รักร้ายคุณชายจอมหยิ่ง(NC++)

คนใช้

เธอกราบลาคุณท่านเพื่อจะกลับบ้านของตัวเองซึ่งตอนแรกท่านจะให้เธอย้ายมาอยู่ที่นีวันนี้เลยด้วยซ้ำแต่เธอบอกยังไม่พร้อมท่านเลยให้เวลาเธอและขณะที่กำลังเดินลงมาจากตึกหลังใหญ่ของคุณหญิงท่าน จู่ๆก็มีอะไรไม่รู้มากระแทกที่หัวของเธออย่างแรงจนเธอล้มลงกับพื้นปูน

"โอ๊ยยย"

"ว๊ายตายแล้ว" ป้าแม่บ้านที่เดินนำหน้ารีบวิ่งหะนหลังมาดูเธอทันทีด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงร้องของเธอ

"เดินภาษาอะไรวะไม่ดูเลยรึไงว่าฉันเตะบอลอยู่แถวนี้"

จู่ๆก็มีผู้ชายคนนึงที่อายุคงจะพอๆกับเธอเดินเข้ามาต่อว่าพร้อมกับเดินไปหยิบลูกบอลที่มันเพิ่งกระแทกหัวเธอเมื่อกี้ไปคือเธอเองก็เจ็บตัวแต่เขากลับมาต่อว่าเธอเขาจ้องหน้าเธออย่างไม่พอใจ

"ยัยนี่เป็นใคร" เขามองหน้าเธอก่อนจะหันไปถามป้าแม่บ้าน

"เธอชื่อใบตองค่ะคุณเจย์"

"ถามว่าเป็นใครไมไ่ด้ถามว่าชื่ออะไรฉะนแค่อยากรู้ว่าแล้วมาทำอะไรที่นี่ หรือมาขอเงิน"

"ไม่ใช่ค่ะคือคุณหญิงท่านจะให้หนูใบตองมาอยู่ที่นี่ค่ะ"

"มาอยู่ที่นี่ แปลว่าย่าจะรับยัยนี่มาเลี้ยงเหรอ"

"ใช่ค่ะคุณเจย์"

" เลี้ยงทำไมไม่มีพ่อไม่มีแม่รึไงย่าฉันถึงต้องเอามาเลี้ยง"

"เธอเป็นเด็กกำพร้าค่ะ ตาของเธอเพิ่งเสียไปไม่นานคุณหญิงท่านสงสารเลยจะให้มาอยู่ที่นี่"

"มาเป็นคนใช้สินะ" เขามองเธอด้วยสายตาดูถูก

"เปล่าหรอกค่ะ คุณท่านจะรับหนูใบตองมาอยู่ที่นี่ในฐานะหลานสาวค่ะ"

"หลานสาว??? ย่าฉันคิดยังไงที่จะเอาเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้ามาเป็นหลาน"

"คุณท่านบอกป้าว่าคิดถึงน้องสาวคุณเจย์น่ะค่ะเลยอยากจะรับหนูใบตองมาเลี้ยงเป็นหลานสาว"

"คิดถึงยัยจีนเลยเอายัยนี่มารับเลี้ยง ย่าคิดอะไรอยู่" พูดจบก็เขวี้ยงบอลที่เพิ่งเก็บมาโยนลงพื้นก่อนจะเดินเข้าบ้านไป

"เค้าเป็นใครเหรอคะคุณแม่บ้าน" เธอถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นผู้ชายคนนั้นเข้าไปในบ้านแล้ว

"คุณเจย์ค่ะ เป็นหลานชายคนเดียวของคุณหญิงท่าน"

มิน่าล่ะเขาถึงมีท่าทีไม่พอใจที่รู้ว่าคุณหญิงย่าของเขาจะรับเธอมาเป็นหลานอีกคน แต่เธอก็บอกกับท่านไปแล้วนะว่าเธอคงไม่สามารถมาแทนหลานสาวของท่านที่เสียไปแล้วได้ ถ้าจะให้เธอมาอยุ่ที่นี่เธอขออยุ่ในฐานะคนงานคนอาศัยดีกว่า แค่ท่านให้ที่อยู่กับส่งเสียให้เรียนหนังสือแค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับเด็กไรญาติอย่างเธอ

เธอกลับมาที่บ้านโดยที่มีคนขับรถบ้านคุณท่านมาส่ง ท่านบอกว่าให้เวลาเธอเก็บของสามวันแล้วท่านจะให้คนรถมารับไปอยู่ด้วยกันที่บ้านของท่าน ถามว่าเธออยากไปอยู่ที่นั่นไหมบอกเลยว่าไม่ได้อยากอยู่หรอกเพราะมันไม่ใช่บ้านของเธอและเธอก็ไม่รู้จักใครที่นั่นเลยสักคน ที่สำคัญเธอกับคุณหญิงท่านก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันเลยแต่ท่านก็ใจดีจะส่งเสียเธอให้เรียนหนังสือซึ่งมันคือความฝันที่เธออยากเรียนจนจบปริญญาอย่างน้อยได้ปริญญาตรีก็ยังดี เธอจึงตบปากรับคำที่จะมาอยู่กับท่าน