Ngayong araw ang alis namin nina Von at hindi ko alam kung ilang buwan ang aabutin namin kapag umalis na kami, saad pa niya sa akin matatagalan kami doon at ayos lang naman sa akin ang mahalaga gumaling lang ako at maging maayos. Hindi matawaran kung anong saya ang meron ako ngayon dahil sa mga nangyayari at kung iisipin ko palang ito na ang simula ng pagkamit ko ng parangrap kuna makita ang mundo.
Sakay kami sa private plane ni Von upang hind imaging mahirap ang byahe at naayos na nila ang dapat ayusin dito ng umalis kami. Hawak-hawak ni Von ang aking kamay habang naglalakad kaming dalawa kung saan man niya ako dadalhin pero siguro paakyat na kami ng plane niya kaya todo hawak siya sa akin.
“Kinakabahan ako,” mahina kung saad sa kanya na naging rason upang tumigil siya sa paglalakad at
