Sunflower 2
1178 Words
Sunflower 2
ช่วงเช้าของวันหยุด เสื้อผ้าถูกโยนใส่เครื่องซักผ้าตั้งแต่เช้า ส่วนท้องฟ้ายังมืดครึ้มอยู่เหมือนเดิม ที่ระเบียงห้องมีชั้นวางต้นไม้อยู่ เห็นแบบนั้นก็เข้าไปจัดให้ดูสวยงามกว่านี้สักเล็กน้อย ช่วงนี้จะเข้าฤดูฝนเลยไม่ต้องรดน้ำเช้าเย็นเหมือนช่วงฤดูร้อนแล้วล่ะ แต่ต้องพาเด็ก ๆ หลบฝนกันมากกว่าเพราะกลัวจะเป็นเชื้อราเอาได้หากให้โดนฝนทั้งวัน เมื่อตากเสื้อผ้าเสร็จแล้วถึงได้กลับเข้าห้องอาบน้ำเปลี่ยนชุดออกมาเดินนั่งเล่นที่โซฟาในห้องรับแขก วันหยุดฉันชอบนอนอยู่ที่ห้อง ไม่ต้องออกไปไหนก็มีความสุขแล้ว
“ใครกัน” ระหว่างที่นอนเล่นโทรศัพท์ไปได้สักพักใหญ่กริ่งหน้าห้องก็ส่งเสียงดังขึ้นมา ฉันหันไปมองเล็กน้อยด้วยความสงสัย แต่ก็ยอมเดินออกไปส่องดูว่าใครกันที่มารบกวนวันหยุดพักผ่อนของฉันแบบนี้
“มาได้ยังไงกันเนี่ย” ทันทีที่เปิดประตูกว้างขึ้นก็รีบถามสองหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าห้องตัวเองทันทีอย่างตกใจ น้องชายฝาแฝดฉันอย่าง กุมภา และ มีนา ที่ตอนนี้อายุสิบแปดปีแล้วเห็นว่าสอบติดกันหมดแล้วนะ รอเข้ามหาลัยกันอยู่ แต่ไม่รู้ว่าอะไรที่ดลใจให้สองแฝดมาหาฉันที่ห้องแบบนี้เหมือนกัน
“มาอยู่ด้วย” กุมภาเป็นคนตอบพร้อมกับหิ้วถุงอะไรไม่รู้เข้ามาในห้อง ตามด้วยมีนาที่พอเดินเข้ามาก็ปิดประตูลงทันที
“อยู่เหรอ?”
“พี่เมษา มาคุยงานเลยเอามาปล่อยไว้บอกว่าตอนเย็นจะเข้ามารับครับ” มีนาที่พูดเยอะกว่ากุมภาเอ่ยตอบให้หายข้องใจ
“ดูพูดเข้า เอามาปล่อยอะไรกันล่ะ แล้วนี่กินข้าวมาหรือยัง?” ฉันถามน้องทั้งสองคนอย่างใส่ใจ ส่วนสองแฝดก็ยกถุงผ้าขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะทยอยหยิบของกล่องถนอมอาหารขึ้นมาวางไว้ให้ฉันได้เห็นพร้อมกับเจ้าตัวอีกครั้ง พอยกออกมาวางจนหมดก็พบว่ามีทั้งหมดเกือบสิบกล่องเลยทีเดียว
“แม่ทำให้เหรอ?” ฉันถามและมองน้องทั้งสองคนสลับกับอาหารบนโต๊ะ
“ใช่ครับ บอกให้เอามาให้พี่”
“ถ้าอย่างนั้นก็กินที่แม่ทำมาให้เถอะ” บอกกับน้อง ๆ ที่เดินไปล้างมืออยู่ ฉันเตรียมอาหารใส่จานให้เด็ก ๆ เป็นเมนูผัดขิงเครื่องในไก่แล้วก็หมูอบน้ำผึ้ง ยังดีที่เมื่อวานข้าวเหลืออยู่เลยตักใส่จานให้น้อง ๆ แบ่งกันไป
“เย็นนี้ไปกินหมูกระทะกันไหม อยากกิน” มีนาชวนฉันในระหว่างที่เราสามพี่น้องกำลังนั่งกินข้าวอยู่ด้วยกัน มีนาตักอาหารมาใส่จานให้ฉันอยู่เรื่อย ๆ สลับกับกุมภาที่ตักกับข้าวมาใส่จานให้
“เอาสิ ค่อยหาร้าน แล้วนี่ตกลงได้เรียนที่ไหนทำไมไม่ยอมบอกพี่บ้าง” เมื่อนึกขึ้นได้ก็รีบถามน้องด้วยความน้อยใจทันที ก็น้องไม่ยอมบอกฉันเลยว่าสอบเข้ามหาลัยที่ไหนได้น่ะ
“บอกไหมมึง” มีนาหันไปมองพี่ชายตัวเองอย่างกุมภาราวกับต้องการจะปรึกษา แค่บอกว่าเรียนที่ไหนมันต้องปรึกษากันด้วยท่าทีจริงจังแบบนั้นหรือไงกัน พี่สาวคนนี้งงมากนะ
“อื้อ”
“สอบได้มหาลัยเดียวกับพี่ครับ คณะวิศวะฯ” มีนาตอบฉันด้วยรอยยิ้มดีใจ
“เก่งมาก ๆ เลย ทั้งสองคนเลยเหรอ?”
