บทที่ 7 ผู้หญิงอย่างเธอ

2123 Words

ความรู้สึกร้อนวูบวาบทำให้ลินินเม้มริมฝีปากเข้าหากัน เธอจิกปลายเท้าลงบนที่นอนสีขาว พร้อมกับวางฝ่ามือลงที่บ่ากว้าง ใจดวงน้อยเต้นตึกตักอย่างแรง เธอควรจะห้ามปรามเขา แต่ไฉนเธอถึงแอ่นอกขึ้นหาเขาแทน อัทธ์ใช้ปลายลิ้นแตะลงเบา ๆ ที่ยอดปทุมถันสีชมพูระเรื่อ ขณะที่สายตาคมก็ได้ช้อนขึ้นมองใบหน้านวลของเธอไปด้วย “อื้ออ~” เสียงหวานใสครางออกมาเบา ๆ เมื่อเขาอ้าปากครอบงำปลายถันของเธอก่อนจะใช้ลิ้นดุดปลายถันของเธอจนเกิดเสียงดังฉ่ำแฉะ เขาสามารถหลอมละลายเธอให้เหลวดั่งขี้ผึ้งลนไฟ ชายหนุ่มมากประสบการณ์คนนี้ทำให้คนอ่อนประสบการณ์อย่างเธอไปไม่เป็น ฝ่ามือข้างหนึ่งของเขาค่อย ๆ เคล้นคลึงความนุ่มยุ่นอีกด้าน ส่วนมือหนาอีกข้างกำลังลูบที่ต้นขาด้านในของเธอ ลินินยกสะโพกขึ้นหาเขาราวกับกำลังจะทนไม่ไหว ขณะที่คนตัวโตยังคงลุ่มหลงกับเรือนร่างขาวผ่องนี้ ความหอมละมุนยากจะหาใครเทียบทำให้เขาอยากสูดดมกลิ่นของเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่ความปวดหนึบกลางกายก็เล่นงานเขาไม่ใช่น้อย ชายหนุ่มโยกเบาให้แก่นกายอุ่นร้อนของตนสัมผัสกับเนินสามเหลี่ยมภายใต้แพนตี้ตัวจิ๋วสีชมพูอ่อน เสียงครางหวานใสและใบหน้าที่เหยเกนั้นทำให้ชายหนุ่มมองเธออย่างนึกเอ็นดู “ฉะ ฉัน ร้อน ๆ ไงไม่รู้” ลินินพึมพำออกมาคล้ายคนละเมอ ก่อนที่ชายหนุ่มจะละใบหน้าออกจากอบอวบของเธอ “ตัวเธอไม่ร้อนหรอก แต่ใจเธอร้อนมาก” เขายกยิ้มมุมปากให้กับเธอ ขณะที่สิ่งที่เขาพูดนั้นทำให้ลินินรู้สึกอับอาย เธอมองร่างหนากำยำของเขาด้วยไฟราคะ ชายหนุ่มหยัดกายขึ้นแทรกตัวเข้าหว่างขาของเธอ เขาใช้ปลายนิ้วสากลูบเบา ๆ ที่จุดสงวนของเธอที่ยังมีแพนตี้ตัวจิ๋วนั้นปิดอยู่ ทว่ามันกลับแฉะเสียแล้ว “อ๊ะ...” สัมผัสจุดอ่อนไหวเพียงเบา ๆ ก็ทำให้เธอสะดุ้ง ลินินหนีบขาเข้าหากันโดยอัตโนมัติ ซึ่งเธอพยายามจะไม่มองลงไปข้างล่างเพราะกลัวจะเจอกับอาวุธลับของเขา “พะ พอแล้วค่ะ...” เธอว่าพร้อมกับยันปลายเท้าลงกับที่นอนเพื่อถอยหนี ทว่าเขากลับยึดเอวของเธอไว้เสียก่อน คิ้วเล็กย่นเข้าหากัน ก่อนที่ชายหนุ่มจะเลื่อนมือดึงแพนตี้ตัวบางนั้นออกอย่างแรง “กรี๊ดด~ บอกว่า พะ พอแล้ว” หญิงสาวหนีบเรียวขาเข้าหากัน ขณะที่อัทธ์ก็ได้โยนซับในของเธอทิ้งอย่างไม่ไยดี เขาขมวดคิ้วมองใบหน้านวลด้วยความไม่พอใจ “เธอเป็นคนเริ่มก่อนนะ จะมาโทษฉันทีหลังก็คงไม่ได้” อัทธ์ไม่ชอบใจนักที่เธอรนหาที่ทำของเขาขึ้นแล้วมาปฏิเสธเขาเช่นนี้ “แต่คุณ...