เล่ห์นางมาร

ตอนที่ 4 ครอบครัวตัวร้าย

“ทำอะไรคะราม” พิมมี่ฟาดมือลงบนแขนสามีที่มาสวมกอดหล่อนจากด้านหลังในขณะที่หล่อนกำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่

“กอดเมียไม่ได้เหรอก็อยากกอดอยากหอมอะ”

รามสูรที่รักภรรยายิ่งกว่าสิ่งใดตอบพร้อมกับนึกน้อยใจขึ้นมาบางเวลาที่ภรรยาเขาสวยวันสวยคืนเป็นสาวอายุสี่สิบกว่าที่สวยมากในสายตารามสูร แต่เขากลับเริ่มแก่ลงเมื่อดูจากผมที่ต้องย้อมกลบสีขาวที่เกิดแซมขึ้นมา แม้จะออกกำลังกายเสมอแต่ก็กลัวภรรยาจะเบื่อหน่ายถึงต้องมาอ้อนหล่อนอยู่ตลอดเพื่อเติมความหวาน

“พิมแก่แล้วยังอยากหอมอีกเหรอคะราม” ใบหน้าสวยหันมายิ้มให้สามีคู่ชีวิต

“ถ้าพิมแก่แล้วคนอื่นจะเรียกอะไรครับ พิมแอบไปทำอะไรมารึเปล่าทำไมสวยขึ้น ๆ ทุกวัน” รามสูรชมภรรยาเปาะอย่างเอาใจ

“ทำเยอะค่ะ ว่าจะขอตังค์อีกหน่อย เผื่อจะมีน้องๆ นักศึกษามาจีบ คิกคิก” หล่อนแกล้งหยอกสามีที่หน้าเริ่มบูดบึ้งเพราะไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ยังมีหึงหวงหล่อนไม่เลิกรา

“ใครไม่กลัวตายก็ให้เข้ามาครับ”

รามสูรพูดเสียงเหี้ยมแม้จะรู้ว่าหล่อนแค่แกล้งเขาก็ตามพิมมี่อยู่แต่บ้านจะเอาเวลาที่ไหนไปทำหน้าได้

“จ๊ะเอ๋ แดดดี้แอบหม่ามี๊ไว้กอดคนเดียวนี่เอง มิน่าน้องหาหม่ามี๊ตั้งนานไม่เจอ” ณดาเดินเข้ามากอดมารดาที่ยิ้มหวานมาให้หล่อน

“แดดดี้แอบที่ไหนกันเราหาไม่เจอเอง จริงมั้ยครับพิม” รามสูรยิ้มพร้อมกับคลายอ้อมกอดจากภรรยาอย่างแสนเสียดาย แล้วหันมากอดอีกข้างไว้แทน

“อย่าแกล้งลูกสิคะราม ไปหาเพื่อนมาสนุกมั้ยคะ แล้วนี่พี่ดลมารึยังลูก”

มือเรียวยกขึ้นลูบศรีษะลูกสาวอย่างรักใคร่พร้อมกับเอ็ดสามีเบาๆ นอกจากจะไม่ยอมห่างหล่อนแล้วยังไปว่าลูกอีก

“เห็นว่าขอเอาของไปเก็บที่ห้องค่ะเดี๋ยวตามมา แดดดี้ถอยเลยน้องจะกอดหม่ามี๊คนเดียว”

สาวน้อยดันบิดาที่ชอบกักตัวหม่ามี๊พิมมี่เอาไว้คนเดียวโดยที่ไม่เคยยอมปล่อยมาให้หล่อนกับพี่ชายได้อ้อนมารดาสักเท่าไหร่ เพราะบิดาเป็นคนอ้อนเองเสียหมด

“ได้ไงล่ะ หม่ามี๊นี่เมียแดดดี้นะครับ พิมครับผมไม่ยอมหรอกนะ พิมจะยอมให้ลูกกอดคนเดียวไม่ได้” รามสูรแม้จะรักและหวงลูกสาวมากแต่สิ่งเดียวที่ไม่เคยยอมก็คือเห็นภรรยาไม่สนใจตนเอง

“รามอย่าแกล้งลูกสิ เดี๋ยวแกก็น้อยใจหรอก” พิมมี่หันมาทำหน้าดุใส่สามีขี้หวงที่ทำหน้างอนใส่หล่อน

“นั่นสิคะ น้องจะงอนแดดดี้แล้วนะคะ หม่ามี๊ขานอนกับน้องได้มั้ยคะวันนี้ น้องอยากนอนกอดหม่ามี๊ น้องคิดถึง”

ใบหน้าสวยไม่ต่างจากมารดาแอบลอบยิ้มเย้ยบิดาที่มองลูกสาวสุดรักที่ถอดแบบนิสัยร้ายกาจเจ้าเล่ห์ของตนเองออกมาไม่มีผิดเพี้ยน

“ได้สิคะ หม่ามี๊ก็คิดถึงน้องณดามากเหมือนกัน” พิมมี่กอดลูกสาวที่รัก

“แดดดี้ไม่ว่าใช่มั้ยคะ” ณดายิ้มให้รามสูรที่กอดอกมองลูกสาวแบบแสนงอน ในใจรามสูรนึกอยากให้ลูกๆ อยู่ห่างๆ สักพัก เขาจะได้กอดกกเมียอย่างสะดวกๆ สักที

“น้องณดาไม่อยากได้ซุปเปอร์คาร์ก็ไปนอนกับหม่ามี๊เถอะ แดดดี้นอนคนเดียวได้” รามสูรงัดไม้ตายขึ้นมาต่อรองกับลูกสาวที่เริ่มหูพึ่งกับสิ่งที่บิดาเสนอมาให้