“บ้าน่า...” อัญชิสาส่ายหัวเรียกสติของตัวเองที่ลอยไปไกลถึงดวงอาทิตย์ ก่อนจะส่งเสียงหัวเราะคิกคักกลับใส่วีนา เล่นเอาปลายสายถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่
(ถ้าแกไม่ได้คิดว่าเขาเป็นมาเฟียแล้วแกคิดว่าเขาเป็นอะไรยัยอัญ)
“เป็นอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่มาเฟีย แกเลิกเพ้อเจ้อเลยวีนา จะมามาฟง มาเฟียอะไร นี่มันไม่ใช่นิยายนะจ๊ะคุณเพื่อน”
ปากบอกเพื่อนไปแบบนั้น แต่ความจริงก็ใจหวิว ๆ พอสมควร ทว่ามันเป็นกลไกการป้องกันตัวชนิดหนึ่งเมื่ออัญชิสาเกิดความกลัว เธอเลยกำลังพยายามปลอบใจตัวเองอยู่
ใช่...มันจะเป็นไปได้ไง มันจะมีมาฟงมาเฟียอะไรในเมืองไทยไม่มี๊~
ดูอย่างข่าวในทีวีที่เธอเห็นสิ มาเฟียตัวจริง ๆ อ้วนฉุ พุงยื่น หน้าโหด รอยสักเต็มตัว หาความหล่ออย่างในซีรีส์จีนแทบไม่เจอ แล้วถ้ายิ่งเอาไปเทียบกับหนุ่มหล่อคนเมื่อคืนที่ตัวเองชวนมานอนด้วย ทั้งหล่อ ทั้งสะอาด ไฝสักเม็ด ขี้แมลงวันสักจึ๋ง แผลเป็นสักจิ๊กตามเนื้อตัวแทบก็ไม่มี ความ