อึก ไม่มีสิทธิ์” เธอสร่างเมาแล้วสินะ ชายหนุ่มคิดในใจ ขณะที่สายตาของคนตัวเล็กก็ได้ปะทะเข้ากับอะไรบางอย่างที่ดึงความสนใจของเธออยู่ “อะ ออกไปค่ะ” ลินินว่าพลางพยายามถอยหนี เธอเคยตาโตกับสิ่งนั้นของเขาไปแล้ว แม้นจะเป็นเช่นนั้นแต่ยามนี้เธอก็ตื่นตระหนกไม่ต่างกัน และขณะนั้นเองที่อัทธ์ได้มองเห็นโทรศัพท์มือถือของเขา “หึ...” เขายกยิ้มก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ ชายหนุ่มรีบคว้าโทรศัพท์เครื่องหรูของตนที่วางอยู่โต๊ะหัวเตียงขึ้นมาทันที “จะทำอะไร...” ลินินดึงผ้าห่มขึ้นคลุมร่างเพราะนึกว่าเขาจะถ่ายรูปแบล็กเมล์เธอ ทว่า ตื๊ดด ตื๊ดด~ “คุณโทรหาใคร...” อัทธ์ใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้ม เขากดเปิดลำโพงก่อนจะโยนโทรศัพท์ไว้ปลายเตียง “ฉันถามค่ะ...” ลินินว่าน้ำเสียงลอดไรฟันด้วยความโกรธที่เขาเงียบ ทว่า ติ๊ด! [ฮัลโหลค่ะ คุณอัทธ์...] ลินินยกมือขึ้นปิดปากทันที ขณะที่คนตัวโตก็ได้เหยียดยิ้มออกมา...เขาโทรหาเพื่อนของเธอ “ฮัลโหลครับ” ชายหนุ่มเอ่ยพูดขึ้นก่อนจะขยับขึ้นเตียงไปหาร่างบางของลินิน [ตกใจมากเลยค่ะที่เห็นชื่อคุณ...] ลินินถลึงตาใส่เขา ขณะที่เขาก็ได้กระชากผ้าห่มออกจากร่างของเธอ ซึ่งลินินก็ยื้อไว้ในทันทีเช่นกัน [เสียงอะไรคะ คุณอัทธ์มีเรื่องอะไรหรือเปล่า พอดียังตกใจอยู่เลยค่ะ] ลินินค่อย ๆ คลายมือออกจากผ้าห่ม เธอกลัวว่าเพื่อนเธอจะรู้ว่าเธออยู่กับเขา “เปล่าครับ ผมกำลังจะนอนแต่พอดีอยู่ ๆ ก็อยากโทรหาคุณ” เขาพูดพร้อมกับค่อย ๆ แทรกกายเข้าหว่างขาของลินินอีกครั้ง ลินินกัดฟันมองใบหน้าของเขาด้วยความโกรธเคือง [จริงเหรอคะ....] อัทธ์ไม่ได้ตอบเธอ เขาค่อย ๆ แยกเรียวขาของลินินออกให้กว้างขึ้น และก้มพินิจมองกลางกายของหญิงสาว มันยังคงสวยเหมือนเดิมราวกับเป็นคราแรกของเธอในตอนนั้น “_” ลินินไม่สามารถเปล่งเสียงอะไรออกไป เธอไม่อยากให้เพื่อนของเธอได้ยิน และยิ่งเขาแกล้งเธอโดยการสอดนิ้วแกร่งเข้าไปในตัวของเธอด้วยแล้ว “อึก...” [หืมม~ คุณอัทธ์หลับแล้วหรือเปล่าคะ] ชายหนุ่มใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มอย่างยียวน เขาค่อย ๆ ชักนิ้วเข้าออกในโพรงอ่อนนุ่มนั้นแรง ๆ จนเกิดเสียงน้ำฉ่ำแฉะขณะที่ลินินก็ได้แต่กัดฟันเข้าหากันแน่น เธอจิกทั้งปลายเล็บและปลายเท้าลงบนที่นอน [คุณอัทธ์คะ นอนแล้วใช่ไหมเอ่ย~] ลินินยกมือขึ้นปิดปากของเธอไว้ กลัวเหลือเกินว่าเสียงของเธอจะเล็ดลอดออกไป และเพื่อนสนิทของเธอต้องจำได้เป็นแน่ ความนุ่มลื่นภายในดอกไม้งามทำให้เขาพอใจ ชายหนุ่มค่อย ๆ ดึงนิ้วออกก่อนที่เขาจะนำเข้าปาก อัทธ์กดต้นขาของลินินแนบติดที่นอนก่อนที่เขาจะจับแก่นกายที่โอบไปด้วยเส้นเลือดของตนจ่อเข้าช่องทางรักของเธอ [สงสัยจะหลับแล้วจริง ๆ ฝันดีนะคะคุณอัทธ์ พรุ่งนี้ฉันไปหาใหม่นะคะ...] ใบหน้าของลินินเหยเก น้ำตาสีใสไหลออกตามหางตายามเขาค่อย ๆ แทรกความแข็งขืนนั้นเข้ามาในกายของเธอ ติ๊ด! “กรี๊ดดด~ ฮึก เอาออกไป อึก ไอ้บ้า...