊ด! 555
“คนไทยแบบเธอชอบนั่งอ่านซับกันแบบนี้เหรอ?” เขาถามในขณะที่เรากำลังนั่งดูหนังกัน เรารู้เรื่องจากการอ่านซับส่วนเขารู้เรื่องจากการฟังเพราะมันคืิอภาษาของเขา
“ถ้าหนังมันสนุกต่อให้ไม่มีซับไทยหนูก็จะดูค่ะ”
“งั้นเหรอ....?” เขาไหวไหล่ก่อนที่จะหันไปมองหน้าจอโทรศัพท์ บ้านเราไม่ได้รวยถึงขั้นมีทีวีดีๆ ก็เลยดูจากหน้าจอเล็กๆ ของโทรศัพท์เอาน่ะ “เอ่อ....”
“อุ้ย~” เราหลบตาหนีเขาทันควันเมื่อหนังมันเล่นมาถึงฉากนั้น ฉากอย่างว่าที่เห็นนมกับก้นพระเอกอย่างชัดเจน! กรี๊ดดดด~
“เธออายุเท่าไหร่น่ะถึงมาดูหนังอะไรแบบนี้!” เขาตวาดใส่เล็กน้อยก่อนที่จะหยุดสต็อบหนังไว้ “แก่แดด!!!”
“เปล่าแก่แดดนะ...หนูยี่สิบแล้วค่ะ แต่ที่ยังอยู่มอปลายก็เพราะว่าฐานะทางบ้านช่วงหนึ่งแย่ก็เลยต้องดร็อปเรียนเอาไว้ค่ะ” เราตอบพร้อมหยิบผลไม้ใส่ปาก
“ฉันว่าหาเรื่องอื่นดูเถอะ!”
“อ...โอ โอเคค่ะ” ร่างบางพยักหน้าหงึกๆ ก่อนที่จะเลื่อนหาหนังเรื่องอื่นดู “ซีรี่ย์เกาหลีก็แล้วกันนะคะ!”
“อืม...” เขาครางตอบเล็กน้อย จากนั้นเราก็ไม่ได้พูดอะไรกันต่อ
จนเมื่อแบตโทรศัพท์ของเราใกล้หมด การดูหนังก็ต้องหยุดลง ร่างบางนำโทรศัพท์ไปชาร์จแบตก่อนที่จะหยิบการบ้านออกมาทำ ส่วนเขาก็นั่งมองเราทำการบ้านอยู่แบบนั้นไม่พูดจา
“มีอะไรหรือเปล่าคะ...?” ร่างบางเอียงคอถามเล็กน้อย เมื่อรู้สึกว่าถูกจ้องตาไม่กระพริบ
“เธอเห็นโทรศัพท์มือถือของฉันไหม? ฉันต้องการมันเพื่อจะติดต่อกับคนของฉัน”
“ไม่เห็นนะคะ...อ๊ะ! แต่ว่าเจอกระเป๋าตังของคุณอยู่นะ” เมื่อนึกขึ้นได้เราก็รีบขึ้นห้องไปเอากระเป๋าตังของเขามาคืนให้ทันที “นี่ค่ะกระเป๋าตังของคุณ”
“.....” เขาไม่พูดจาอะไรเพียงแต่รับไปพร้อมเช็คดูสิ่งของภายในนั้น ราวกับว่าไม่ไว้ใจที่เราเก็บไว้ให้เลยล่ะค่ะ
“หนูไม่ได้เอาไปหรอกค่ะ สกุลเงินในกระเป๋ากับสกุลเงินที่ประเทศของหนูใช้มันต่างกัน ต้องแลกเปลี่ยนสกุลเงินกันก่อนถึงจะเอามาใช้จ่ายในไทยได้”
“ฉันไม่ใช่เด็กอมมือที่จะไม่รู้เรื่องนั้น ยัยบ๊อง...” เขาเอ็ดเราเล็กน้อยก่อนที่จะเก็บกระเป๋าตังของตัวเองไป “ฉันก็แค่เช็คดูว่าพอจะมีอะไรติดต่อกับคนของฉันได้บ้าง”
“คุณจำเบอร์เขาไม่ได้เหรอคะ?”
