บทที่ 6 เริ่มต้นดี 1
1304 Words
ดวงอาทิตย์คล้อยต่ำจนฟ้าเหลือเพียงแสงสุดท้ายของวัน รสรินทร์จึงรู้สึกตัวตื่น เธอกังวลกับเรื่องที่จะเกิดขึ้นในคืนนี้ค่อนข้างมาก จนคิดว่าคงนอนไม่หลับ นึกไม่ถึงว่าหลังจากอาบน้ำและเอนหลังเพียงไม่กี่นาทีจะผล็อยหลับไป
“ตื่นแล้วเหรอครับรินทร์ ไปอาบน้ำแต่งตัวสิ จะได้ไปดินเนอร์ด้วยกัน” ปราชญ์เงยหน้าจากหนังสือที่เขาอ่านอยู่ ยิ้มให้เธออย่างใจดี ราวกับไม่ได้อยากขย้ำเธอให้สมกับการรอคอย
“คุณปราชญ์กลับมานานแล้วเหรอคะ”
“สักชั่วโมงแล้ว”
“ทำไมไม่ปลุกรินทร์ล่ะคะ”
“เห็นคุณหลับ ผมไม่อยากกวน” เพราะคืนนี้ปราชญ์ตั้งใจจะกวนเธอทั้งคืน
“งั้นรินทร์ขอตัวสักครู่นะคะ” รสรินทร์รู้สึกร้อนฉ่าทั่วใบหน้าเมื่อเห็นสายตาของเขา จึงขังตัวเองไว้ในห้องน้ำเพื่อปรับอารมณ์พักใหญ่ พอออกมาก็เห็นเขายืนยิ้มกว้างรอ พร้อมกับยื่นถุงกระดาษให้เธอที่สวมชุดคลุมอาบน้ำอยู่
“คุณใส่ให้ผมดูนะ”
“ค่ะ” รสรินทร์เห็นชุดกระโปรงสีขาว เนื้อผ้านิ่มใส่สบาย มองดูแล้วเข้ากับบรรยากาศของทะเล แต่ที่ทำให้เธออายแทบบ้า คือชุดชั้นในลูกไม้สีหวานที่โป๊จนไม่รู้ว่าจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้อย่างไร แต่ในเมื่อไม่มีทางเลือก เธอจึงต้องสวมมัน
“คุณสวยจังรินทร์… ไปเถอะ ผมหิวแล้ว”
“ค่ะ รินทร์ก็หิวแล้วเหมือนกัน” เธอปล่อยให้เขาจับมือและดึงเข้าไปใกล้ สุดท้ายก็ต้องหน้าแดงเพราะคำพูดหวานๆ อีกครั้ง
“หิวข้าวพอทนได้ แต่หิวคุณ ผมทนไม่ไหวหรอกนะ” เขาจูบแก้มเธอเบาๆ กระชับมือให้แน่นยิ่งขึ้น ก่อนพาตรงไปยังห้องอาหารสุดหรูของโรงแรมอย่างสบายอารมณ์
คุณปราชญ์ทำราวกับว่าเธอเป็นแฟนของเขาจริงๆ
รสรินทร์รู้สึกราวกับตกอยู่ในความฝัน เขาจัดเตรียมดินเนอร์สุดโรแมนติกให้กับเธอ ตามทางเดินมีแสงตะเกียง มองเห็นโต๊ะอาหารเล็กๆ ตกแต่งอย่างน่ารักอยู่ไม่ไกล
