เช้าวันต่อมา
ดวงตากลมโตของใบบัวค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาด้วยความงัวเงียหลังจากตื่นนอนก่อนจะรู้สึกได้ถึงความหนักบริเวณหน้าท้องเล็กของตัวเองทำให้ใบหน้าเรียวใสก้มลงไปมอง แล้วก็ต้องชะงักนิ่งไปเมื่อพบว่ามันคือแขนแกร่งของแทนไทที่พาดกอดร่างเธออยู่
“...” เจ้าของใบหน้าเล็กได้แต่นอนตัวแข็งไม่กล้าขยับตัว ร่างบางพยายามที่จะนอนนิ่งเพื่อนึกคิดว่าตัวเองควรที่จะทำยังไงต่อ เธอควรที่จะนอนแบบนี้เพื่อรออีกคนตื่น หรือว่าควรที่จะ...
โครกกกก ~
“รอไม่ได้TT” ริมฝีปากบางพึมพำเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าน่าเอ็นดู มือเล็กพยายามที่จะค่อยๆ จับแขนหนาของร่างสูงที่นอนพาดแขนอยู่ที่หน้าท้องเล็กของเธอออกอย่างเบามือจนในที่สุดร่างบางก็สามารถหลุดออกจากวงแขนแกร่งได้
“ฟู่ว~” ใบบัวลอบพ่นลมหายใจออกอย่างรู้สึกโล่งอกเมื่อสามารถออกจากแขนอีกคนได้สำเร็จ สองเท้าเล็กค่อยๆ ขยับเดินลงจากเตียงใหญ่ด้วยความเบาเสียงที่สุดเท่าที่จะทำได้ สมาธิของหญิงสาวนั้นจ
