กลับห้อง
815 Words
"รอนานไหมคะพี่โจ้" ฉันเอ่ยทักทันที ที่มาถึงโต๊ะในร้านอาหารที่เขาจองเอาไว้
พี่โจ้คือคนที่ฉันรู้จักกันทางชะเอมเพื่อนของฉันแนะนำให้ เพราะเห็นว่าพี่เขาหน้าตาดีโปรไฟล์ดี แถมงานการยังมั่นคงอีกต่างหาก
"ไม่นานครับ พี่กำลังคิดถึงวาดฝันอยู่พอดี" คนตรงหน้าเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มสุภาพแล้วลุกขึ้นมาดึงเก้าอี้ออกให้ฉันได้นั่งตามสไตล์ความเป็นสุภาพบุรุษอย่างที่ชะเอมเคยโม้เอาไว้จริงๆ
"ขอบคุณค่ะ" ฉันระบายยิ้มบอกแล้วนั่งลงดูบรรยกาศรอบๆในร้าน ที่ดูหรูหราราคาในเมนูก็คงไม่ต้องพูดถึง
"วาดฝันอยากทานอะไรสั่งได้เลยนะครับ" ฉันพยักหน้ารับแล้วไล่สายตาอ่านไปยังรายการอาหารในเมนูที่เขายื่นมาให้
ไม่รู้ว่าฉันต้องแกล้งตกใจหรือเปล่ากับราคาอาหาร เพราะยังไงก็คิดเอาไว้อยู่แล้วว่ามันต้องแพงพอสมควร
ฉันและพี่โจ้พูดคุยกันในระหว่างที่รออาหารมา ทว่าพี่โจ้ก็ขอตัวไปรับสายที่โทรเข้ามาก่อนที่อาหารจะมาเสริฟ ซึ่งฉันก็ยิ้มรับอย่างเข้าใจเลยทำได้แค่นั่งรอไถโทรศัพท์มือถือในมือรออาหารมาเสริฟไปพลางๆ
ติ๊ด!
พี่โจ้ : ขอโทษนะ พี่มันเลวที่หลอกวาดฝันมาทั้งๆ ที่พี่เองมันคั่วผู้หญิงไม่เลือก แต่พี่คงไม่มีหน้าไปเจอวาดฝันอีกแล้วจะโกรธจะเกลียดพี่ก็ได้ แต่ไม่ต้องติดต่อพี่มาแล้วนะ
ห้ะ? ฉันอ่านข้อความทวนซ้ำหลายๆ ครั้งอย่างไม่น่าเชื่อ แต่พอจะส่งข้อความตอบกลับไปเขากลับบล๊อกฉันเสียอย่างนั้น
"นี่มันเรื่องบ้าอะไร จะเทก็เทสิอย่างน้อยก็กลับมาจ่ายค่าอาหารในส่วนตัวเองด้วยสิ" ฉันถอนหายใจอย่างหงุดหงิดที่ถูกแมงดาในคราบสุภาพบุรุษหลอกตา เห็นชะเอมโม้เอาไว้ว่าดีนักดีหนา
เฮอะ! ดีกับผีน่ะสิ
ฉันวางเงินลงบนโต๊ะเพื่อจ่ายค่าอาหาร ไม่รอทานอาหารที่ตัวเองสั่งไปแล้ว ตอนนี้ฉันอยากได้มีดมากระซวกไส้ไอ้หมอนั่นมากกว่า กล้าดียังไงมาหลอกฉัน อย่าให้เจอนะจะจับไปเจื๋อนทิ้งเอาไปต้มซุบให้ตัวเงินตัวทองกินให้หมดเลย
ปี๊นน!! เสียงแตรรถดังขึ้นทำให้ฉันต้องเบนสายตาหันไปมองยังต้นตอของเสียงในตอนที่ฉันเดินออกมาจากร้าน
"กราฟ?" คิ้วบางย่นเข้าหากันเมื่อเห็นว่ารถของกราฟยังคงจอดเอาไว้ที่เดิมในตอนที่มาส่งฉันในตอนแรก
สองขาเล็กสาวเท้าเข้าไปหารถคันหรูที่คนตัวโตกำลังลดกระจกลงเพื่อพูดคุยกับฉัน
"ขึ้นรถ"
"ทำไมนายยังอยู่ที่นี่"
"ขึ้นมาก่อนเดี๋ยวตอบ" ฉันถอนหายใจกับความพูดยากของกราฟ จากนั้นก็เดินอ้อมมานั่งยังที่นั่งข้างคนขับอย่างว่าง่าย
ทว่ากลับมีสิ่งหนึ่งที่ดึงดูดสายตาฉันให้เหลือบไปมองยังหลังมือของกราฟที่มีรอยแดงเข้มอย่างกับโดนอะไรแข็งๆ จนมีเลือดซิบอยู่เล็กน้อย
"ไปทำไรมา ทำไมมือเป็นงั้น?" ฉันรีบคว้ามือหนาที่จับพวงมาลัยรถอยู่เมื่อครู่มาเพ่งมอง ด้วยความสงสัย
ก่อนหน้านี้ยังดีๆ อยู่เลยทำไมตอนนี้กลับเป็นแบบนี้ไปซะแล้วล่ะ
"เรื่องเล็ก" กราฟเลื่อนสายตามองรอยแผลบนมือของตัวเองอย่างไม่ใสใจ จากนั้นก็เบนสายตาหันมาตอบฉันด้วยท่าทีไม่ทุกข์ไม่ร้อนกับรอยแผลของตัวเอง ผิดกันกับฉันที่เอาแต่มองรอยบนหลังมือของเขาอย่างพินิจพิจารนา จากนั้นก็เปิดกระเป๋าตัวเองเพื่อหาผ้าเช็ดหน้ามาบรรจงเช็ดแผลให้คนตัวโตอย่างแผ่วเบา
"เจ็บไหม ทำไมไม่ระวังตัวแบบนี้" ฉันมองดวงหน้าหล่ออย่างเอือมระอา เพราะเขาทำอะไรไม่ระวังแบบนี้ไงฉันถึงต้องคอยดูแลเขาไม่ต่างจากสมัยก่อน
"....." ดวงตาคมติดเย็นชามองการกระทำของฉันอย่างเงียบๆ เขาไม่ได้ปฎิเสธการทำแผลแบบลวกๆ ของฉันซ้ำยังยอมอยู่นิ่งๆ ให้ฉันได้พันผ้าเช็ดหน้ากับมือของเขาเอาไว้ ไม่สนว่ามันจะทำให้เขาขับรถไม่สะดวกหรือเปล่า
"พันเอาไว้ก่อนนะ นายกลับบ้านไปก็อย่าลืมทำแผลด้วยล่ะ"
"ไม่ได้กลับบ้าน"
"....."
"อยากกลับห้องไปกับเธอ"
ถ้าชอบผู้ชายตรงๆ ก็เฮียกราฟเลยค่า ตรงกว่านี้ก็แหกโค้งแล้วค่าบ
- Writer