ฮืออ~” เสียงโทรศัพท์ตัดไปพร้อมกับเสียงกรีดร้องของลินินดังขึ้น เธอพยายามยันปลายเท้าหนีเขาขณะที่อีกฝ่ายก็ได้กระแทกแก่นกายเข้ามาสุดลำเช่นกัน เสียงเนื้อกระทบดังปึกยามความแข็งขืนนั้นแทรกเข้ามา “ฮึก...เจ็บ” “ซี๊ด อ่า~” อัทธ์โน้มตัวเขาหาเธอก่อนที่เขาจะจูบริมฝีปากบางที่กำลังห่ออยู่ หญิงสาวร่ำไห้ออกมาด้วยความไม่เต็มใจ เธอยกมือขึ้นดันหัวไหล่เขา “อื้อออ~” ขณะที่สะโพกสอบกำลังเริ่มขยับเข้าจังหวะ ชายหนุ่มทิ้งช่วงให้ภายในตัวของเธอเคยชิน เพราะขนาดของเขากับเธอเข้ากันไม่ได้สักเท่าไร “อื้ออ...” ตุบ ๆ ลินินทุบแผ่นหลังหนาเสียงดังเมื่อเขาเริ่มรุนแรงกับเธอ ฝ่ามือหนาข้างหนึ่งรวบข้อมือเล็กขึ้นเหนือศีรษะของเจ้าหล่อน ก่อนที่เขาจะถอนจูบออก “เต็มใจแต่แรกก็จบ เธอเริ่มก่อนแล้วโทษฉันทุกที...” ชายหนุ่มว่าน้ำเสียงไม่พอใจ ขณะที่คนตัวเล็กก็ร้องไห้ออกมาเสียงดัง เธอเจ็บส่วนล่างและก็ไม่พอใจเขาด้วย “ฮึก...คุณบอก อ๊ะ จะ ไม่ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ!” ลินินไม่สามารถพูดจบประโยคได้เพราะส่วนล่างของเธอกำลังถูกเขากระทำอย่างหนัก ชายหนุ่มกระแทกกระทั้นเข้ามาจนเกิดเสียงเนื้อกระทบดังปึก ๆ เขาปล่อยมือออกจากข้อมือของเธอก่อนจะหยัดกายขึ้น “อื้มม~” ลำคอหนาคำรามออกมาเบา ๆ ภายในตัวเธอตอดความเป็นชายของเขาอย่างถี่ยิบ หญิงสาวร่างเล็กของดีจริง ๆ ตอดถี่จนเข้าต้องขยับจังหวะเข้าใส่ไม่ยั้ง “อึก...อ๊ะ” ลินินใบหน้าเหยเก เธอกำผ้าปูที่นอนของเขาพร้อมกับส่ายศีรษะไปมา ร่างบางโยกคลอนตามจังหวะนี้อย่างแรง จากความเจ็บเริ่มแปรเป็นความรู้สึกอย่างอื่นแทนยามเขาขยับเข้าลึกและถี่ยิบ “ฮึก อ๊ะ...” ลินินครางเสียงออกมาอย่างไม่อาจห้ามได้ เธอรู้สึกราวกับมีอะไรบางอย่างมาบินวนในท้องน้อย “ฉะ ฉัน ฮึก...” หญิงสาวไม่อยากบอกว่าเธอรู้สึกเช่นไร ก่อนที่คนตัวโตจะโน้มตัวลงโอบกอดเธอ เขาพลิกร่างของเธอขึ้นมาอยู่ด้านบนตัวเขา “บอกมาสิ...เธอรู้สึกอะไรอยู่” ฝ่ามือหนาลูบเอวบางของเธอขึ้นลง ขณะที่ลินินก็ได้ค้ำฝ่ามือที่หน้าท้องแน่นปึกของเขา “ฮึก เลว...นายไม่เปลี่ยนเลย!” ลินินทุบกำปั้นลงแผงอกแกร่งของเขา เธอเรียกเขาต่างไปจากเดิมไร้ซึ่งการให้เกียรติเขาในฐานะเจ้านาย ซึ่งพอเห็นอย่างนี้อัทธ์ก็ได้ยึดเอวบางของเธอไว้ก่อนที่เขาจะยกสะโพกสอบกระแทกส่วนล่างของเธอจนร่างเล็กของลินินสั่นไหว “อ๊ะ ฮึก...” ลินินตัวโยกขึ้นลงและเสียงเนื้อกระทบหยาบโลนนั้นทำให้เธอรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย