“ไม่...กาเบียล” วูฟร์ส่ายหน้าปฏิเสธ รู้ว่าตนเองเป็นต้นเหตุทำให้เธน่าต้องหนีไป
“ข้าทำให้เธน่าเสียใจจนต้องหนีไป ข้าจะไปขอโทษเธอ และรับเธอกลับบ้าน พยุงข้า พาข้าไปหาเธน่าเดี๋ยวนี้ ก่อนข้าจะเสียยอดดวงใจไปตลอดกาล”
“ครับนายท่าน”
กาเบียลจำต้องยอมพ่ายแพ้กับความตั้งใจของเจ้านายหนุ่ม เขาพยุงร่างใหญ่ไร้เรี่ยวแรงให้ลงจากเตียง โดยมีโรนิลมาช่วยอีกแรง
“นายท่าน ข้ารู้ว่าเธน่าจะหนีไปที่ไหน ข้าจะพานายท่านไปหาพี่สาวของข้า” โรนิลเอ่ยบอก ขณะช่วยประคองร่างใหญ่เดินออกจากห้อง
“พาข้าไป โรนิล พาข้าไปหาพี่สาวของเจ้า”
วูฟร์สั่งเสียงแผ่วเบา แม้เจ็บปวดทั่วทุกเส้นเลือดจนแทบสิ้นสติ แต่หมาป่าหนุ่มก็บอกตัวเองว่าต้องเอาชนะความเจ็บปวดให้ได้ เขาต้องตามหาเธน่าให้พบ และสาบานกับตัวเองว่าทันทีที่พบหน้าหญิงสาว เขาจะบอกเธอว่าเขารักเธอมากเพียงใด
เธน่าน้ำตาซึมตลอดเวลานั่งรอขึ้นเรือโดยสารลำใหญ่ คราใดที่นึกถึงคำตะโกนไล่ของว
