พีรดลอ้าปากต้องการหาเรื่องต่อ แต่กลับได้ยินเสียงฝีเท้า สองคนหันมอง เห็นชายวัยห้าสิบกว่า กับหญิงสาวหน้าตาหมดจด เดินเคียงคู่กันมา
“อะแฮ่ม!” เสียงกระแอ่มดังขึ้น
นาฎสุรีย์ผลักดันคู่หมั้นตนออกห่าง แต่เขากลับกอดรัดเช่นเดิม โดยไม่แคร์สายตาคนอื่น
“นี่นาย!” หญิงสาวกัดฟันเสียงรอดไรฟัน “หัดอายคนอื่นบ้างได้ไหม”
“ทำไมต้องอาย เธอคือคู่หมั้นของฉัน!” เขากระซิบตอบ
“ทำอะไรกันอยู่เหรอพี” ฝ่ายชายกลางคนทักทาย
“อย่างที่เห็นครับ กอดกันอยู่” พีรดลตอบ อย่างไม่ลังเล
สายตาหญิงสาววัยเดียวกันหรี่มอง ริมฝีปากเคลือบลิปสติกสีสดเม้มสนิท แววตาบ่งบอกถึงความไม่พอใจ ไม่อยากเชื่อ ว่าต้องมาเจอสถานการณ์เช่นนี้ มันทำเอาหัวใจเต้นหนักขึ้นทุกที
“ว่าแต่....สาวสวยคนนี้คือ...”
“คู่หมั้นผมเองครับ นาฎสุรีย์ลูกสาวคุณสุพจน์กับคุณนิรนา” ชายหนุ่มแนะนำ
หญิงสาวอีกคนดวงตาเบิกกว้าง มือสั่นเทาขึ้นมา เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในอดีต ใช่แน่เหร
