ทำให้ดู
1404 Words
เพี๊ยะ! ฉันฟาดฝ่ามือลงบนอกของกราฟแรงๆ ก่อนจะดีดตัวลุกออกจากร่างหนาที่นอนทับอยู่สุดแรง ซึ่งมันก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เขาคลายพันธนาการออกส่งผลให้ฉันหงายหลังด้วยแรงที่มีจนเกือบจะตกเตียง
ฉันหลับตาปี๋เพราะคิดว่าตัวเองคงจะต้องหัวปักพื้นห้องแน่ เพราะมือที่ปัดป่ายหาที่ยึกเหนี่ยวกลับคว้าได้เพียงอากาศ
โครม!! เสียงดังราวกับฟ้าถล่มจนฉันคิดว่าตัวเองคงช้ำไปทั้งตัวแล้วแน่ๆ แต่น่าแปลกที่ฉันแทบไม่เจ็บตรงส่วนไหนเท่าไหร่เว้นแต่ก้นตัวเอง ดวงตากลมโตค่อยๆ ขยับเปลือกตาขึ้นทันทีที่ทุกอย่างหยุดนิ่งลงแล้ว
"เกือบแล้ว" ใบหน้าหล่อเหลาห่างจากฉันเพียงคืบ ก่อนที่เสียงทุ้มเข้มเอ่ยบอกอย่างโล่งอก
เมื่อฉันตั้งสติได้ก็รีบไล่สายตามองสำรวจตัวเอง ฉันที่หงายหลังตกเตียงกลับไม่ได้รับแรงกระแทกเท่าที่คิดเพราะมือหนาของกราฟประคองศีรษะเล็กเอาไม่ให้กระแทกลงบนพื้น ส่วนแขนกำยำอีกข้างก็รั้งเอวบางเอาไว้ทำให้ฉันไม่กระแทกพื้นเต็มแรงนัก
"ใจหายหมดเลย" ฉันยกมือบางขึ้นทาบอกตัวเองที่เต้นระรัวด้วยความตกใจ
กราฟที่คร่อมฉันเอาไว้ค่อยๆ หยัดตัวลุกขึ้นพร้อมกับรั้งตัวฉันให้ลุกตามเขาไปด้วย ฉันกระแทกตัวนั่งลงที่ปลายเตียงมือก็ยังคงทาบอยู่บนอกตัวเองไม่หายจากอารามตกใจ
หมับ!
"ก็ยังอยู่" ใบหน้าเรียบเฉยเอ่ยบอกในขณะที่มือใหญ่กำลังทาบทับลงบนอกข้างซ้ายของฉันหนักๆ
เพี๊ยะ!!
"มากไปแล้วกราฟ" ฉันฟาดฝ่ามือลงบนแก้มซีกซ้ายของเขาเต็มแรง จนใบหน้าหล่อเรียบนิ่งนั้นหันไปตามแรงตบ
"เจ็บนะฝัน" กราฟเบือนหน้ากลับมาหาฉันแล้วเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ลิ้นหนาดันเข้ากระพุ้งแก้มข้างที่โดนตบจากนั้นก็ทอดมองมายังฉันด้วยสายตาน้อยใจ
"ก็ทำให้เจ็บไง เจ็บแล้วจำไหม?"
"ไม่" โอเค.. ฉันคงจะคาดหวังคำตอบของคนตรงหน้ามากเกินไป เมื่อเจอคำตอบที่หนักแน่นจนน่าตบซ้ำอีกครั้ง
มันน่าตบให้คว่ำจริงๆ
"หน้าด้านไปแล้ว"
"ยอมรับ"
"กราฟ!" ฉันแว้ดใส่คนที่ทำหน้าไม่ทุกข์ร้อนอะไรอยู่ตรงหน้า เพราะไม่รู้จะสัญหาคำไหนมาด่าให้เขาสำนึกดี
"โกรธ?" กราฟย่อตัวลงนั่งชันเข่าเงยหน้าขึ้นสบตามองฉันที่ยังคงหัวฟัดหัวเหวี่ยงใส่เขาไม่เลิก
จะให้ฉันทำเป็นไม่รู้สึกรู้สาแล้วปรามเขาให้เลิกทำนิสัยแบบนี้ด้วยคำพูดหวานๆ ละก็.. ชาตินี้ก็คงไม่มีทางที่เขาจะสำนึกได้ด้วยตัวเองหรอก ขนาดโดนตบเข้าไปขนาดนี้ ถามว่าอีกคนจะสำนึกไหม?
