Lucio’s POV
“Lucio?” tawag niya bigla sa akin. Sa wakas, pagkaraan ng isang oras na katahimikan ay nagsalita na siya.
Simula kasi kanina nang hagisan niya ako ng kahoy na suklay, ngayon pa lang niya ako kinibo. Nag-sorry naman siya, pero parang ang salitang sorry sa kaniya ay hindi niya forte dahil matapos siyang mag-sorry ay hindi na siya kumibo nang ihatid ko siya sa kama niya kanina. Nakakatuwa nga dahil halos isang oras akong nakapamahinga dahil sa pagiging tahimik niya. Halos isang oras tuloy akong nakaupo dito sa sofa ng kuwarto niya. Ang sarap lang sa pakiramdam na may pahinga na ako kahit pa paano.
“Bakit po?” tanong ko rin nang lapitan ko na rin siya.
“May dala kang damit? Paano ka nga pala nakapagbihis?” tanong niya. So, inaalala pala niya ako.
“Opo, may dala naman ako. H