“ใช่ครับ ผมจะเรียนโยธาแล้วภุมมันเรียนไฟฟ้า”
“กะว่าเรียนจบแล้วมาตีกับพ่อหนุ่มสถาปนิกอย่างเมษเลยหรือเปล่า” แกล้งแซวน้อง ๆ ทั้งสองคนที่เรียนวิศวะฯและพี่ชายคนโตของบ้านเราอย่างเมษาเรียนจบสถาปัตฯ มา
“โห ไม่อะ ให้ลุงแกไปตีกับซินแสเถอะครับ” มีนาหัวเราะอย่างสนุกเมื่อได้เอ่ยถึงคนเป็นพี่ชาย ภุมภาเองก็ด้วยที่หลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ ก็แน่ล่ะเวลาเมษาบ่นเรื่องไปตีกับซินแสตลกมากเลยนะ
“เอาละ กินข้าวได้แล้ว กินเยอะ ๆ เลยนะ”
“พี่นั่นแหละกินเยอะ ๆ” กุมภาบ่นทั้งยังตักอาหารมาใส่จานให้ฉันอยู่ดังเดิม เราทั้งสามคนพี่น้องใช้เวลากินข้าวด้วยกันสักพักใหญ่ก็บ่ายโมง เห็นแบบนี้พอมีเวลาอีกหลายชั่วโมงกว่าที่เมษาจะมารับเราไปกินหมูกระทะ สองหนุ่มเลยนั่งเล่นเกมด้วยกัน ส่วนฉันนั่งดูทีวีและกินขนมไปเรื่อย ใช้เวลาพักผ่อนในวันหยุดให้คุ้มค่าที่สุด
“พี่ลี” ชื่อเล่นถูกเรียกจากน้องชายคนเล็กที่ขยับมานั่งพิงฉันแล้วยกขาพาดไปยังพี่ชายตัวเอง
“ว่าไง”
“เราขอย้ายมาอยู่คอนโดใกล้ ๆ พี่ลีได้ไหม” เด็กเล็กเอ่ยอ้อน
“ได้สิ หาห้องไว้หรือยังละ?”
“ยังเลยครับ ถ้าพี่ลีโอเคจะเริ่มหากันเลย” มีนาตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ
“ได้ หาเลยพี่โอเคมาก”
“ขอบคุณครับ”
“จ้า เล่นเกมเถอะ”
ปล่อยสองแฝดนั่งเล่นเกมด้วยกันไปสักพักใหญ่เมษาหรือฝาแฝดคนโตของฉันก็มาถึงคอนโด เมื่อเดินเข้าห้องมาก็พบว่าเมษานั้นหิ้วถุงข้าวของมากมายมาให้ด้วย
“เอาอะไรมาเยอะแยะ” ถามคนตัวสูงที่เดินเข้าไปในห้องครัว
“ซื้อของเข้ามาให้” ได้ยินแบบนั้นถึงได้เดินเข้าไปใกล้เพื่อส่องดู ทั้งผลไม้ ผักและเนื้อสัตว์บางอย่างถูกจัดวางอยู่ภายในถุงอย่างเป็นระเบียบ
“ขอบคุณค่ะ”
“ครับ พร้อมหรือยังไปกินหมูกระทะกัน” เมษาถามฉันทั้งยังมองไปยังสองแฝดที่กลับไปนอนเบียดกันบนโซฟาเบดหน้าทีวีเหมือนเดิม
“ยังสิพี่ หกโมงเย็นค่อยไป” มีนาตอบพี่คนโตแต่สายตายังจับจ้องที่หน้าจอสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ นั่นดังเดิม
“หิวไหม?” เมษาหันกลับมามองหน้าฉัน
“ไม่เลย รอเวลาน้องบอกนั่นแหละ”
“โอเค” กลายเป็นว่าเราทั้งสี่คนนั่งคุยกันที่ห้องนั่งเล่นนานเกือบหนึ่งชั่วโมง หลัก ๆ ก็เป็นน้องชายที่ให้พี่ชายหาห้องพักให้
“อยากได้ใกล้ ๆ พี่ลี” น้องคนเล็กเอ่ยขออย่างงอแง โตจนเป็นหนุ่มแล้วยังชอบอ้อนพี่จริง ๆ นะแต่พออ้อนทีไรเมษาก็ยอมตามใจตลอดเลยเหมือนกัน
“มันจะมีห้องว่างไหมล่ะ”
“ไม่รู้ พี่เมษดูให้น้องหน่อยนะครับ” มีนาอ้อนพี่ชายคนโตของบ้านทั้งยังกะพริบตามองปริบ ๆ
“แต่ถ้าไม่มีก็เอาใกล้ ๆ แทนนะ”
“ครับผม” สองแฝดขานรับด้วยรอยยิ้มดีใจ
- Writer