เธอไม่รู้ว่าปราชญ์ทำเช่นนั้นเพราะลึกๆ รู้สึกผิดกับเรื่องที่คิดจะทำ
“บรรยากาศดีจังเลยค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”
“ดื่มไวน์เป็นเพื่อนผมหน่อยนะรินทร์”
“ค่ะ แต่รินทร์ดื่มไม่เก่งนะคะ” รสรินทร์ยิ้มหวาน ลืมไปแล้วว่าตัวเองอยู่ฐานะอะไร และในเมื่อมันไม่ได้น่าจดจำ เธอก็ควรฝังความจริงเรื่องนั้นชั่วคราว แกล้งลืมเลือนว่าตัวเองเป็นเพียงแค่ลูกหนี้สักสองสามคืน
อาหารที่นำมาล้วนรสชาติดี รสรินทร์ชิมอย่างละนิดเพราะไม่ชอบกินอะไรหนักๆ ในช่วงเย็น ส่วนเขาก็ช่างเอาอกเอาใจ ถามไถ่ว่าอร่อยไหม พอกินได้หรือเปล่า รสชาติของไวน์เป็นอย่างไรบ้าง ทำทุกอย่างให้เธอสบายใจ ราวกับว่าเธอเป็นแฟนของเขาจริงๆ
“คุณไม่เกลียดผมใช่ไหมรินทร์ ที่ยื่นข้อเสนอไปแบบนั้น” เขาถามหลังจากบริกรจัดการเคลียร์โต๊ะเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงไวน์แดงที่กำลังจะหมดแก้วอีกไม่ช้า
“รินทร์ไม่กล้าเกลียดคุณหรอกค่ะ คุณใจดีกับรินทร์ขนาดนี้ ถ้าเป็นคนอื่นคนใช้กำลัง…”
“อย่าคิดในแง่ร้ายสิรินทร์ เรากลับห้องกันดีกว่านะ อากาศข้างนอกเริ่มเย็นแล้ว ผมไม่อยากให้คุณไม่สบาย” เขายิ้มหว่านเสน่ห์ ดวงตาทอประกายวาววับทำให้รสรินทร์รู้สึกร้อนทั่วร่าง ไม่ใช่เพราะไวน์แน่ๆ เพราะเธอดื่มแค่แก้วเดียว
เขาโอบเอวเธออย่างสนิทสนม พากลับห้องโดยไม่สนใจสายตาคนมอง และทันทีถึงห้องรสรินทร์ก็เห็นว่าอ่างอาบน้ำถูกเตรียมไว้สำหรับเขาและเธอเรียบร้อยแล้ว
“ผมอยากอาบน้ำให้คุณ ได้ไหม”
“ค่ะ คุณปราชญ์” เธอไม่ปฏิเสธ
“ไม่เอาคุณปราชญ์แล้ว เรียกด้วยคำอื่นได้ไหมครับคนสวย…” คำที่เขาเรียกไม่ได้แปลกประหลาด แต่กลับทำให้รสรินทร์เขินอายอย่างมาก จนหลุดปากตอบโต้ด้วยคำที่ให้ปราชญ์ยิ้มกว้างเสียยิ่งกว่าเดิม
“รินทร์ไม่แน่ใจว่าต้องเรียกคุณว่ายังไง เรียกคุณปราชญ์ต่อได้ไหมคะ หรือควรเรียกว่าพี่ปราชญ์ดี...”
