ฝ่ามือบางยกขึ้นกุมหัวใจ เธอรู้สึกเสียใจอย่างบอกไม่ถูก มันเป็นการดีที่จะปล่อยให้เพื่อนของเธอมีความสุข ขณะเดียวกันที่เขาก็พยายามที่จะเข้าหาอีกฝ่าย เหมาะสมกันดีสำหรับเขาและเธอคนนั้น
“เป็นอะไร เจ็บนมหรือไง” ชายหนุ่มวางสายไปนานแล้ว เขาลอบมองเธอที่กดหน้าอกข้างซ้ายราวกับเจ็บปวดตรงนั้น ทว่าพอเอ่ยถามชายหนุ่มกลับถามด้วยถ้อยคำไม่น่าพิสมัย
“ปะ เปล่า” เธอลดมือลง ลินินกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะหันไปมองท้องถนนตรงหน้า “จะพาฉันไปไหนคะ”
“คอนโดฉัน”
“คะ?”
“หรือเธอมีที่พักอื่น...” พอเขาเอ่ยถามแบบนี้ลินินก็เงียบไป เธอไม่มีที่พักรวมถึงเงินติดกระเป๋า เงินเดือนแต่ละเดือนของทนายชั้นผู้น้อยอย่างเธอก็หมดไปกับค่าใช้จ่ายส่วนตัว เธอโตพอที่จะไม่ขอเงินจากที่บ้าน ซึ่งเป็นความคิดที่ผิด
“เอ่อ...ยังไม่มีแต่ว่าพอมีเงินเช่าโรงแรมค่ะ เดี๋ยวอาม่าก็ลืมเรื่องนี้ สักอาทิตย์หนึ่งฉันก็จะกลับบ้าน”
“งั้นก็อยู่คอนโดฉันไปก่อน”
“ค