...ก็ไม่
"คิดว่าฉันต้องโกรธนายไหมกราฟ" ฉันกอดอกถามด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าไม่พอใจเขาสุดๆ
และถ้าหากว่าคนตัวโตจะมีความรู้สึกและนึกคิดตามเขาก็คงจะเข้าใจความหมายที่ฉันจะสื่อ แต่ดูแล้วมันคงจะยากเกินไปร่างสูงตรงหน้าถึงได้เลิกหนาคิ้วขึ้นเป็นคำถาม แทนที่จะให้คำตอบกับฉัน
"...คิด"
"....."
"แต่ไม่อยากให้เธอโกรธ" กราฟเอ่ยบอกเสียงเรียบด้วยใบหน้าเรียบเฉย ทว่าการกระทำของเขากลับสวนทางกับท่าทีเฉยชานั่น ร่างสูงขยับเข้ามาใกล้ฉันพลางเอกคางของเขาลงบนตักของฉันอย่างออดอ้อน
ดวงตาคมสีนิลยามจ้องมองดูน่ากลัวดุดัน ทว่าวินาทีนี้กลับทอประกายความอบอุ่นออกมา เงาสะท้อนตัวเองนัยน์ดวงตาของเขายิ่งทำเอาฉันทำตัวไม่ถูก ถึงต่อให้จะรู้อยู่ตลอดว่ากราฟไม่ได้คิดกับฉันแค่เพื่อนแต่จู่ๆ คนที่เอาแต่ทำตัวนิ่งเงียบเหมือนไร้ความรู้สึกอยู่ตลอดเวลากลับมาทำตัวตรงข้ามกับบุคลิกของตัวเอง เพียงเพราะอยากได้รับความรักจากฉันเท่านั้น
"ไม่อยากให้ฉันโกรธ ทีหลังก็อย่าทำสิ"
"ห้ามได้ที่ไหน"
"เมื่อก่อนยังห้ามได้เลย ทำไมตอนนี้ห้ามไม่ได้"
"เพราะชอบ"
"....."
"ชอบเธอไง" น้ำเสียงหนักแน่นเอ่ยบอกด้วยสายตาจริงจัง
ไม่ว่าฉันจะหาทางออกไปจากความรู้สึกนี้มากเท่าไหร่ คนตัวโตก็มักจะมีวิธีดึงฉันกลับมาให้หวั่นไหวกับเขาได้เสมอ ไม่ว่าตอนนี้หรือเมื่อก่อน ไม่ว่าครั้งไหนฉันก็ไม่มีทางชนะกราฟได้เลยสักครั้ง
"ทำไมถึงชอบฉัน"
"ต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ?" คิ้วหนาเลิกขึ้นเป็นคำถามเมื่อฉันพูดประโยคนั้นออกไป
"นายไม่มีเหตุที่ชอบฉันงั้นเหรอ แล้วแบบนี้จะรู้ได้ไงว่านายชอบฉันอย่างที่ปากว่าจริงๆ "
"สำหรับฉันมันไม่มีเหตุผลที่ชอบใครสักคน..."
"....."