“พี่ปราชญ์ พี่ชอบให้รินทร์เรียกว่าพี่ปราชญ์”
“ค่ะ พี่ปราชญ์”
หากเป็นผู้หญิงอื่นที่เพิ่งรู้จักกันเรียกเขาว่าพี่ คนถือตัวอย่างปราชญ์คงส่ายหน้า พร้อมทั้งต่อว่าอีกฝ่ายที่เสียมารยาทมาตีสนิท แต่พอเป็นรสรินทร์กลับต่างออกไป คำว่าพี่ปราชญ์ที่ออกมาจากริมฝีปากนิ่มช่างน่าฟังและทำให้หัวใจหนุ่มในวัยสามสิบสามปีว้าวุ่นจนน่ากลัว
กลัวใจของตัวเองเหลือเกินว่าจะเสพติด ‘รสรินทร์’
มือหนาค่อยๆ เลื่อนเดรสแขนยาวสีขาวออกจากเรือนร่างบอบบาง ก่อนยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นชุดชั้นในตัวสวยที่เขาซื้อมาให้เธอ โชคร้ายเหลือเกินที่เขาไม่อยากเห็นมันอีกแล้ว
เกะกะ…
“รินทร์ช่วยถอดนะคะ”
“คิดถึงพี่ไม่ไหวแล้วเหรอครับ” ปราชญ์อดกระเซ้าสาวสวยที่เรือนร่างเกือบเปลือยตรงหน้าเขาไม่ได้ เธอมือสั่นเล็กน้อยยามปลดกระดุมเสื้อ จนสุดท้ายเขาต้องทำทุกอย่างด้วยตัวเอง โดยไม่เหลืออะไรสักชิ้น และนั่นทำให้รสรินทร์ต้องหันหน้าหนีอย่างหวาดระแวง
“ไม่ต้องกลัวนะ กับรินทร์ พี่ไม่เคยคิดจะรีบเลย”
“แต่พี่ปราชญ์บอกว่าถนอมใครไม่เป็นนี่คะ”
“แล้วเมื่อวาน พี่ได้รีบร้อนกับรินทร์หรือเปล่าครับ” รสรินทร์ส่ายหน้า เขาใจเย็นกับเธอมาก เหลือรอดกลับบ้านได้ทั้งๆ ที่อยู่ในสภาพล่อแหลมติดต่อกันนานหลายชั่วโมงก็นับว่าโชคดีที่สุดแล้ว
“อาบน้ำกับพี่นะครับรินทร์” เขาพาเธอที่สวมเพียงชุดชั้นในตัวบางจนเห็นแทบทุกอย่าง ตรงไปยังอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ ก่อนหย่อนตัวลงนั่งและเอ่ยเรียกเธอเบาๆ
รสรินทร์ไม่ปฏิเสธ หย่อนบั้นท้ายลงตรงข้ามเจ้านายสุดหล่อทันที
“เราจะไม่ทำในอ่างอาบน้ำใช่ไหมคะ”
“ไม่ครับ พี่บอกแล้วไงว่าจะทำให้รินทร์มีความสุข ครั้งแรกคงต้องบนเตียง แต่ตอนนี้เราสองคน ทักทายกันก่อนได้นะครับ”
“ทักทายยังไงคะ”
ปราชญ์ตอบด้วยการกระทำ เขารั้งตัวเธอมานั่งบนตักและพิงอกกว้าง ค่อยๆ ปลดบราเซียสีหวานออกอย่างใจเย็น
“น้ำไม่เย็นไปใช่ไหมครับ”
“ไม่ค่ะ อุ่นแล้ว”
“แล้วทำไมตรงนี้ถึงได้… เป็นแบบนี้” ปราชญ์สัมผัสหน้าอกของเธอ แกล้งถามว่าหากน้ำอุ่นมากพอแล้ว ทำไมป้านสีกุหลาบถึงได้แข็งเป็นตุ่มไต ราวกับกำลังหนาวจนตัวสั่น แต่วันนี้รสรินทร์ไม่ยอมถูกแกล้งแค่ฝ่ายเดียว เธอเลื่อนมือสัมผัสอาวุธอุ่นร้อนด้านล่างอย่างไม่ใจเย็นนัก
“อา รินทร์ครับ เราแค่อาบน้ำกันนะ ไม่ได้จะทำเรื่องพวกนั้นสักหน่อย” ปราชญ์ประท้วงเสียงกระเส่า ทว่าปล่อยให้เธอเรียนรู้โดยไม่ขัดเลยสักคำ เขาเล้าโลมเธอในทุกจุดอ่อนไหวที่สำรวจไปเมื่อวานอย่างดุเดือด รู้ตัวอีกทีบั้นท้ายสวยก็ขยับเล็กน้อยและสุดท้ายไม่มีอะไรขวางกั้นระหว่างเธอกับเขาอีก
รสรินทร์ถอดแพนตี้ต่อหน้าเขา… ไม่ธรรมดาจริงๆ
- Writer
