เด็กเลี้ยงของภูมินทร์

Ep.14 ริมหาด

Ep.14 ริมหาด

ช่วงเย็นวันต่อมา

ภูมิเดินทางมารับร่างบางจากมหาลัยก่อนเดินทางพาร่างบางไปที่ชลบุรีทันที นับดาวก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเขาบอกเรื่องนี้กับเธอตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้ว

ภมิกับับดาวเดินทางมาที่โรงแรมที่เขาต้องมาประชุม ชชายหนุ่มก็พาคนตัวเล็กมานั่งที่โซนรับแขกก่อนที่เจ้าตัวนั้นจะเดินทางไปคุยธุระกับเลขาคนสนิท อยู่นานพาสมควรก่อนที่เขานั้นจะเดินกลับมาที่เดิม

"เดี๋ยวผมต้องเข้าประชุม นับอยู่แถวนี้ไปก่อนนะ"ภมูี่เดินกลับมาหาร่างบางด้วยสีหน้าที่ดูเครียดกว่าที่เคยเป็นก็เอ่ยออกมาทำให้นับดาวอดกังวลไม่ได้

นับดาวไม่ตอบอะไรเพียงแต่พยักหนารับเท่านั้น ทำให้ภูมิยิ้มให้เธอก่อนจะเดินไปพร้อมกับเลขาของตัวเอง

นับดาวั่งเล่นโทรศัพท์อยู่นานพอสมควร จนเธอเริ่มรู้สึกเหมือว่าตัวเองนั้นนั่งรอมานานมาก จนเธอเลือกเดินออกไปจากโรงแรม

นับดาวพาร่างของตัวเองเดินมาจาถึงชายหาดที่ตอนนี้เริ่มค่ำแล้ว แต่เธอก็ยังเลือกที่จะเดินริมชายหาด

เท้าเรียวถูกถอดรองเท้าออกก่อนที่จะปล่อยให้มันได้สัมผัสกับเม็ดทรายที่ละเอียด การไ้กลับมายืนอยู่คนเดียวในครั้งนี้ของนับดาวทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกดึงกลับมาให้ได้คิดทบทวนเรื่องทั้งหมดอีกครั้ง

เสียงโทรศัพท์ได้ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบที่มีแต่เสียงของคลื่นทะเล

นับดาวหยิบมันขึ้นนมาดูเบอร์ที่แสดงอยู่หน้าจอโทรศัพท์ ก่อนที่เจ้าตัวนั้นจะถอนหายใจออกมาและเดินกลับไปนั่งที่ริมหาดทราย

เสียงของโทรศัพท์ยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่องอีกครั้ง ก่อนที่นับดาวจะตัดสินใจรับสายหลังจากที่โทรศัพท์เงียบไปแล้วดังขึ้นมาอีกครั้ง

"ยัยนับ ทำอะไรกว่าแกจะรับสายฉันได้"ปลายสายถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจเอาซะเลยที่ลูกสาวของเธอรับสายช้า

"ค่ะ"

"แกอยู่ไหนเนี่ย ทะเลหรอ"

"ใช่ แม่มีอะไรหรือเปล่า"

"ฉันจะถามแกว่าแกจะเรียนจบยัง แล้วที่แกบอกว่าแกติดโรคแกตรวจดีหรือยัง"เสียงที่ดุแต่ป่นไปด้วยความห่วงใยอย่างที่นับดาวไม่เคยได้รับมาก่อนนั้นทำให้เธออดที่จะรู้สึกอุ่นขึ้นมาในใจอย่างบอกไม่ถูก น้ำตที่ไหลอกมาอย่างไม่รู้ตัวทำให้นับดาวรีบปาดทิ้งอย่างรีบร้อน

"ยัยนับ"

"อ๋อ เดี๋ยวนับก้จบแล้ว แล้วเรื่องโรคนับตรวจแล้ว"

"กลับบ้านนะถ้าเรียนจบแล้ว กลับมาอยู่บ้านเรานะลูก"

"เดี๋ยวหนูบอกอีกครั้งนะคะ ว่าแต่แม่มีเงินใช่ไหม"

"มีอยู่เก็บไว้เถอะแกนะ งั้นแค่นี้แหละ"ปลายสายตัดไป น้ำตาที่คนตัวเล็กพยายามเก็บไว้ก็ไหลออกมอย่างไม่ขาดสาย

นับดาวไม่คิดที่จะเก็บความรู้สึกของตัวเองไว้อีกเธอรู้สึกเหมือนว่าตัวเองเหนื่อยอย่งบอกไม่ถูก ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอดูเหมือนจะมีความสุขจนเรียกไม่ถูก แต่ตอนนี้กลับปล่อยให้ตัวเองร้องไห้ออกมาแบบนี้

เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ที่ร่างบางยังร้องไห้อยู่ที่เดิมแบบนี้ จนมีใครบางคนนั่งลงข้างๆ เธอ นับดาวรีบเช็ดน้ำตาของตัวเองอย่างรีบร้อนจนเธอไม่ได้สังเกตว่าคนที่นั่งข้างๆ เธอนั้นเป็นใคร

"เป็นอะไรไปคะ"ร่างบางหนกับไปมองคนข้ากายก่อนที่เธอจะโพล่เข้ากอดคนที่อยู่ข้างกาย นับดาวปล่อยน้ำตาไหลออกมาอีกครั้งโดยที่ภูมินั้นเป็นคนที่ค่อยปลอบและอยู่กับเธอ จนเธอนั้นหยุดร้องไห้ได้แล้ว

"เป็นอะไรไปคะ"ภูมิถามออกมาเมื่อนับดาวเธอหยุดร้องไห้แล้วพร้อมทั้งเธอนั้นยังขยับตัวเองออกจากอ้อมกอดของภูมิเรียบร้อยแล้ว

"เปล่าค่ะ"

"เปล่าได้ไง ร้องไห้ขนาดนี้"นัดาวส่ายหน้าเพื่อที่จะปฏิเสธร่างหนาอีกครั้ง แทนการเอ่ยออกมา ร่างหนาก็เลือกที่จะไม่พูดอะไรต่อ เพียงแต่เงียบเพื่อให้ร่างบางได้พกผ่อนอย่างที่เจ้าตัวนั้นอยากที่จะพัก

"ว่าแต่หานับเจอได้ยังไงคะ"นับไม่เพียงแต่เอ่ยถามเจ้าตัวก็ยังหันไปมองใบหน้าของคนข้างกายเพื่อต้องการคำตอบ

"นับอยู่ไหนผมก็อยู่ตรงนั้นแหละ……ผมมีอะไรให้นับดูด้วย"ภูมิลุกขึ้นยืนก่อนที่จะยื่นมือให้ร่างบางได้จับเธอก็ไม่เกียงงอลที่จะทำตามที่ร่างหนาต้องการ นับดาวจับมือของภูมิก่อนที่เจ้าตัวจะลุกขึ้นยืน

ภูมิจุงมือของร่งบาง เดินไปตามหาดทรายจนเขาพาเธอมาหยุดที่ซุ้มริมหาด

ทันทีที่ชายหนุ่มหยุดเดิน ไฟก็ถูกติดขึ้น พร้อมทั้งดนตรีที่บรรเลิงออกมาอย่างพร้อมเพียง

นับดาวมองไปข้างหนาเธออย่างตกใจและประทบใจไม่น้อย ก่อนที่เะอจะก้มใบหน้าลงเมื่อมองังเด้กน้อยที่ถือกุหลาบสีขาวมายื่นให้กับตัวเธอ นับดาวรับจากเด็กคนนั้นก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งหายไป

"เข้าไปข้างในกัน"ภูมิโอบเอวบางเพื่อพาเธอเดินเข้าไปภายใน ก่อนที่เขานั้นจะมาหยุดยืนอยู่ที่ซุ้มด้านใน ภูมิคุกเข่าพร้อมส่งกล่องสีแดงมาตรงหน้าของหญิงสาว ก่อนที่เขาจะเปิดมันออกมา

"ผมรู้ว่ามันอาจจะเร็วไป และผมก็รู้ว่าคุณจะปฏิเสธเพราะคิดว่าตัวเองไม่เหมาะสมกับผม แต่ผมจะบอกว่าไม่มีเหมาะสมกับผมเท่าคุณแล้ว"

"แต่นับ"

"นับ จำพี่ชายข้างบ้านได้ไหม ที่นับชอบมาร้องไห้ด้วย จนวันที่เขาต้องเดินทางเข้ากรุงเทพเพราะพ่อมารับ"คำพูดองชายหนุ่มทำให้นับนิ่งงันเพราะไม่คิดว่าภมิจะเป็นเด็กผู้ชายที่ดูแลเธอคนนั้น

"แต่งงานกับพี่นะ…พี่รักนับที่ตัวนับไม่ใช้เพราะอย่างอื่น"นับที่ได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้ารับพร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา

ภูมิไม่รอช้าที่จะสวมแวนให้กับเธอก่อนจะลุกขึ้นยืนและดึงร่างบางเข้ามากอด

นับดาวโอบกอดร่างหนาตอบกลับเช่นกัน แต่เพียงไม่นานเธอก็ต้องปล่อยกอดเพราะแสงเรืองรองที่เด่นบนฟ้าอย่างหลากสีทำให้เธอเงยหน้ามองอย่างชอบใจ