คืนที่ดาวเต็มฟ้า

ถ้าไม่เจอตัวการก็เอาคนที่อยู่นี่แหล่ะไปแทน

เช้านี้ตุนท์เดินลงมาจากบ้านได้ก็ไม่พูดจากับใคร หน้าตาเคร่งขรึมเหมือนเก็บกดมานาน เดินผ่านหน้าพ่อเขาไปโดยไม่หันไปทักทายสักคำ

"นั่นจะไปไหน น่ะตุนท์ ตุนท์" ทินกรเรียกลูกชายแต่เขาไม่หันยังคงเดินดุ่มๆไปที่รถ

"ไอ้ลูกคนนี้มันจะไปไหนของมันแต่เช้า วันหยุดอย่างนี้คงจะไปเที่ยวเถลไถลอีกล่ะสิท่า" เขาบ่นเสียงดัง พร้อมส่ายหน้า ในสายตาทินกรเขายังคงไม่โตเสียทีทั้งที่ตุนท์เองก็อายุ 30 เข้าไปแล้ว

"คมสัน เตรียมออกรถ ฉันจะไปบ้านไอ้หัวขโมย" ตุนท์สั่งการคมสันที่ยืนแสตนด์บายที่โรงจอดรถอยู่แล้ว

"ได้ครับนาย ไป ไอ้จอน ไอ้อัท" คมสันเรียกลูกน้องคู่ใจและลูกน้องหางแถวไปอีกสองสามคนขับรถตามไปต่างหากอีกหนึ่งคันราวกับว่าเตรียมตัวไปปะทะกับกลุ่มคู่อริ

..............................................

เมื่อรถมาจอดหน้าที่หน้าบ้าน

"หลังนี้แน่นะ ไอ้จอน" คมสันหันมาถามสมุน

"แน่ครับลูกพี่" จอนยืนยันว่าไม่ผิดแน่

เมื่อได้ยินลูกน้องยืนยันหนักแน่นดังนั้นตุนท์จึงเปิดประตูรถ เขาก้าวขาลงจากรถพร้อมถอดแว่นตาดำ เดินตรงไปที่รั้วประตูบ้าน เห็นที่ประตูรั้วบ้านติดป้ายบ้านเลขที่และป้ายชื่อว่า "บ้านเติมเต็ม" ซึ่งชื่อนี้มาจากชื่อของเติมตะวันและเต็มฟ้านั่นเอง สองพี่น้องต้องการสื่อความหมายว่าบ้านนี้ถึงมีกันแค่สองคนแต่ทั้งคู่ก็จะเติมเต็มให้กันและกัน

"ประตูไม่ได้ล็อคครับนาย" อัทลองขยับประตูก็เห็นว่าประตูรั้วไม่ได้ล็อคสามารถผลักเข้าไปได้เลย

"จะรออะไรเข้าไปเลยสิ" ตุนท์ใจร้อนเดินนำเข้าไป

"ไอ้จอน ไอ้อัทไปกับข้า ส่วนที่เหลืออ้อมไปดักไว้หลังบ้านเผื่อมันหนี" คมสันสั่งแทนเจ้านาย

"ปังๆๆๆ" เสียงทุบที่ประตู

"ใครคะ? มาแล้ว มาแล้ว" เสียงดาวเต็มฟ้ารีบวิ่งมาเปิดประตู

"มาหาใครคะ?"ดาวเต็มฟ้าแปลกใจกับกลุ่มชาย 4 คนที่ยืนอยู่

วินาทีที่ตุนท์ได้เห็นดาวเต็มฟ้า ความสวยแบบหมดจด ดูไร้เดียงสาของเธอก็สะกดสายตาของตุนท์ให้จ้องเธอนิ่งไปชั่วขณะ เธอเป็นผู้หญิงที่ดูสวยแม้ไร้เครื่องสำอางค์ใดบนใบหน้า ผิวหน้าที่เกลี้ยงเกลาเนียนใสและนัยน์ตาดำขลับที่รับกับคิ้วโค้งมนสวยได้รูปโดยมิต้องแต่งเติม ทำให้ตุนท์ไม่อาจละสายตาไปจากเธอโดยง่าย

