เขาส่ายหน้า “นี่คุณไม่กลัวนาฎสุรีย์แจ้งความเลยหรือไง คุณไม่กลัวติดคุกเลยใช่ไหม!”
มือบางยกพนมถูไปมา “วีไม่ได้คิด ตอนนั้นวีแค่แค้นนาฎสุรีย์!”
“บ้าไปแล้วปภาวี คุณทำเกินไปแล้ว!”
มันเจ็บใจ ตรงที่เขาช่วยซ้ำเติมให้นาฎสุรีย์ต้องเจ็บปวดมากขึ้นไปอีก ไม่อยากเชื่อเลย
“คุณทำให้ผมเป็นคนโง่ เป็นคนเลว รู้ไหมวี รู้บ้างไหม!” เขาตะโกนลั่น แววตาปวดร้าว
“วีขอโทษนะพี วีขอโทษ!”
พีรดลเชยคางมน สบตาคนรัก แววตาหม่น
“คนที่คุณควรขอโทษ คือนาฎสุรีย์ไม่ใช่ผม!” สะบัดมือออก จนอีกฝ่ายล้มกองกับพื้น
ริมฝีปากบางเม้มสนิท กัดฟันด้วยความขุ่นเคืองภายใน เขาเองก็ไม่เคยแคร์เธอ ตั้งแต่หมั้นหมายกับนาฎสุรีย์
“คุณเองก็ผิดเหมือนกัน เพราะคุณไม่สนใจฉัน ตั้งแต่หมั้นกับนาฎสุรีย์!”
คนตัวใหญ่ชะงัก “เพราะคุณไม่มีเหตุผลไง คอยแต่หาเรื่องผมตลอด ผมเลยไม่อยากมีปัญหา ผมพยายามอธิบายเท่าไหร่ คุณไม่ยอมรับฟัง เอาแต่ความคิดตัวเองคนเดียว ผมเบื่อที