"แต่ถ้าเธออยากฟังเหตุผลฉันก็จะบอก"
"ฉันอยากฟัง"
"ฉันชอบที่เธอเป็นเธอ ไม่ได้ชอบเพราะเธอสวยเกินใครๆ ชอบที่เธอกินแต่สตอเบอร์รี่ไม่กินองุ่น ชอบที่เธอเกลียดวันแดดแรงมากกว่าวันฝนตก ชอบที่เธอมักจะนอนหนุนแขนฉันมากกว่าหมอนใบโปรด ชอบที่เธอเลือกใส่ใจฉันก่อนว่าจะกินอะไรแทนที่จะสนใจของที่ตัวเองอยากจะกิน ชอบที่เธอดูการ์ตูนแล้วหัวเราะออกมาราวกับโลกนี้มีแต่ความสุข ผิดกับที่ดูซีรี่ย์แล้วร้องไห้ราวกับโลกนี้มันน่าเศร้า ชอบที่เธอกินผักแต่ไม่ชอบผักชี ชอบที่เธอชอบสีม่วงมากกว่าสีชมพู ชอบที่เธอมักจะหมุนตัวในกระจกทุกครั้งก่อนจะออกไปไหน ชอบที่เธอเห็นแมวแล้วอยากจะเอามาเลี้ยงเสียทุกที ชอบที่เธอร้องเพลงในตอนนั่งหน้าจอคอมมากกว่าจะร้องในตอนที่อารมณ์ดี ชอบที่เธอเงยหน้ามองดูดาวแล้วยิ้มออกมามากกว่าตอนที่เห็นท้องฟ้าสว่างสดใส.. ฉันไม่รู้ว่าเหตุผลพวกนี้จะเป็นเหตุผลที่ดีพอไหม แต่ไม่ว่ายังไงมันก็เป็นทุกอย่างที่ฉันชอบเธอ"
ฉันนั่งนิ่งฟังถ้อยคำที่กราฟพรั่งพรูออกมาราวกับว่าเขากลัวว่าถ้าผ่านพ้นเวลานี้ไป ก็จะไม่มีโอกาสได้พูดมันออกมาอีกแล้ว ฉันไม่เคยคิดว่าสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่ฉันทำมันจะอยู่ในสายตาของเขาและทำให้เขาจดจำมันได้มากขนาดนี้ ถ้าจะถามว่านอกจากตัวฉันจะมีใครอีกที่จะรู้ดีเท่าตัวเราเอง ฉันก็อยากจะขอบอกเอาไว้เลยว่า.. มีแค่กราฟคนเดียวเท่านั้น
คนที่มีกจะประหยัดคำพูดในทุกช่วงเวลากลับพรั่งพรูคำพูดมากมายที่แสดงออกถึงสิ่งที่เขารู้สึกว่าชอบฉัน แม้ว่ามันจะไม่ได้ดูเลิศหรูว่าฉันดีกว่าใคร สวยกว่าใคร น่ารักกว่าใคร แต่เป็นเพราะเขาชอบที่ฉันเป็นฉัน ชอบในสิ่งที่ฉันเป็นไม่จำเป็นต้องเหมือนกับใคร
"แค่นี้เหรอ?" ฉันแกล้งถามออกไป แม้ว่าในใจจะชอบคำตอบของเขาที่เรียบๆ แต่แฝงไปด้วยความจริงใจทั้งหมดนั้นก็ตาม
คิ้วหนาขดเข้าหากันอย่างใช้ความคิด จากนั้นร่างสูงที่นั่งอยู่ก็ผุดตัวลุกขึ้นยืนต่อหน้าฉัน ดวงตาคมกวาดมองไปทั่วดวงหน้าสวยอย่างใช้ความคิดกระทั่งวินาทีต่อมากราฟก็ใช้เข่าอีกข้างชันอยู่บนเตียงข้างฉันในขณะที่ขาอีกข้างกลับยืนด้วยขาข้างเดียวโดยที่สองขาเล็กของฉันอยู่ตรงกลางระหว่างตัวของเขา
ร่างสูงที่โน้มตัวเข้ามาใกล้จนปลายจมูกโด่งแตะลงบนปลายจมูกรั้นของฉันเบาๆ ไม่ทันที่ฉันจะได้เอ่ยปากค้านอะไนกราฟก็เอ่ยคำพูดบางอย่างที่ทำให้ฉันนั่งนิ่งราวกับโดนสะกด
"ต่อจากนี้ก็การกระทำนะฝัน"
"....."
"ถ้าอยากรู้อีกเดี๋ยวจะทำให้"
อย่าท้าเฮียกราฟนะ
- Writer