"ตะวันอยู่ไหม" ริมฝีปากบางเชียบของตุนท์เปิดปากถามน้ำเสียงเรียบแต่ฟังดูจริงจัง ทั้งที่ดวงตาเขายังคงจ้องตรงไปที่เธอ

"ไม่อยู่ค่ะคุณมีธุระอะไรกับพี่ตะวัน" น้ำเสียงมิได้แสดงถึงความเป็นศัตรูแต่แค่ไม่รู้จุดประสงค์ของผู้มาเยือนถึงหน้าบ้าน

"เข้าไปดูสิค้นให้ทั่ว" ตุนท์ไม่ตอบคำถามเธอแต่กลับถือวิสาสะสั่งลูกน้องให้เข้าไปช่วยกันค้นหา

"เดี๋ยวสิ พวกคุณเป็นใครทำไมมาค้นบ้านฉันแบบนี้" ดาวเต็มฟ้าตกใจเดินตามเข้าไปในบ้านแบบลืมตัวว่าตัวเองเป็นผู้หญิงอยู่ตัวคนเดียว

"ไอ้ตะวันอยู่ไหน" ตุนท์หันมาถามเธอเสียงเข้มอีกครั้ง แต่คราวนี้ด้วยสรรพนามที่เอ่ยเรียกเริ่มแสดงออกถึงการมาอย่างไม่เป็นมิตรจนเธอสัมผัสมันได้

"ฉันจะไม่บอกอะไรทั้งนั้นจนกว่าพวกคุุณจะบอกมาก่อนว่ามาทำอะไร ไม่งั้นฉันจะโทรเรียกตำรวจเดี๋ยวนี้" ดาวเต็มฟ้าไม่ได้แค่ขู่แต่เธอคว้ามือถือของเธอขึ้นมาพร้อมทำท่ากดหมายเลขจริงๆ

"โอ้ย!"

"เธอมีหน้าที่ตอบคำถามฉันเท่านั้น" ตุนท์คว้าข้อมือเธอเอาไว้และเผลอบีบแรงจนเธอร้องออกมา

.......................................................

"โอ้ย! ปล่อยฉันนะ ฉันเจ็บ" ดาวเต็มฟ้าร้องด้วยความเจ็บที่โดนตุนท์บีบมือจนมือถิอร่วงหล่นไป

ตุนท์รู้สึกตัวว่าเผลอรุนแรงไปก็รีบปล่อยมือเรียวบางทันที

"ฉันให้โอกาสเธอตอบมาดีๆว่าตะวันอยู่ไหน" ตุนท์คาดคั้นเธอ

"เขาไม่ได้อยู่ทีนี่ คุณมาผิดที่แล้ว"ดาวเต็มฟ้าโกหกเพราะเห็นจากการจู่โจมเขามามันไม่เหมือนการมาหากันตามปกติ คนพวกนี้ต้องไม่ใช่คนดีแน่

"อย่ามาโกหก" ตุนท์รุกคืบเข้ามาประชิดตัวเธอเสียงเครียดหนักกว่าเดิม

"ไปหาที่อื่นโน่น ที่นี่ไม่มีคนชื่อเติมตะวัน" ดาวเต็มฟ้าอยากจะโกหกเพื่อปกป้องพี่แต่ดันหลุดชื่อเต็มเข้าออกมา

"ไหนเธอพูดว่าอะไรนะ" ตุนท์ขมวดคิ้วเข้มหรี่ตาจับผิดเธอ

"เปล่า"ดาวเต็มฟ้าหลุดไปเต็มคำ ถึงกับไปไม่เป็นจึงจะเดินหนี

"มานี่! เมื่อกี้เธอพูดว่าเติมตะวัน ฉันถามแค่ตะวัน ถ้ามันไม่ได้อยู่ที่นี่ เธอรู้ได้ไงว่ามันชื่อเติมตะวัน" เขาคว้าข้อมือเธอเอาไว้ไม่ให้เธอหนี

