Sunflower 9
773 Words
Sunflower 9
“แล้วจำได้ไหมว่าคุณหมออยู่บ้านตรงข้ามเรา...”
คำถามจากเมษาทำเอาฉันถึงกับนิ่งค้างไป แน่นอนว่าฉันจำไม่ได้ว่าคนข้างห้อง ทั้งยังเป็นคุณหมอที่เคยช่วยฉันตอนที่ไม่สบายจะบังเอิญอยู่บ้านใกล้กับฉัน
“จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร” เมษาที่เห็นฉันนิ่งไปรีบบอกอย่างเข้าใจเช่นเดียวกัน
ฉันพยักหน้าตอบรับเบา ๆ และไม่ได้เอ่ยอะไรกับเมษาอีก แต่ในหัวของฉันกลับนึกย้อนกลับไปในช่วงเวลาที่ยังอยู่ที่นั่นกับครอบครัว ฉันในช่วงวัยมัธยมต้นเริ่มที่จะรู้จักชื่นชอบรุ่นพี่ที่อยู่บ้านตรงข้ามและมาเล่นด้วยกันบ่อย ๆ พอนานวันเข้าฉันก็เข้าใจว่าฉันรักเขา ชอบที่เขามาหาทั้งยังซื้อขนมมาให้ ชอบให้เขาตามใจ แต่พี่คนนั้นก็ไปเรียนที่อื่นนานมาก ๆ เราเลยไม่ได้เจอกันและฉันก็ไม่มีโทรศัพท์มือถือเลยทำได้เพียงแค่ถามแม่ตัวเองและแม่ของพี่เขาว่าพี่เขาเป็นยังไงบ้างสบายดีหรือเปล่า
แต่พอถึงวันที่พี่เขากลับมาเยี่ยมบ้านในรอบหลายปี เขาดันกลับมาพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่งและแนะนำตัวว่าเป็นแฟน ฉันร้องไห้เสียใจกับการอกหักครั้งแรกของตัวเอง มันเจ็บมากจนฉันเองก็คิดถึงไม่เลยล่ะ เมษาถามก็บอกแค่ว่าทำของหายหาไม่เจอ ทั้งยังร้องไห้อยู่บ่อยครั้งจนพี่ชายฝาแฝดต้องเข้ามากอดโอ๋
ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ไม่ได้ถามถึงพี่เขาอีกเลย แม่ของฉันหรือแม้กระทั่งแม่ของเขาที่เห็นท่าทีแปลกไปของฉัน ที่ไม่ยอมถามถึงพี่เขาเหมือนอย่างเคย ก็เหมือนอยากเล่าให้ฟังแต่ฉันตัดสินใจบอกแล้วว่าพี่โตแล้วและไม่อยากรู้แล้ว ตั้งแต่ตอนนั้นฉันก็ไม่รับรู้ข่าวของเขาอีกเลย
นั่นจึงทำให้ฉันจดจำเรื่องราวรักครั้งแรกของตัวเองไม่ได้...
และตอนนี้ก็ไม่คิดว่าจะเป็นเขาที่อยู่ข้างห้องตัวเอง
“ขอโทษ...” เมษาที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เอ่ยบอกอย่างรู้สึกผิด ยามเห็นฉันนิ่งเงียบไปหลังจากที่เอ่ยถามถึงความทรงจำในอดีต
“ไม่น่าบอกเลย”
“ไม่เป็นไร มันผ่านมานานแล้ว นี่ก็ลืมไปแล้วเหมือนกัน” ฉันบอกคนที่กำลังมองตัวเองอย่างไม่สบายใจ และคิดว่าคงไม่มีเรื่องราวอะไรที่ทำให้ฉันต้องเจอกับเขาบ่อยนักหรอก ปกติอยู่ที่นี่มาเจ็ดแปดปีก็เพิ่งจะเคยเจอนี่เอง ต่อไปก็คงไม่เจอแล้วล่ะมั้ง
“ถ้าอย่างนั้นถือว่าเลี้ยงขอบคุณก็พอเนอะ” เมษามองหน้าฉันอย่างปลอบใจ
“ก็ตามนั้นนั่นแหละ สั่งของเถอะ ขอไปดูต้นไม้ก่อน” บอกเมษาแค่นั้นแล้วเดินไปยังระเบียงห้องพัก แต่ไม่ได้เดินออกไปเพราะกลัวจะโดนละอองฝนแล้วป่วยอีกครั้ง แต่พอโผล่หน้าออกไปดูก็เห็นว่าต้นไม้ไม่น่าจะรอดเพราะโดนฝนมาหลายวัน
“พี่ลีทำอะไร” เสียงกุมภาเอ่ยถามอย่างสงสัย
“พี่ดูต้นไม้ กลัวมันตาย”
“จะเอาเข้ามาในห้องไหมครับ ผมจะยกให้” คนที่เพิ่งตื่นเอ่ยอาสาอย่างน่ารัก ฉันหันกลับไปมองน้องชายด้วยรอยยิ้มก่อนจะวิ่งกลับเข้าไปใกล้แล้วกระโดดกอดน้องทั้งสองคนไว้อย่างตั้งใจแกล้ง
“โอ๊ย อย่าแกล้งฮ่า ๆ ๆ” กุมภาหัวเราะเสียงดังลั่นเมื่อฉันจี้เอวเจ้าตัว
“คิกคิก โอ๊ย! ขาพาดคอพี่แล้วกุม” ฉันที่ไม่ยอมหยุดแกล้งกุมภาเจ้าตัวถึงกับต้องใช้ผ้าห่มพันร่างฉันแล้วยกขาขึ้นวางทับ
“ฮ่า ๆ ๆ อะไรกันเนี่ย” เมษาที่เห็นสภาพฉันเป็นดักแด้ถึงกับหลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง มีนาที่ตื่นขึ้นมาเห็นสภาพฉันในตอนนี้ต่างก็หัวเราะออกมาเช่นเดียวกัน
“ช่วยพี่ด้วย กุมจะฆ่าพี่” ฉันฟ้องมีนาที่หัวเราะจนน้ำตาเล็ด
“พี่นั่นแหละจะฆ่าผมอะ” กุมภายอมยกขาลง มีนาช่วยฉันออกจากผ้าห่มทั้งที่ยังหัวเราะจนเสียงหลง ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ระหว่างกลางของสองแฝดเปิดทีวีดูการ์ตูนไปเรื่อย สองแฝดก็นั่งเล่นโทรศัพท์ส่วนเมษาสั่งของสดจากห้างสรรพสินค้าให้มาส่งที่นี่เพราะฝนตกเราเลยไม่อยากออกไปข้างนอกกัน
- Writer
