ห่วงหา
>>>>>@@@@@@@@
บ้านไร่รัฐดาวงศ์
“สุดเขตไปตามพ่อเลี้ยงมาทานข้าวได้แล้ว” เมื่อถึงเวลาอาหารเย็นแต่คนที่เข้าไปทำงานบนห้องยังไม่ลงมาจนเลยเวลาไปเกือบ 10 นาที
“นั่นไงครับป้าไหม พ่อเลี้ยงมาพอดีเลย” สุดเขตกำลังจะขึ้นไปตามพ่อเลี้ยงที่ห้องทำงานแต่พ่อเลี้ยงเดินออกมาพอดี
“อ้าวตาวินทร์ไม่ทานข้าวก่อนเหรอลูก จะไปไหนท่าทางรีบร้อน”คุณหญิงแวววิมลถามลูกชายที่ไม่ได้เดินมาที่โต๊ะอาหารแต่กลับเกินไปที่ประตูหน้าบ้านแทน
“ผมไม่ทานข้าวนะครับคุณแม่”
“เดี๋ยวพ่อเลี้ยงจะออกไปไหน เย็นแล้วนะลูก”ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานไหนคุณหญิงแวววิมลก็ยังเป็นห่วงลูกชายคนโตมากกว่าคนเล็กอยู่ดี
ยิ่งตอนนี้มีเรื่องของอ้นเข้ามาความกังวลก็มีมากขึ้นในใจของคุณหญิง
“คุณแม่ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวผมก็กลับครับ”พ่อเลี้ยงเดินออกไปที่รถของเขาโดยที่ไม่ให้สุดเขตไปด้วย
พ่อเลี้ยงขับรถออกมาจากบ้านก็เลี้ยวซ้ายขึ้นไปบนเขา ซึ่งเป็นหน้าผาสู