"ก็บอกว่าไม่มีก็คือไม่มี" ดาวเต็มฟ้าพยายามแถ

"แล้วป้ายหน้าบ้านเติมเต็มมันหมายความว่ายังไง" เขาเองก็ไม่ลดละในการจับผิด

"ก็แค่ป้ายชื่อบ้านใครก็มีได้ พวกคุณออกไปเดี๋ยวนี้นะ ช่วยด้วย ช่วยด้วยค่ะ!" เธอไม่รอช้ารีบวิ่งออกไปร้องตะโกน

"ไอ้จอน ไอ้อัทขึ้นไปค้นข้างบนให้ทั่ว" คมสันรีบไปจับเธอไว้และเอามืออุดปากไว้จนมิดแล้วสั่งลูกน้อง

สักพักหลังจากที่สองลูกน้องขึ้นไปค้นหาตัวเติมตะวันตามคำสั่ง พวกมันก็รีบลงมารายงานเจ้านายกับลูกพี่ทันทีด้วยอาการร้อนรน

"ไม่เจอครับนาย ไม่มีใครอยู่ข้างบน"

"ฉันไปดูเองซิหากันยังไง" ตุนท์รีบวิ่งขึ้นบันไดไปที่ตัวบ้านชั้นสอง เขาเดินเปิดประตูห้องนั้นออกห้องนี้รวมถึงห้องน้ำต่างๆก็ไม่เจอเขา แต่ตุนท์ต้องชะงักเมื่อเดินเข้าไปในห้องนอนของดาวเต็มฟ้า

"ใช่ที่นี่จริงๆ" เขาพูดขึ้นพร้อมยกกรอบรูปที่อยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงของเธอ มันเป็นรูปที่ดาวเต็มฟ้าถ่ายรูปคู่กับเติมตะวัน เป็นรูปคู่ที่ทั้งสองคนโอบไหล่กันแสดงถึงความรักและความสนิทสนม เมื่อได้หลักฐานในการจับเท็จเขาจึงรีบลงบันไดลงมาด้วยความโมโห

"นี่มันอะไร" เขายื่นกรอบรูปใส่หน้าเธอ จนเธอหน้าซีดเผือดถอดสี

"ตอบมามันอยู่ไหน" ตุนท์ตะคอกใส่

"เขาทิ้งฉันไปนานแล้วและไปไหนก็ไม่รู้" เธอตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ

"เธอเป็นเมียมันหรือ" ตุนท์ซักไซร้ เธอไม่ตอบแต่แกล้งพยักหน้า

"งั้นก็แสดงว่าเธอยิ่งน่าจะมีส่วนรู้เห็น"

"รู้เห็นอะไร ฉันไม่รู้เขาทิ้งฉันไปมีคนอื่่นนานแล้ว หนีไปอยู่ที่ไหนกันก็ไม่รู้" ดาวเต็มฟ้าพยายามจะดราม่าเรียกน้ำตาใส่ชุดใหญ่

"ในเมื่อไม่เจอไอ้ตะวันกับเพื่อนมัน งั้นฉันก็ขอเอาเธอไปแทนแล้วกันนะ มันโกงเงินฉันไป ดูแล้วก็น่าจะเอามาปรนเปรอเมียสาวอย่างเธอ อย่ามาโกหกฉันเสียให้ยากเลย"

"โกงเงินอะไร ไม่มีทางหรอก พวกคุณโกหก" ดาวเต็มฟ้าตกใจ พี่ชายเธอไม่มีทางทำแบบนั้นเด็ดขาด

"ไป พวกเรากลับ อย่างน้อยก็ได้ตัวประกันมา เอาไว้เรียกพวกมันให้คลานเข่ากลับมาหาเราเอง"ตุนท์ยิ้มเฉยชา ตะโกนสั่งลูกน้อง

ตอนที่เธอกำลังถูกจับตัวออกไปเธออาศัยจังหวะที่ไม่มีใครมองที่พื้นรีบเตะโทรศัพท์มือถือของเธอที่ร่วงหล่นอยู่ให้เข้าไปอยู่ใต้ตู้เก็บของข้างโซฟาเพราะเกรงว่าจะกลายเป็นเครื่องมือในการใช้ค้นหาเติมตะวัน

............................................