เจ้าถิ่น…
“ทำไมวันนั้นเธอถึงทิ้งฉัน”
เราสองคนนอนจ้องตากันได้สักพัก เสียงทุ้มแต่ทว่าแผ่วเบาราวกับกลัวว่าคนตัวเล็กที่นอนอยู่จะตื่นก็ถามขึ้น แววตาโศกเศร้านั้นจ้องมองมาจนฉันเองก็ไม่อาจจละสายตาจากเขาได้และเริ่มรู้สึกหน่วง ๆ ขึ้นมา
“เพราะเธอรู้ว่าสายลมคิดยังไงกับฉันเลยหลีกทางให้ หรือเพราะเธอไม่ได้รักฉันแล้วเลยเลือกที่จะไปจากฉันกันแน่ แต่ไม่ว่าสายลมจะคิดยังไงเธอก็ไม่มีสิทธิ์ทิ้งฉันไปในเมื่อเรายังรักกันอยู่ นอกเสียจากว่าเธอจะไม่ได้รักฉันแล้ว”
“ถ้าเลือกที่จะคุยเรื่องนี้เราจะคุยกันดี ๆ ใช่มั้ย วันนี้เราจะไม่ทะเลาะกันใช่มั้ย”
ฉันไม่ได้ตอบคำถามแต่ถามกลับเพราะไม่อยากมีปัญหากับเขา ถ้าพายัพยังต้องการให้เขามาที่นี่บ่อย ๆ เราก็ควรเลี่ยงพูดถึงเรื่องที่จะทำให้รู้สึกแย่หรือทะเลาะกัน และฉันก็เพราะอยากเคลียร์เรื่องนี้ให้จบ
พอมาทบทวนอะไรหลายอย่างตามที่ใครต่อใครบอกฉัน ก็อดคิดไม่ได้ว่ามันมีอะไรแปลก ๆ แต่ตอน