ชายหนุ่มมองใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของเธอด้วยความหงุดหงิด เดี๋ยวหลังจากนี้เธอก็จะด่าทอเขาอีกเป็นแน่ ทั้ง ๆ ที่เธอเป็นคนเริ่มก่อน พรึ่บ! “อึก พะ พอ ฮึก...” ชายหนุ่มลุกขึ้นโอบกอดเธอไว้ก่อนที่เขาจะผลักให้เธอนอนราบลงเช่นเดิม อัทธ์ยกเรียวขาเล็กของเธอขึ้นพาดบ่ากว้างก่อนที่ขาจะฝังแก่นกายของตนลงไปให้ลึกสุดลำ “อื้ออ จุก...นะ นาย คุณ...อ๊ะ อ่า” ลินินครางไม่เป็นศัพท์ เธอกระตุกเกร็งขึ้นมาก่อนที่ชายหนุ่มจะชะงักจังหวะไปด้วย “ซี๊ด ตอดดีชิบ” หญิงสาวหอบหายใจอย่างหนัก เธอเผลอครางเสียงน่าเกลียดนั้นออกมาให้เขาได้ยิน “เสียวเหรอ...” “ฮึก ฉันเกลียดนายที่สุดเลย...” หญิงสาวเอ่ยพูดเสียงลอดไรฟัน “แล้วเธอคิดว่าฉันชอบเธอหรือไง” เขาว่าพร้อมกับเริ่มขยับสะโพกอีกครั้ง อัทธ์หงุดหงิดขึ้นมาเสียดื้อ ๆ เธอนี่ชอบพูดให้เขาหงุดหงิดเสียจริง ปึก! ปึก! ปึก! “อึก...” ลินินใบหน้าเหยเก เธอยกมือขึ้นดันหน้าท้องแกร่งที่กระหน่ำจังหวะเอามาไม่บันยะบันยัน จนทำให้เธอต้องเปล่งเสียงร้องออกมาไม่ขาดสาย อัทธ์ถาโถมแรงกายในอารมณ์ห้วงสุดท้ายของตน ลมหายใจติดขัดของเขาทำให้หญิงสาวเกรงว่าเขาจะปล่อยอะไรบางอย่างออกมา “ฮึก เอาออกเดี๋ยวนี้นะ...อ๊ะ” ฝ่ามือหนาของเขาตีต้นขาของเธออย่างแรง เสียงดังเปี๊ยะทำให้ลินินตาโตขึ้น เธอมองใบหน้าของเขาที่แสยะยิ้มให้เธออยู่ “พูดอีกสิ...” “อะ เอาออก...อ๊ะ” ความแสบแล่นเข้าหาหญิงสาวทันที อัทธ์ยกสะโพกของเธอลอยขึ้นเขาตีต้นขาอวบมีน้ำมีนวลนั้นจนเธอแสบไปหมด “อื้ออ~” ลินินไม่พูดอะไรออกไปอีก เธอปล่อยให้เขาได้จัดการเธอตามความพอใจของเขา ขัดขืนไปมีแต่เจ็บตัวเสียเปล่า “อ๊า เด็กดี...” อัทธ์พูดจายียวนเมื่อเห็นเธอเงียบไป เขากลับมาเร่งจังหวะให้ตัวเองอีกครั้ง และความรุนแรงที่เกิดขึ้นเฉียบพลันก็ทำให้ร่างบางของลินินสั่นสะท้าน “อื้ออ~” ลินินหน้าดำหน้าแดง เขากระแทกเข้ามาโดยไม่สนว่าเธอจะเจ็บหรือเปล่า “ฉัน...” “อีกนิด อ๊า...” ปึก! “อ๊ะ นาย...” แผ่นหลังหนาสั่นเล็กน้อย ชายหนุ่มซี๊ดปากออกมาด้วยความเสียวสะท้านเมื่อถึงฝั่ง ขณะที่ลินินก็กระตุกเกร็งเช่นกัน ทว่าเธอก็ต้องตกใจเพราะความอุ่นร้อนที่เกิดขึ้นข้างในตัวเธอนั้น “นาย...” ลินินมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจ ขณะที่อีกฝ่ายก็ไม่พอใจสีหน้าเธอเหมือนกัน “ทำไม กลัวท้อง?” “_” “ฉันไม่ให้ลูกฉันเกิดกับผู้หญิงอย่างเธอหรอก ไม่ต้องห่วง...” ชายหนุ่มเอ่ยพูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจนัก ทว่ามันกลับทำให้ลินินรู้สึกแปลกไป ผู้หญิงอย่างเธอ...มันเป็นแบบไหนกัน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more