“อึก..” เนยรีบเดินออกจากบ้านคิว เธอยืนหยุดอยู่หน้าบ้านของเขา ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่นเพื่อทนเก็บก้อนสะอื้นเอาไว้ มือเล็กกำหมัดแน่นอย่างข่มอารมณ์
ทำไมเธอต้องรู้สึกปวดหน่วงหัวใจตัวเองแบบนี้ด้วย.. ทำไม?
‘รักเขางั้นเหรอ..แกต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ เนย’ เนยพลางคิดในใจ ก่อนเสียงเรียกของลีดังขึ้น เธอจึงรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ แล้วหันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา รอยยิ้มหวานยกยิ้มขึ้นราวดั่งว่าเธอนั้นไม่ได้เป็นอะไร
“เนยเป็นอะไรหรือเปล่า?”
“เปล่า..เราไปกันเถอะ ยายคงทำกับข้าวเสร็จแล้ว”
หมับ!
“อ๊ะ..” เนยร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่ออยู่ ๆ ลีก็คว้าตัวเธอเข้าไปสวมกอด
“ลีรู้ว่าเนยไม่โอเค..” ลีเอ่ยออกด้วยน้ำเสียงอย่างอ่อนโยน
“เนยไม่ได้เป็นอะไร..” เนยถึงกับกลั้นสะอื้นยิ่งกว่าเดิม ถึงในใจจะมีคำถามอยู่มากมายก็เถอะว่าชายหนุ่มนั้นเหมือนกำลังล่วงรู้ความลับบางอย่างอยู่
“ลีอยู่ข้าง ๆ เนยนะ อ้อมกอดนี้มันเป็นของเนย..เน