“แล้วเธอคิดว่า...โทรศัพท์ของเธอมันสามารถติดต่อกับคนในอีกประเทศนึงได้ไหมล่ะ?”
“อืม...จริงด้วย ไม่รู้ว่าต้องสมัครอะไรก่อน ขอโทษค่ะหนูโง่ 555” มือบางยิ้มให้เขาเจื่อนๆ พร้อมเกาหัวตัวเองเล็กน้อย “แต่จะว่าไปหนูยังไม่รู้จักชื่อของคุณเลยนะคะ”
“มันไม่จำเป็นที่ฉันจะต้องบอก” เขาว่าพร้อมกรอกสายตาไปทางอื่น
“อะไรกันอะ! ทีหนู...หนูยังบอกชื่อหนูให้คุณรู้เลยนะคะ ทำตัวอย่างกับว่าเป็นมาเฟียที่ไม่สามารถบอกชื่อใครได้ง่ายๆ อย่างงั้นแหน่ะ! เป็นมาสซิโมในหนัง 365 เหรอคะ?”
“ซานติโน่ ดิเอโก้ เวราสนิกัส”
“อะเด๋~ อีกทีได้ไหมคะ?” ร่างบางคิ้วขมวดพร้อมเอ่ยถามเขาอีกครั้งหนึ่ง “เมื่อกี้หนูได้ยินไม่ถนัด"
“ฉันชื่อซานติโน่ ดิเอโก้ เวราสนิกัส”
“เอ่อ...ซานติโน่ เลโก้อะไรนะคะ?” ร่างบางถามน้ำพร้อมเกาหัวด้วยความมึนงง คนอะไรจะชื่อยาวขนาดนั้นคะเนี่ย! “อีกรอบได้ไหมคะ?”
“เรียกฉันว่าคุณซานก็พอ!” ร่างสูงตวาดใส่เราอีกครั้งพร้อมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ด้วยความหน่ายใจ “เห้อ~”
“โอเคค่ะคุณซานก็คุณซาน”
“ฉันเป็นชาวอิตาลีแท้ๆ ที่มาคุยเรื่องธุรกิจที่ประเทศไทยกับคนไทยกลุ่มหนึ่ง แต่ถูกเพื่อนที่ทำธุรกิจด้วยกัน มาด้วยกันหักหลัง พวกมัน...ฆ่าคนของฉันจนหมด ฉันเกือบตายด้วยกระสุนของพวกมันแต่ยังดีที่แค่เฉี่ยว”
“ก็ว่าแล้วว่าทำไมที่รอยที่แขนถึงดูแปลกๆ” ร่างบางกล่าวตอบพร้อมเงยหน้าขึ้นไปฟังร่างสูงพูดอธิบายต่อ
“โชคดีที่ฉันยังหนีรอดออกมาได้ แต่ฉันไม่เหลืออะไรเลยที่จะทำให้ฉันกลับอิตาลีได้ แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าพวกมันยังอยู่ที่ประเทศไทยอยู่ไหม เพราะถ้ามันเจอฉัน...นอกจากมันจะฆ่าฉันแล้ว มันอาจจะฆ่าเธอด้วย”
“น่ากลัวจังเลยค่ะ...นี่มันไม่ต่างจากในนิยายมาเฟียที่หนูเคยอ่านมาเลย พล็อตนี่อย่างกับนิยายในแอพพลิเคชันธ*****ยเลยนะคะเนี่ย!”
“อืม...”
“อืม...? หมายความว่ายังไงเหรอคะ?” ร่างบางเอ่ยถามเขาอีกครั้งเมื่อเขาอืม อืมที่เป็นคำตอบที่สื่อออกไปว่าใช่ ไม่ใช่อืมอำ
“ฉัน....เป็นมาเฟีย”
“what the fuck!!!”
- Writer
